باور عرفانی درخشش الهی چیست؟

ایده درخشش الهی، که بیشتر در مذاهب عرفانی و ناستیکی متداول است، چنین باور دارد که هر انسانی ارتباطی خاص با خدا دارد و یا "بخشی" از خدا در او می باشد. بنابراین هدف زندگی این است که اجازه دهیم این بارقه الهی در ما به سمت عشق، صلح و هماهنگی تأثیرگذار باشد. پس از مرگ، این درخشش الهی به خدا ملحق می شود. آیا کتاب مقدس با باور درخشش الهی موافق است؟

خیر، باور به بارقه یا درخشش الهی، همانطور که از عرفان برمی‌آید ، امری کتاب مقدسی نمی باشد. اما بعضی از حقایق کتاب مقدس تا حدودی به این فلسفه شباهت دارند. پیدایش 1: 26 تعلیم می‌دهد که هر انسانی شباهت خدا را در خود دارد. جامعه 3: 11 اعلام می کند که: "ابدیت را در قلب انسان‌ها قرار داده است". در لوقا 17: 21، عیسی اینگونه بیان داشت که: "پادشاهی خدا در میان شماست". کتاب مقدس بما یاد آور می شود که هر انسانی دارای روح یا نفسی غیرمادی است و این بخش از ماست که با خدا رابطه برقرار می کند (عبرانیان 4:12).

از این آیات می‌آموزیم که هر یک از ما دارای روح و روان هستیم، که شبیه خدا آفریده شده‌ایم و ذاتاً از ابدیت آگاه هستیم. با این حال، فقط اشخاصی که توسط مسیح نجات یافته اند، می‌توانند واقعاً با خدا رابطه داشته باشند. پادشاهی خدا تنها در اشخاصی که حقیقتاً به عیسی مسیح ایمان دارند، ساکن می شود. این اصول كتاب مقدس، چنانچه بعضی برداشت کرده اند، به ما فلسفه درخشش الهی را تعلیم نمی دهند. هر آنچه " درخشش الهی" در بشر وجود داشت، توسط گناه به نابودی کشیده شد (رومیان 3: 10-23). بدون  راستی و حیات عیسی مسیح (یوحنا 14: 6)،  هیچ درخششی وجود ندارد. بدون هر گونه رابطه ای با نور جهان (یوحنا 8: 12) نوری نخواهد بود (دوم قرنتیان 4: 4)

منبع پیشنهادی: مبانی فلسفی برای یک جهان بینی مسیحی توسط ویلیام لین کریگ و جی پی مورلند

منبع مقاله: www.gotquestions.org

ترجمه: ناجیه راعی