اینکه خدا قدوس، قدوس، قدوس است به چه معناست؟

عبارت «قدوس، قدوس، قدوس» دو بار در کتاب مقدس ظاهر شده، یکبار در عهد قدیم (اشعیا ۶:‏۳) و یکبار در عهدجدید (مکاشفه ۴:‏۸). این عبارت در هر دو بار از زبان موجودات آسمانی گفته شده و در هر دو مورد در رویایی گفته شده که در آن مردی به تخت خدا نقل مکان کرده: نخست اشعیای نبی این رویا را دید، سپس یوحنای رسول. قبل از اینکه به تکرار سه‌گانه‌ی قدوسیت خدا بپردازیم، مهم است درک کنیم که قدوسیت خدا دقیقاً به چه معناست.

توصیف قدوسیت خدا سختتر از سایر صفات او محسوب می‌شود، تا حدودی بدین علت که این یکی از صفات ذاتی اوست که انسان در آن سهمی ندارد. ما به صورت و شباهت خدا آفریده شده‌ایم و البته بسیاری از صفات و خصوصیات او را در درجه‌ی بسیار محدودتری دارا هستیم— محبت، رحمت، وفاداری و غیره. اما برخی از صفات خدا هرگز در موجودات خلق شده یافت نخواهند شد— حضور مطلق، علم مطلق، قدرت مطلق و قدوسیت. قدوسیت خدا چیزی است که او را از تمام موجودات و هر چیز دیگری جدا و متمایز می‌سازد. قدوست خدا چیزی بیش از بی‌عیب بودن یا پاکی و بی‌گناهی محض اوست، بلکه ماهیت «متمایز بودن» او را می‌رساند، یعنی عالی و برتر بودن او. قدوسیت خدا راز هیبت او را دربرمی گیرد و این امر سبب می‌گردد با درک گوشه‌ای از شکوهش، با شگفتی به او خیره گردیم.

اشعیا در رویایی که مشاهده نمود، شاهد مستقیم قدوسیت خدا بود که در اشعیا ۶ توصیف شده است. با اینکه او نبی خدا و مردی پارسا بود، واکنشش نسبت به رویای قدوسیت خدا این بود که به گناهکار بودن خود پی برد و از زندگی‌اش ناامید و دلسرد گشت (اشعیا ۶:‏۵). حتی فرشتگانی که در حضور خدا فریاد می‌زدند «قدوس، قدوس، قدوس است خداوندِ لشگرها» صورتها و پاهای خود را با چهار عدد بال از شش بال خود پوشانده بودند. بدون شک پوشاندن صورت و پا به معنای ترس آمیخته با احترام است که بلافاصله در حضور خدا به فرد دست می‌دهد (خروج ۳:‏۴‏-۵). سرافین در حالی که با بالها خود را پوشانده بودند، ایستادند، گویی تا آنجا که ممکن است خود را پنهان کرده بودند زیرا می‌دانستند که در حضور یگانه قدوس نالایق می‌باشند. و اگر سرافین پاک و مقدس در حضور یهوه چنین احترامی از خود نشان می‌دادند، چقدر بیشتر ما که موجوداتی گناه‌آلود و ناپاک هستیم باید از نزدیک شدن به او بترسیم و احترام کنیم! احترامی که فرشتگان نسبت به خدا نشان دادند باید به یادمان بیاورد که چقدر گستاخیم وقتی از روی بی‌فکری و بی‌حرمتی به حضور او می‌رویم. ما اغلب اینگونه رفتار می‌کنیم چون به درک قدوسیت او نرسیده‌ایم.

رویایی که یوحنا در مکاشفه ۴ از تخت خدا دید مشابه رویای اشعیاست. دوباره، موجوداتی زنده در اطراف تخت خدا با ترس و احترام نسبت به آن یگانه قدوس فریاد می‌زدند «قدوس، قدوس، قدوس است خداوند خدای قادر مطلق» (مکاشفه ۴:‏۸). یوحنا در ادامه توصیف می‌کند که این موجودات دائماً در اطراف تخت، جلال و عزت و سپاس نثارش می‌کردند. جالب اینجاست که واکنش یوحنا به رویایی که خداوند را در تختش مشاهده نمود با واکنش اشعیا متفاوت است. چیزی نوشته نشده که یوحنا در وحشت و آگاهی نسبت به وضعیت گناه‌آلودش زانو زد، شاید بدین خاطر که او قبلاً و در ابتدای رویایش با مسیح قیام کرده روبرو شد (مکاشفه ۱:‏۱۷). مسیح دست خود را بر یوحنا گذاشت و به او گفت که نترس. ما نیز می‌توانیم به همین شکل به تخت فیض خدا نزدیک شویم اگر دست مسیح بر روی ما باشد و پارسایی او را دریافت کنیم، پارسایی‌ای که در عوض گناهانمان بر روی صلیب برایمان به ارمغان آورد (دوم قرنتیان ۵:‏۲۱).

اما چرا سه بار می‌گوید «قدوس، قدوس، قدوس» (trihagion خوانده می‌شود)؟ تکرار یک اسم یا عبارت در سه مرتبه در میان یهودیان امری کاملاً متداول بود. در ارمیا ۷: ۴، نبی از جانب خدا به یهودیان سه بار گفت «معبد خداوند» و بیانگر این است که یهودیان از پرستش خود بسیار مطمئن بودند، با اینکه ریاکارانه و فاسد بود. ارمیا ۲۲:‏۲۹، حزقیال ۲۱:‏۲۷ و اول سموئیل ۱۸:‏۲۳ حاوی عباراتی هستند که سه بار تکرار شده و تاکید و شدت را می‌رساند. بنابراین، هنگامی که فرشتگانِ اطراف تخت خداوند فریاد می‌زنند و می‌گویند «قدوس، قدوس، قدوس» دارند با قدرت و اشتیاق تمام حقیقت قدوسیت والای خدا را بیان می‌کنند، آن خصوصیت ذاتی که بر هیبت و طبیعت پرشکوه او دلالت دارد.

علاوه بر این، کلمه‌ی trihagion طبیعت سه‌گانه یا تثلیث خدا را بیان می‌کند، سه شخص در یک ذات که هر کدام در قدوسیت و شکوه برابر هستند. عیسی مسیح یگانه قدوس است، کسی که در قبر «فساد ندید» بلکه از مردگان قیام کرد تا در دست راست خدا جلال و عزت یابد (اعمال ۲۶:۲؛ ۳۳:۱۳-۳۵). عیسی «آن قدّوس و پارسا» (اعمال ۳:‏۱۴) است، که مرگش بر روی صلیب ما را قادر ساخت تا بدون شرمندگی مقابل تخت خدای قدوسمان بایستیم. نام شخص سوم تثلیث- روح القدس- اهمیت قدوسیت را در ذات خدا نشان می‌دهد.

در آخر، این دو رویا که در آن فرشتگان اطراف تخت خدا بودند و فریاد می‌زدند «قدوس، قدوس، قدوس» به وضوح نشان می‌دهد که خدا در هر دو عهد یکی است. ما اغلب فکر می‌کنیم که خدای عهد قدیم خدای غضب، و خدای عهد جدید خدای محبت است. اما اشعیا و یوحنا تصویری یکپارچه از خدای قدوس، پرشکوه و مهیب نشان می‌دهند، خدایی که تغییر نمی‌کند (ملاکی ۳:‏۶). او دیروز، امروز و فردا همان است (عبرانیان ۱۳:‏۸) و «در او نه تغییری است و نه سایه‌ی ناشی از دگرگونی» (یعقوب ۱:‏۱۷). قدوسیت خدا جاودان است، درست همانطور که او جاودان است.

منبع مقاله: www.gotquestions.org