اول پطرس فصل 2و3: اقامت زمینی مسیحیان

اول پطرس فصل 2و3: اقامت زمینی مسیحیان

مسیحیان توسط کلام الهی متولد می شوند و میراثی ابدی را به ارث می برند (1: 23). آن ها در سفری که در این دنیا به سوی آسمان دارند، جهت تغذیه، هدایت و تقویت دائمی روح خود باید از کلام خدا بهره مند شوند (2: 2). بنابراین آن ها در طول راه این سفر، درک می کنند که خداوند گران بها و پر ارزش آنان در کنارشان ایستاده و آن ها را با شخصیت پر فیض، مهربان، با محبت و یاری بخش خویش هدایت می نماید (2: 2 و 3).

غریبان و بیگانگان (2: 11)، برگزیده، مقدس (2: 9)، افراد نیکوکار (2: 12 و 3: 13) که با اعمال زندگی خویش، خدا را جلال می دهند (3: 16). این ها همگی تصویری است از سخنان عیسی در متی 5: 14-16 که در آن خاطر نشان کرد که شاگردانش با اعمال نیکوی خود باید نور جهان باشند.

این بخش، ایمانداران را ترغیب می کند که تا آن جا که امکان داشته باشد، شهروندان خوب دولتی باشند که تحت حکومت آن زیست می کنند، و سعی می کنند مطیع قوانین کشوری باشند تا بدین ترتیب نام مذهبشان ننگین نشود و این حتی در صورتی که زیر حکومتی چون فرمانروایی نرون باشند (2: 13-17).

غلامان مسیحی (2: 18-25): در کلیسای قرن اول، تعداد زیادی برده و غلام وجود داشت. در این بخش آنها تشویق می شوند که حتی در صورت دارا بودن اربابی ظالم، عکس العمل نیکو، پر از شکیبایی داشته باشند و سعی کنند زحمات را به صورتی صحیح تحمل کنند.

همسران مسیحی (3: 1-6): «او را آقا می خواند» (6). مسلماً این آیه نباید این چنین تفسیر شود که زن باید بردۀ شوهر خود باشد بلکه در واقع باید با روحیه ای شیرین و عدم خودخواهی با او رفتار کند و بدین ترتیب تحسین و محبت او را جلب کند؛ و در صورتی که شوهر او بی ایمان باشد، به وسیلۀ تدبیر محبت آمیز خویش او را به سوی مسیح هدایت نماید. منظور از آیات 3 و 4 این نیست که علاقۀ طبیعی زنان برای داشتن ظاهری زیبا محکوم شود، بلکه صرفاً هشداری است در مورد زیاده روی در آرایش. همچنین نشان می دهند که هیچ نوع زیور ظاهری نمی تواند جای شخصیت پر فیض مسیحی را بگیرد (جهت اطلاعات بیشتر در این باره به افسسیان 5: 22-23 مراجعه شود).

شوهران مسیحی (آیه های 3-7): باید با ملایمت با همسرانشان که جنس ظریف ترند، رفتار کنند. نظر خدا این است که محبت زناشویی، دو طرفه باشد و هر طرف ملاحظۀ طرف مقابل را بنماید. «تا دعاهای شما بازداشته نشود» (7). هیچ چیز مثل اصطکاک های زناشویی نمی تواند باعث فروکش کردن شعلۀ دعا شود.

«موعظه نمود به ارواحی که در زندان بودند» (3: 18-22): این بخش نشان می دهد که عیسی در حد فاصل بین مرگ و رستاخیز خود، به ارواح زندانی و نامطیع مربوط به زمان نوح موعظه نمود. از طرف دیگر ممکن است بدان معنی باشد که روح مسیح توسط نوح به مردم زمان نوح موعظه می کرد.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222