اول تسالونیکیان فصل 2: اعمال پولس در میان آن ها

اول تسالونیکیان فصل 2: اعمال پولس در میان آن ها

این فصل به طور خاصی نشان گر دفاعیات پولس از طرز رفتار او در بین اهالی تسالونیکی است. لحن پولس در این بخش، بازگو کنندۀ این است که دشمنانی که سعی در آزار و شکنجۀ کلیسای تسالونیکی داشتند، در واقع مبارزه ای جنگ جویانه جهت خدشه دار کردن شخصیت پولس از خود نشان می دادند.

او خاطر نشان می سازد که بر خلاف بسیاری از فیلسوفان، او به ازای خدمتش پولی دریافت نداشته بود. این خود دلیل بر آن بود که او فاقد انگیزه های طمع کارانه و مال دوستانه بود.

پولس به آن ها یادآوری می کند که آن ها را دور از هر نوع محرک خودخواهانه و با سرسپردگی خاص خدمت نموده است. او خود نمونۀ زنده از آنچه وعظ نموده بود، است.

«زحمات» (آیه های 13-16): به نظر می رسد که یهودیان بی ایمان و «اشرار بازاری» (اعمال رسولان 17: 5) که پولس را از تسالونیکی اخراج کرده بودند، حالا با خشمی بی امان، اوج غضب خود را بر یاسون و سایر مسیحیان آن منطقه ابراز می نمودند. پولس با یادآوری شکنجه های مشابه کلیسای مادر در یهودیه، رنج های مسیح و همین طور دردهای خودش، سعی دارد تا آن ها را تسلی بخشد.

«منتهای غضب» (آیۀ 16): سهم کسانی است که باعث قتل خداوند و آزار و شکنجۀ کلیسا شدند. هیچ امیدی برای توبۀ آن ها وجود ندارد. آنان هیچ راه گریزی از سرنوشت شومی که در انتظار آن ها است، ندارند چرا که سقوط اورشلیم قریب الوقوع بود و در عین حال سرنوشت تاریک و ابدی روز داوری نیز آنان را انتظار می کشید.

نقشۀ پولس برای بازگشت به تسالونیکی (آیه های 17-20): «یکی دو دفعه» (آیۀ 18) نشان می دهد که پولس حداقل دو دفعه نظر داشته است که به تسالونیکی برگردد، اما «شیطان نگذاشت». پولس در ابتدای این سفر بشارتی در نظر داشت که به مکان های خاصی مسافرت کند، اما روح القدس او را منع نمود (اعمال رسولان 16: 6 و 7). به نظر می رسد که نقشه های خدا در نقشه های او تداخل کرد. حالا شیطان برای او مانع ایجاد می کند. چگونه پولس ممانعت الهی را از ممانعت شیطان تشخیص می داد. شیطان چه موانعی بر سر او ایجاد نمود؟ احتمال می رود که این موانع شامل بیماری یا مخالفت فرمانداران داخلی شهرها بوده باشد. اما یک چیز مسلم است که پولس مطمئن بود که این نیروی شیطانی، ضد کلیسا است که او را از دیدار برادران محبوب کلیسای تسالونیکی باز می داشت. او هنوز «شبانه روز» (اول تسالونیکیان 3: 10-11) دعا می کند تا شاید دوباره به نزد آنان برگردد. او می دانست که یکی از نگین های درخشندۀ تاج وی در هنگام بازگشت مسیح، کلیسای تسالونیکی است و به همین خاطر آنان را امید، شادی، تاج و جلال خود معرفی می کند (آیه های 19-20).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222