اهمیت ستایش خدا، روش های ستایش او و دلایل آن

اهمیت ستایش خدا، روش های ستایش او و دلایل آن

ستایش

مزمور 9: 1-2 «خداوند را به تمامی دل حمد خواهم گفت: جمیع عجایب تو را بیان خواهم کرد. در تو شادی و وجد خواهم نمود؛ نام تو را ای متعال خواهم سرایید».

اهمیت ستایش:

کتاب مقدس بارها مردم را به ستایش خداوند تشویق می کند:

(1) نویسندگان عهد عتیق برای دعوت اسرائیلیان به ستایش از سه واژۀ اصلی استفاده می کردند: واژۀ باراک (که می توان «مبارک خواندن» نیز ترجمه کرد)؛ واژۀ هلال (که «هللویاه» از آن گرفته شده و به معنی «ستایش بر خداوند» است)؛ واژۀ یاداه (گاهی «شکرگزاری» ترجمه شده است).

(2) اولین سرود ثبت شده در کتاب مقدس مربوط به زمانی است که قوم اسرائیل از دریای سرخ عبور کردند. در این سرود، اسرائیلیان خدا را به خاطر معجزۀ رهایی ایشان از تعقیب سیاه مصریان حمد و ستایش کردند (خروج 15: 2). بعدها، موسی اسرائیلیان را امر فرمود تا خدا را به خاطر نیکویی اش در اعطای سرزمین موعود به ایشان متبارک خوانند (تثنیه 8: 10). سرود دبوره به طور خاص از قوم دعوت می کند تا خداوند را به خاطر پیروزی بر دشمنانشان ستایش کنند (داوران 5: 9). حمد و ستایش های داود در داستان زندگی او (دوم سموئیل 22: 4، 47 و 50؛ اول تواریخ 16: 4، 9، 25 و 35-36؛ 29: 20) و در مزامیری (یعنی اشعار، سرودها) که او نوشته (مزامیر 9: 1-2؛ 18: 3؛ 22: 23؛ 52: 9؛ 108: 1 و 3؛ 145)، به ثبت رسیده است. سایر نویسندگان مزامیر از قوم خدا دعوت می کنند تا با زندگی و رفتارشان موجب ستایش و جلال نام خدا شوند (مزامیر 33: 1-2؛ 47: 6-7؛ 75: 9؛ 96: 1-4؛ 100؛ 150). همچنین، پیامبران عهد عتیق نیز به قوم خدا دستور دادند تا او را ستایش کنند. (اشعیا 42: 10 و 12؛ ارمیا 20: 13؛ م.ک با اشعیا 112: 1؛ 25: 1؛ ارمیا 33: 9؛ یوئیل 2: 26؛ حبقوق 3: 3).

(3) دعوت به ستایش خدا در سرتاسر کتاب عهد جدید نیز طنین افکنده و تکرار شده است. عیسی پدر آسمانی اش را ستایش می کرد (متی 11: 25؛ لوقا 10: 21) پولس از تمامی امت ها و قوم ها می خواهد که خدا را ستایش کنند (رومیان 15: 9-11؛ افسسیان 1: 3، 6 و 12). و یعقوب به ما می گوید خداوند را ستایش کنیم (یعقوب 3: 9؛ 5: 13) و در انتها، کتاب مکاشفه از گروه های بی شمار انسان ها و فرشتگانی سخن می گوید که بی وقفه در حال ستایش خدا هستند (مکاشفه 4: 9-11؛ 5: 8-14؛ 7: 9-12؛ 11: 16-18).

(4) ستایش خدا یکی از مهم ترین اعمال فرشتگان (مزامیر 103: 20؛ 148: 2) و امتیاز خاص قوم خدا -کودکان (متی 21: 16؛ م.ک با مزامیر 8: 2)، جوانان و پیران (مزامیر 30: 4؛ 135: 1-2؛ 19-21) است. خدا از جمیع امت ها دعوت می کند تا او را ستایش کنند (مزامیر 67: 305؛ 117: 1؛ 148: 11-13؛ اشعیا 42: 10-12؛ رومیان 15: 11). هر که روح دارد، دعوت شده است تا خدا را با آواز بلند ستایش کند (مزامیر 150: 6). خدا حتی به هر آن چه که در طبیعت آفریده شده است، یعنی آفتاب، ماه و ستارگان (مزامیر 148: 3-4؛ م.ک با مزامیر 19: 1-2)؛ آتش، تگرگ، برف و باد (مزامیر 148: 8)؛ کوه ها، تل ها، نهرها و دریاها (مزامیر 98: 7-8؛ 148: 9؛ اشعیا 44: 23)؛ تمامی درختان (مزامیر 148: 9؛ اشعیا 55: 12)؛ و تمامی موجودات زنده (مزامیر 69: 34؛ 148: 10) امر می فرماید تا او را ستایش کنند. تمام آفرینش، جلال خدا را آشکار می کنند و نشان می دهند که او شایسته و سزاوار پرستش است.

روش های ستایش:

ستایش خدا می تواند به طریق های بسیاری نشان داده شود:

(1) ستایش یکی از اصلی ترین عناصر در پرستش دسته جمعی است (مزامیر 100: 4؛ ر.ک به مقالۀ پرستش).

(2) هم  در کلیسا و هم در مکان های دیگر خواندن مزامیر، تسبیحات و سرودهای روحانی، روشی برای ستایش خداست (مزامیر 96: 1-4؛ 147: 1؛ افسسیان 5: 19-20؛ کولسیان 3: 16-17). ستایش می تواند به زبان قابل درک (یعنی یکی از زبان های بشری) یا به زبان روح (یعنی زبان ها، زبان روحانی دعا؛ اول قرنتیان 14: 14-16)، بیان شود.

(3) ستایش همراه با موسیقی می تواند با آلات موسیقی مختلفی همراه باشد: مثل کرنا و سنج (اول تواریخ 15: 28؛ مزامیر 150: 3)، سازهای بادی مثل نی (اول سموئیل 10: 5؛ مزامیر 150: 4)، سازهای زهی مثل بربط و عود (اول تواریخ 13: 8؛ مزامیر 149: 3؛ 150: 3) و سازهای ضربی مثل دف و سنج (خروج 15: 20؛ مزامیر 150: 4-5).

(4) همچنین می توانیم با ذکر اعمال خارق العادۀ خدا برای دیگران، او را ستایش کنیم. برای مثال، زمانی که داود بخشش خدا را تجربه کرد، اشتیاق داشت تا در مورد کاری که خداوند برای او انجام داده بود، با دیگران سخن بگوید (مزامیر 51: 12-13 و 15). سایر نویسندگان کتاب مقدس، به ما توصیه می کنند تا جلال و تسبیح خدا را در میان جماعت قوم خدا (مزامیر 22: 22-25؛ 111: 1؛ عبرانیان 2: 12) و در میان امت ها (مزامیر 18: 49؛ 96 3-4؛ اشعیا 42: 10-12) اعلام کنیم. پطرس از قوم برگزیدۀ خدا این گونه درخواست می کند: «فضایل او را که شما را از ظلمت، به نور عجیب خود خوانده است، اعلام نمائید» (اول پطرس 2: 9). به عبارت دیگر، کار بشارت رساندن پیام مسیح به سایر اقوام و فرهنگ ها ستایش خدا محسوب می شود.

(5) در خاتمه، زندگی برای جلال و تمجید خدا، روشی برای ستایش خداوند  است. عیسی به ما یادآور شده است که اگر بگذاریم «نور» ما بر مردم بتابد، آن ها اعمال نیکوی ما را دیده، خدا را تمجید و ستایش خواهند کرد (متی 5: 16؛ م.ک با یوحنا 15: 8). پولس اظهار می دارد، کسی که از «میوۀ عدالت» پر شود و اعمال و رفتار پرهیزکارانه اش نشان دهندۀ عشق به خدا باشد، خدا را تمجید و حمد می گوید (فیلیپیان 1: 11).

دلایل ستایش:

چرا مردم خدا را ستایش می کنند؟

(1) مردم، خدا را ستایش می کنند تا نشان دهند که نسبت به حضور او آگاه و بیدار هستند و این که عظمت او را تجلیل می کنند. ما در ستایش قوت، جلال، عظمت و سلطنت او در مقام کسی که آسمان ها و زمین را آفرید، سرود می خوانیم (مزامیر 96: 4-6؛ 145: 3؛ 148: 13). سرود می خوانیم چون که می دانیم او به خاطر قدوسیتش شایستۀ ستایش و تمجید است (مزامیر 99: 3؛ اشعیا 6: 3).

(2) خدا را ستایش می کنند زیرا محبت و کار عظیم خدا را در زندگیشان تجربه کرده اند. او به ایشان بخشش، نجات و مصاحبت با خود را عطا فرمود (مزمور 96: 1-3؛ 106: 1-2؛ 148: 14؛ 150: 2؛ لوقا 1: 68-75؛ 2: 14 و 20). قوم خدا می خواهد مراتب قدردانی خود را به جهت رحمت، فیض و محبت دائمی خدا اعلام کند (مزامیر 57: 9-10؛ 89: 1-2؛ 117؛ 145: 8-10؛ افسسیان 1: 6؛ ر.ک به مقالۀ صفات خدا).

(3) مردم همچنین خدا را برای مواقع خاصی که ایشان را نجات، رهایی یا شفا داده است، ستایش می کنند.

(4) مردم خدا را به سبب توجه و محافظتش هم مادی، هم معنوی ستایش می کنند. تمام این امور و بسیاری امور دیگر که ذکر آن ها در این کتاب نمی گنجد، ما را بر آن می دارند تا با سرودها و شهادت هایمان خدا را ستایش کنیم. شهادت و عبادت خدایی که باید فوق از تمامی امور تمجید شود (مزامیر 68: 19؛ 103؛ 147؛ اشعیا 63: 7؛ ر.ک به مقالۀ مشیت خدا).