اصول اعتقادات موجود در تعالیم عیسی مسیح چه بود؟

          بعضی از تعالیم، شایستۀ توجه بیشتری هستند زیرا از نظر اصول عقاید مهم می باشند. عیسی خدا را به عنوان پدر آسمانی معرفی نمود که پدر بودن وی باید با توجه به رابطۀ عیسی با خدا درک شود. «پدر همه چیز را به من سپرده است و کسی پسر را نمی شناسد بجز پدر و نه پدر را هیچ کس می شناسد غیر از پسر و کسی که پسر بخواهد بدو مکشوف سازد» (متی 11: 27). در هیچ جای اناجیل عیسی نفرموده است «ای پدر ما» به این معنی که خود را با شاگردان در یک طبقه قرار بدهد. برعکس، بر سر قبر به مریم مجدلیه فرمود: «نزد پدر خود و پدر شما و خدای خود و خدای شما می روم» (یوحنا 20: 17). در دعای نمونه که به شاگردان یاد داد چنین تعلیم فرمود که بگویند: «ای پدر ما» و بدین طریق رابطۀ اخلاقی انسان با خدا را بیان کنند. پدر بودن خدا برای وی دارای مفهومی خیلی عمیق تر از شاگردان داشت زیرا او به مفهوم منحصر به فرد فرزند خدا بود. او ذاتاً پسر خدا بود. شاگردان فقط با قبول کردن عیسی می توانستند فرزندان خدا شوند (یوحنا 1: 12).

          کلمۀ «پدر» نشانگر طرز رفتار خدا با مردم بود. نشان دهندۀ محبت و عدالت (متی 5: 44 و 45)، علاقه و توجه او نسبت به مخلوقات (10: 29 و 30)، نقشه و هدف وی (20: 23)، روح بخشندگی (لوقا 15: 11 – 32) و مقصد نهایی وی برای بشر بود (یوحنا 14: 2). انجیل یوحنا بیشتر از سایر اناجیل اشاراتی به تعلیم عیسی در مورد «پدر ما» دارد زیرا بیش از صد بار آن را بکار برده است و روش معمولی خطالب عیسی به خدا است.

          شاید مهمترین موضوعی که عیسی در بارۀ آن بحث کرده است ملکوت باشد. بحث های بسیار زیادی در بارۀ مفهوم اصلی آن به عمل آمده است. آیا مفهوم اصلی آن فرمانروایی روحانی بر حیات انسانها است؟ آیا مقصود عیسی برقراری مجدد سلطنت یهود بود؟ آیا ملکوت عبارت است از کلیسا یا سلطنت هزار ساله یا یک نظام اقتصادی انقلابی که می خواست تأسیس فرماید؟ تمام این سئوالات مطرح گردیده و به هر کدام توسط گروهی جواب مثبت داده شده است.

          صرفنظر از نظرات مختلفی که ممکن است وجود داشته باشد بعضی از حقایق به طور روشن در اناجیل دیده می شود. هر چهار انجیل در بارۀ ملکوت سخن می گویند (متی 6: 33، مرقس 1: 15، لوقا 4: 43، یوحنا 3: 3) و اظهار می دارند که عیسی به ملکوت موعظه کرد. انجیل یوحنا فقط در دو مورد از آن سخن می گوید: در صحبت عیسی با نیقودیموس (3: 3 و 5) و در محاکمه درحضور پیلاطس (18: 36). از نظر عیسی ملکوت عبارت بود از تمام جنبه های فرمانروایی خدا. شکی نیست که ملکوت خدا اصولاً روحانی است نه سیاسی ولی هنوز به صورت کامل ظاهر نشده و ظاهر نخواهد شد تا وقتی که پادشاه شخصاً برای فرمانروایی مراجعت فرماید (متی 25: 1 و 13).

          در تعالیم عیسی در میان مفهوم ملکوت آسمان، که فقط توسط متی به کار رفته است، و ملکوت خدا تفاوت زیادی وجود ندارد. در مورد هر دو، عیسی اعلام فرمود: «نزدیک است» (متی 3: 2 و مرقس 1: 15)، «اسرار» هر دو در مثلها مذکور می باشد (متی 13: 11، لوقا 8: 10)، در بارۀ هر دو از زمان یحیی تعمید دهند موعظه شد (متی 11: 12 و 13، لوقا 16: 6)، هر دو برای دعوت کودکان خردسال به کار رفته است (متی 19: 14، مرقس 10: 14). تنها اختلافی که می توان میان این دو ذکر کرد این است که ملکوت آسمان یک اصطلاح یهودی، احتمالاً برای خودداری از ارتکاب گناه در مورد بر زبان راندن نام خدا، می باشد و بیشتر به ملکوت از نظر مظاهر خارجی آن مربوط می گردد. در بیشتر قسمتهایی که مربوط به امور باطنی ملکوت می باشد اصطلاح «ملکوت خدا» به کار رفته است (لوقا 17: 20، یوحنا 3: 3 و 5، لوقا 22: 16 و 18، 23: 51).

          اصول عقاید مربوط به ملکوت با عهد عتیق بستگی پیدا می کرد. از نظر اخلاقی احتیاج به توبه داشت (متی 4: 17)، هم چنین مستلزم اطاعت از دستورات شریعت (5: 19) و اجرای میل الهی با تمام قلب (7: 21) بود. این به معنای قانونی خشک بودن نیست زیرا در بارۀ یوسف رامه ای که یکی از پیروان اولیه عیسی بود گفته شده است «انتظار ملکوت خدا را می کشید» (لوقا 23: 51). خود  عیسی در بارۀ ملکوت معتقد بود که بعد از مرگ و رستاخیز وی به طور کامل خواهد آمد (لوقا 22: 16). بنابراین ملکوت عبارت است از فرمانروایی الهی بر روی زمین در موقع رجعت مسیح. اصول این ملکوت بر اساس عالیترین درجۀ قدوسیتی خواهد بود که در شریعت الهی وجود دارد و کمال آن فقط توسط کار مسیح امکان پذیر خواهد بود که هم نجات دهنده است و هم پادشاه.

          تعلیم عیسی در بارۀ خودش حائز اهمیت فراوان می باشد. در کودکی به یوسف و مریم اطلاع داد که تعهدات مخصوصی نسبت به پدر آسمانی خود دارد (لوقا 2: 49). از شاگردان خود در بارۀ ایمانی که نسبت به او دارند سئوال فرمود (متی 16: 15) و جواب شمعون پطرس را که گفته بود «تویی مسیح پسر خدای زنده (16: 16)، به عنوان جواب صحیح قبول کرد. در مقابل دشمنان خود کلماتی بر زبان راند که الوهیت و ازلیت او را اعلام می داشت (یوحنا 8: 42 و 58 ، 10: 30 – 33 و 36، متی 22: 41 – 45). وقتی ایمانداران او را عبادت می کردند، آنها را منع نمی نمود (یوحنا 9: 38 ، 20: 28 و 29) در حالی که پولس مردم را از پرستش خود منع نمود (اعمال 14: 11 – 18). سایر تعالیم وی نیز به طور غیرمستقیم همین موضوع را تأیید می نمایند زیرا او خود را بالاتر از شریعت می داند (متی 5: 21 و 22) و ادعا می نماید که قدرت دارد گناهان را ببخشد (مرقس 2: 9 – 11). اگر مطالب اناجیل را معتبر بدانیم باید بپذیریم که عیسی نه فقط منشائی خارق العاده دارد بلکه دارای الوهیت می باشد.

          نظر عیسی در بارۀ مأموریتی که دارد بسیار مهم می باشد. وی آمد تا به بشارت ملکوت موعظه کند (لوقا 4: 43)، گناهکاران را به توبه دعوت نماید (متی 9: 13)، گمشده را بجوید و نجات دهد (لوقا 19: 10)، خدمت کند و جان خود را در راه بسیاری فدا سازد (مرقس 10: 45). او توسط پدر فرستاده شد (یوحنا 20: 21) و درست قبل از مرگش به پدر گزارش داد که مأموریت خود را انجام داده است (17: 4). مکاشفۀ الهی و نجات از گناه، هر دو به او سپرده شده بود و او هر دو را انجام داد. او در بارۀ مرگ و رستاخیز خود بارها پیشگویی فرمود (یوحنا 2: 19 و 3: 14 و 6: 51 و 12: 24، متی 16: 21، مرقس 10: 33 و 34) و مراجعت خود برای داوری را نیز پیشگویی کرد (متی 25: 31 – 46).

          موضوعات روحانی و اخلاقی که مسیح در بارۀ آنها صحبت فرموده بسیار زیاد و گوناگون است و نمی توان همه را در این جا ذکر نمود. در تمام فرمایشات وی یک نکتۀ اصلی به چشم می خورد: تمام فرمایشات وی بر این اساس قرار دارند که او آمده است حقایق الهی را بیان کند و برای این کار اختیار کامل دارد و بشر موظف است از تعالیم او پیروی نماید. او خود را به عنوان پسر خدا معرفی نمود و چون پسر خدا است کلام وی قطعی و نهایی می باشد.

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید

نوشته: مِریل سی تِنی

ترجمه: کشیش طاطه وس میکائیلیان