اشعار جلیل قزاق ایروانی: شکایت آهوی مجروح
اشعار جلیل قزاق ایروانی:
شکایت آهوی مجروح
بدیدم آهویی در دشت نالان ز بیم جان بهر سویی گریزان
به سرعت آنچنان رفتی در آن دشت که گویی برق بود از پیش بگذشت
بگفتم من پلنگی دارد از پی که ره را چون عقابان می کند طی
و یا خود گرسنه شیری بر او تاخت که بر اندام او تب لرزه انداخت
بر آمد الغرض بر کوهساری که تا پنهان کند خود را بغاری
فرو ماندم به حیرت لحظه چند که مشکل بود زان بیچاره دل کند
برفتم پیش تا جویم نشانش بدانم تا کجا شد آشیانش
شدم نزدیک غاری تنگ چون گور درون افتاده آن آهوی رنجور
بروی پاره سنگی درافتاده ز سر تا پاش جویی خون گشاده
دو جسم ناتوان با چشم افسون به پیرامون آن غلطیده در خون
ندانستند مادر را چه بودش که برمیخاست بر افلاک دودش
کدامین جانور گفتن بر او تاخت شراری اینچنین بر جانش انداخت
زبان بگشاد از فرمان یزدان که تا گوید که بودش دشمن جان
بگفتا هر که میباشی درون آی و گر انسان همانجا باش بر جای
ستم ما را نه از گرگ است و نه شیر که این درندگان را نیست تقصیر
بمسکینی چو ما هر دم نتازند که در هنگام سیری بی نیازند
در این فن آدمیها بس دلیرند نه وقت جوع هنگامی که سیرند
گر اژدها بود یا آنکه ماری به ما بیچارگانش نیست کاری
بهر جایی بهر کس هر جفا شد یقین میدان که از جنس دو پا شد
نه زو آسوده در صحرا پلنگان نه در دریا شوند ایمن نهنگان
گروهی سنگدل بی رحم و خونخوار مسلح گشته چون مردان پیکار
شده جمعی که تا نخجیر رانند گروهی در کمین تا جان ستانند
روان بر چرخ اگر گردیم چون دود همانجا راه را یابیم مسدود
مگر تو نیستی زین جنس ناپاک کز او آلوده گشته خطه خاک
تو را گر زان که ایزد سروری داد بسر گر تاج کرمنات بنهاد
کجا گفتت بتازی هفت فرسنگ نمایی عرصه گیتی به ما تنگ
کسی را که بود خوردش بن خار چه باشد در خور این گونه آزار
نگویی آخر ای گمراه انسان که شیطانت بود شاگرد نادان
چو از جان مادران کردید محروم بود نوزادشان را حال معلوم
بکنجی خفته اندر انتظارند که لختی سر کنار مادر آرند
ز آزار ضعیفان گر خوش توست فغان ما ز روی ناخوش توست
تو خود انصاف ده ظلمت چها کرد چه آشوب جهان سوزی بپا کرد
تمدن بهر آن آمد پدیدار که باشی همدم و همراه و همکار
نه تا آتش بر افروزی به عالم یتیمان را تبه سازی تو از غم
ز بهر مشت خاک ای خاک بر سر گروهی را نمایی مات و مضطر
چه ارزش باشد آن را زندگانی که بر سر باشدش آتش فشانی
هزاران شهر کردی زنده در گور که ویران باد هر جا عامل زور
نبرد پیش ار می بود یک سال بگویم با تو چون می بودش احوال
چکاچک های شمشیر دلیران ز پیکاری که می کردند شیران
اگر کشتارشان بیرون ز حد بود نپندارم که آن افزون ز صد بود
ببین امروز طوفان بلا را که در هر ملک کردید آشکارا
بهر صورت بهر ساعت بهر کار دو صد نفرین بر این قوم تبه کار
برگرفته از کتاب چون محزون ولی شادمان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
