اشتیاق خدا برای شفا دادن، بخشی از نقشۀ اوست

اشتیاق خدا برای شفا دادن، بخشی از نقشۀ اوست

 ارادۀ خدا (یعنی طرح ها، اهداف و خواسته های او که بازتابی از شخصیت و برنامۀ او برای بشریت است) که شفا نیز بخشی از آن است، در کلام او به چهار شکل مختلف آشکار شده است:

(1) سخنان مستقیم و آشکار خدا. در خروج ۱۵: ۲۶ خدا به قوم خود می گوید که در صورت وفادار ماندنشان به عهد (یعنی «پیمان زندگی» او با آن ها که بر اساس احکام و وعده های او بنا شده است) و احکام الهی، وعدۀ سلامتی و شفا برایشان تحقق خواهد یافت (خروج ۱۵: ۲۶). در این جا بر این اظهار خدا دو بار تأکید شده است:

(الف) «همانا هیچ یک از همۀ مرضهایی را که بر مصریان آورده ام بر تو نیاورم».

(ب) «زیرا که من یهوه، شفا دهنده تو هستم». خدا در کل عهد عتیق همواره نقش مداواگر یا شفا دهندۀ قوم خود را بر عهده داشته است و هرگاه قوم، در دعا و اطاعت از کلام الهی در جستجوی رابطۀ عمیق تری با او بر می آمدند این مزایا شامل حالشان می گشت (دوم پادشاهان ۲۰: ۵؛ مزامیر ۱۰۳: ۳).

(۲) مأموریت عیسی. عیسی به عنوان پسر خدا که جسم انسانی پوشیده بود، به درستی ماهیت و شخصیت خدا را آشکار می ساخت (عبرانیان ۱: ۳؛ کولسیان ۲: ۹). عیسی در طی خدمت زمینی اش (متی ۴: ۲۳-۲۴؛ ۸: ۱۴-۱۶؛ ۹: ۳۵؛ ۱۵: ۲۸؛ مرقس ۱: ۳۲-۳۴ و ۴۰-۴۱، لوقا ۴: ۴۰؛ اعمال ۱۰: ۳۸). ارادۀ خدا را در عمل ظاهر ساخت (یوحنا ۶: ۳۸؛ ۱۴: ۱۰)، او ثابت نمود ارادۀ خدا بر این است که بیماران، اسیران و کسانی که تحت سلطۀ شریرند، شفا یابند.

(۳) کفاره (یعنی پوشانندۀ گناه: او زندگی پاک و بی عیب خود را با ارادۀ آزاد، قربانی ساخت و تقدیم کرد تا با مرگ او بر روی صلیب، جریمۀ خطاهایی که علیه خدا ورزیده ایم پرداخته شود، اشعیا ۵۳: ۴-۵؛ متی ۸: ۱۶-۱۷؛ اول پطرس ۲: ۲۴) مسیح، مهیا کننده است. مرگ مسیح حتی فراتر از نیاز ماست. او شخص را از نظر روحانی، روانی و فیزیکی، آزادی کامل می بخشد و از نو بنا می کند (ر.ک. به مقالۀ شخصیت انسان، مفهوم انسان بودن چیست؟)‌. گناه و بیماری، راه هایی هستند که شیطان از آن ها برای نابود کردن ما استفاده می کند ولی خدا بخشش و شفای خود را مهیا می سازد تا رابطۀ ما را با خود از نو بنا کند و ما را از نظر روحانی و فیزیکی کامل گرداند (مزامیر ۱۰۳: ۳؛ یعقوب ۵: ۱۴-۱۶). پیروان مسیح باید با فروتنی و وفاداری تمامی چیزهایی را که قربانی مسیح مهیا ساخته است؛ از جمله شفای بدن هایمان، در دعا بطلبند و دریافت نمایند (اشعیا ۵۳: ۳).

(۴) مأموریت همیشگی کلیسا. عیسی، دوازده شاگرد خود را مأمور داشت (یعنی آن ها به انجام کار خاصی گمارده شدند و به آن ها اختیار و قدرت لازم برای انجام آن را نیز بخشید) تا بیماران را شفا دهند. این عمل، بخشی از تلاش های آن ها در جهت گسترش پیغام ملکوت خدا بود (لوقا ۹: ۱-۲ و ۶). بعدها او هفتاد نفر از شاگردان وفادارش را فرستاد تا همین کار را انجام دهند (لوقا ۱۰: ۱، ۸-۹ و ۱۹). بعد از آن که عیسی به آسمان بازگشت و روح القدس را برای قوت بخشیدن به پیروانش فرستاد (اعمال ۲).، کلیسای اولیه همچنان به مأموریت شفا بخشیدن بیماران ادامه داد زیرا آن بخشی از تلاش در جهت انتشار پیغام عیسی را در بر می گرفت (اعمال ۳: ۱-۱۰؛ ۴: ۳۰؛ ۵: ۱۶؛ ۸: ۷؛ ۹: ۳۴؛ ۱۴: ۸-۱۰؛ ۱۹: ۱۱-۱۲؛ مرقس ۱۶: ۱۷؛ اول قرنتیان ۱۲: ۹، ۲۸ و ۳۰؛ یعقوب ۵: ۱۴-۱۶). عهد جدید سه روش مختلف را برای آشکار شدن قدرت و ایمان شفا بخش خدا معرفی می کند و این امور از طریق کلیسا در دنیا به مرحلۀ اجرا در می آمد:

(الف) پیروان عیسی دستشان را بر دیگران قرار می دادند و ایمان داشتند که خدا شفا خواهد بخشید (مرقس ۱۶: ۱۵-۱۸؛ اعمال ۹: ۱۷)

(ب) بیماران به گناهان آشکار خود اعتراف می کردند و بعد رهبران روحانی آنان را به روغن تدهین نموده و با ایمان در حضور خدا دعا می کردند تا آنان را شفا دهد (یعقوب ۵: ۱۴-۱۶) و

(ج) از طریق عطایای روحانی شفا که به کلیسا بخشیده شده است (اول قرنتیان ۱۲: ۹).