ابراهیم، اسحق و یعقوب: دعوت ابراهیم

دعوت ابراهیم

“و خداوند به ابرام گفت از ولایت خود و از مولد خویش و از خانه پدری خود به سوی زمینی که به تو نشان دهم بیرون شو. و از تو امتی عظیم پیدا کنم و تو را برکت دهم و نام ترا بزرگ سازم و تو برکت خواهی بود. و برکت دهم به آنانی که تو را مبارک خوانند و لعنت کنم به آنکه تو را ملعون خواند و از تو جمیع قبایل جهان برکت خواهند یافت”. (پیدایش 12: 1-3)

دعوت ابرام (بعدها ابراهیم نامیده شد) که در پیدایش باب داوزدهم ثبت شده است برگ جدیدی است از مکاشفه عهد عتیق از هدف خدا برای نجات و رهایی انسان. خدا قصد داشت شخصی داشته باشد که او را با ایمانی صمیمانه، بشناسد و خدمت کند. از این شخص بود که خانواده ای به وجود می آمد که طریقهای خدا را شناخته، تعلیم داده و حفظ می کند (پیدایش 18: 19). از این خانواده، قوم برگزیده ای به وجود خواهد آمد که خود را از طریقهای گناه آلود سایر امتها جدا ساخته و اراده خدا را انجام می دهد. از این قوم است که عیسی مسیح، نجات دهنده جهان و ذریت موعود زن (حوا)، ظهور خواهد کرد (پیدایش 3: 15؛ غلاطیان 3: 8، 16، 18). چند اصل مهم را می توان از دعوت ابراهیم استنباط کرد.

1) دعوت ابراهیم شامل جدایی او از کشور، قوم و خانواده است (پیدایش 12: 1) تا او بر روی زمین غریب و بیگانه باشد (عبرانیان 11: 13).

از طریق ابراهیم، خدا اصل مهمی را برقرار ساخت یعنی اینکه قوم او بایستی خود را از تمام آنچه مانع هدف او در زندگی ایشان می شود. جداسازند (به موضوع جدایی روحانی ایماندارن و رابطه مسیحیان با دنیا، رجوع کنید).

2) خدا به ابراهیم سرزمین و قوم بزرگی را از طریق نسل او، و برکتی را که شامل همه امتهای روی زمین خواهد شد وعده داد (پیدایش 12: 2-3).

عهد جدید به وضوح چنین تعلیم می دهد که آخرین قسمت این وعده به وسیله بشارت انجیل مسیح انجام گردید (اعمال 3: 25؛ غلاطیان 3: 8).

3) بعلاوه، دعوت ابراهیم نه تنها شامل سر زمینی بر روی زمین بلکه سرزمین جدید در آسمان نیز بود.

رویای او شامل خانه ای ابدی در آسمان و نه بر روی زمین می گردید. شهری که معمار و سازنده اش خدا است. از این پس ابراهیم در انتظار و اشتیاق وطنی آسمانی بود، جایی که او با خدا در راستی خوشی و سلامتی تا به ابد زندگی خواهد کرد (عبرانیان 11: 9-10؛ 14-16؛ مکاشفه 21: 1-4؛ 22: 1-5). تا به آن وقت او بر روی زمین بیگانه و غریبه خواهد بود.

4) دعوت ابراهیم نه تنها شامل وعده بلکه شامل تعهدات نیز می گشت.

خدا از ابراهیم اطاعت و تعهد شخصی او را نسبت به خود به عنوان خداوند، انتظار داشت تا ابراهیم بتواند وعده را دریافت کند. اطاعت و تعهدات او شامل موارد زیر است:

الف) اعتماد به کلام خدا حتی زمانی که وقوع وعده ها از نظر انسانی بعید به نظر برسد (پیدایش 15: 1-6؛ 18: 10-14)

ب) اطاعت از فرمان خدا در ترک موطن خویش (پیدایش 12: 4؛ عبرانیان 11: 8)

پ) کوشش صادقانه برای داشتن یک زندگی مقدس (پیدایش 17: 1-2)

5) وعده خدا و برکت ابراهیم نه فقط شامل نسل انسانی او می گردید (یهودیان ایماندار) بلکه شامل همه آنانی می شد که خدا ایمان واقعی داشته (پیدایش 12: 3)، عیسی مسیح را پذیرفته و او را پیروی می کنند یعنی ذریت حقیقی ابراهیم (غلاطیان 3: 14، 16).

تمام آنانی که ایمانی شبیه ایمان ابراهیم دارند “فرزندان ابراهیم” هستند (غلاطیان 3: 7) و با او برکت می یابند (غلاطیان 3: 9).بر اساس وعده ها، آنان اولاد ابراهیم و وارثین او هستند (غلاطیان 3: 29) این وعده ها همچنین شامل وعده دریافت روح به وسیله ایمان در مسیح عیسی نیز می گردد (غلاطیان 3: 14).

6) به دلیل اینکه ابراهیم صاحب ایمانی بود که در اطاعت خود را متجلی می ساخت او بهترین نمونه از ایمان نجات بخش حقیقی است (پیدایش 16: 6؛ رومیان 4: 1-5؛ 16-24؛ غلاطیان 3: 6-9؛ عبرانیان 11: 8-19؛ یعقوب 2: 21-23؛ پیدایش 15: 6).

از نظر کتاب مقدس صرفاً اعتراف ایمان به عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده، اگر همراه با اطاعت از او به عنوان خداوند همراه نباشد ایمانی نیست که ابراهیم داشت و به همین دلیل نمی تواند ایمان نجات بخش حقیقی باشد (یوحنا 3: 36؛ موضوع ایمان و فیض، رجوع کنید).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس