آیا واقعا” چنانکه در کتاب پیدایش آمده است، عمر انسانها اینقدر طولانی بود؟
«بِروسوس» تاريخ نگار بابلي در 300 ق. م. تاريخ خود را بر اساس آرشيوهاي معبد مردوك نگاشت، كه خود از كتيبه‌هاي قديمي نسخه برداري شده بودند و بسياري از آنها امروزه كشف شده‌اند. او در تاريخ خود از ده پادشاه نام مي‌برد كه داراي عمر طولاني بودند و پيش از طوفان سلطنت مي‌كردند، و هر يك از 10000 تا 60000 سال حكومت مي‌كردند. اين ده پادشاه عبارتند از: آلوروس، آلاپاروس، آيلون، آمِنون، مگالاروس، دائونوس، اودوراكوس، آمِنپسينوس، اُتيارتِس، خيسوتروس. بِروسوس مي‌نويسد: «در زمان خيسوتروس، سيل عظيم جاري شد.»
منشور «وِلد» و كتيبه‌هاي «نيپور»، كه به هر دوره از سلطنت، چندين هزار سال را نسبت مي‌دهند، از پادشاهان پيش از طوفان بدين گونه نام مي‌برند:
الويهم 28000 سال در اريدو سلطنت كرد
الالمار 36000 سال در اريدو سلطنت كرد
اِمِن لوانا 43000 سال در بگورگورو سلطنت كرد
كيچونا 43000 سال در لارسا سلطنت كرد
اِنمِن گالانا 28000 سال در بگورگورو سلطنت كرد
دو موزي 36000 سال در بگورگورو سلطنت كرد
سيب زيانا 28000 سال در لاراك سلطنت كرد
اِمن دورانا 21000 سال در سيپار سلطنت كرد
اوبوراتوم 18000 سال در شوروپاك سلطنت كرد
زين سودو (اوت‌ناپيشتيم) 64000 سال
«سپس طوفان زمين را فرا گرفت.»
اينها بايد همان پادشاهاني باشند كه بروسوس از آنها نام مي‌برد، ولي پس از تقسيم زبانها در بابل به نامهاي متفاوت شناخته مي‌شوند. كتيبه‌هايي كه اين نامها در آنها ذكر شده‌اند، پس از شروع دورة تاريخي نوشته شده‌اند. بنظر مي‌رسد كه گذشتگان نيز مثل امروز، بهنگام سخن گفتن از دوران ماقبل تاريخ خودشان وسوسه مي‌شدند به اندازة زيادي در تواريخ جهان باستان اغراق كنند.
علاوه بر بابلي‌ها، پارسيان، مصريان، هندوها، يونانيان و ديگران نيز رواياتي از عمر طولاني ساكنان اولية زمين داشتند. چنين رواياتي چگونه مي‌توانستند به وجود آيند، مگر اينكه انسانهاي اوليه در واقع عمر طولاني داشتند؟
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
