آیا مسیحیان باید به خداناباوران (آتئیست ها) بشارت بدهند؟

به عنوان یک مسیحی که محبت خدا را در قلب خود خود دارد و همچنین دارای امنیت ابدی می باشد ، درک این موضوع که چرا بعضی ها خداناباور هستن بسیار مشکل است. اما وقتی با طبیعت گناه و اثرات آن بر روی ذهن و قلب انسان آشنا می شویم، متوجه خواهیم شد که خداناباور بودن از کجا سرچشمه می گیرد. از نظر کتاب مقدس، چیزی به نام بی خدایی وجود ندارد. مزامیر فصل 19 آیه های 1 تا 2 به ما می گوید که آسمان جلال و شکوه خدا را بیان می کند. ما قدرت آفرینش او را در هر چیزی که خلق کرده می بینیم. رومیان فصل 1 آیه های 19 تا 20 این مطلب را بسط داده و می گوید که ما با نگاه به جهان هستی و آفرینش می توانیم به وجود او پی ببریم و هر کسی آن را انکار کند از حقیقت گریزان است و آن را انکار کرده است. مزامیر فصل 14 آیه 1 و فصل 53 آیه 1 می گوید کسانی که وجود خدا را انکار می کنند نادان هستند. بنابراین یک خداناباور یا دروغ می گوید و یا نادان است و یا اینکه هر دوی آن. پس دلیل انکار خدا توسط یک فرد چیست؟

هدف اصلی کسانی که تحت تاثیر ذات گناهکار خود قرار دارند این است که از خودشان خدا بسازند و کنترل زندگی خویش را کاملا در دست خود بگیرند. سپس دین با تعهدات، داوری ها و محدودیت ها پا به صحنه می گذارد، درحالی که خداناباوران فکر می کنند که خودشان باید اخلاقیات و مفاهیم را تعریف کنند. نمی خواهند از خدا پیروی کنند برای اینکه قلب هایشان در حالت دشمنی با او قرار دارد و هیچ تمایلی هم به تبعیت از قوانین او ندارد. در واقع آنها ناتوان در انجام این کار هستند برای اینکه گناه چشمان آنها را برای دیدن حقیقت کور کرده است (رومیان فصل 8 آیه های 6 تا 7). به همین خاطر است که خدانابوران بیشتر وقت خود را به جای اینکه صرف بررسی اسناد و دلایل متنی کتاب مقدس کنند به بایدها و نباید ها اختصاص می دهند. آشوب و طغیان ذاتی آنها از دستورات خدا متنفر است. آنها کلا از هرچیزی یا کسی که باید بر آنها کنترل داشته باشد متنفرند. چیزی که قادر به درک آن نیستند این است که شیطان آنها را کنترل می کند، کور کرده و روح آنها را برای جهنم آماده می کند.

در رابطه با بشارت دادن به خداناباوران باید گفت که ما نباید صرفا به این دلیل که فردی خداناباور است به او بشارت ندهیم. فراموش نکنیم که خداناباوران هم دقیقا مانند مسلمانان، هندوها و بودایی ها گمراه شده اند. خدا قطعا می خواهد که ما پیام انجیل را به همه برسانیم (متی فصل 28 آیه 19) . از حقیقت کلام او دفاع کنیم (رومیان فصل 1 آیه 16). از طرف دیگر، ملزم نیستیم وقت خود را برای کسی که تمایلی ندارد هدر بدهیم. در واقع کتاب مقدس به ما تاکید می کند که تلاش بیش از اندازه برای کسانی که علاقه ای به شناخت حقیقت ندارند نکنیم (متی فصل 7 آیه 6). عیسی مسیح به شاگردان خود گفت به همه جای دنیا برای اعلام پیام انجیل بروند اما انتظار نداشت در یک مکان آنقدر بمانند تا آخرین فرد هم مسیحی شود (متی فصل 10 آیه 14).

احتمالا بهترین روش این است که به هر کسی حداقل در آغاز راه اجازه شک کردن بدهیم. هر سوالی که صادقانه و به درستی جواب داده شود این فرصت را به آن شخص می دهد تا پیام انجیل را بشنود. اما اگر آن شخص فقط با شما بحث می کند و به شما گوش نمی دهد ممکن است زمان آن باشد که به جای دیگری بروید. قلب برخی از مردم کاملا نسبت به انجیل سخت شده است (امثال فصل 29 آیه 1). آنها ممکن است منطقی و یا غیر منطقی باشند، اما دلایل کتاب مقدسی وجود دارد که باور کنیم برخی هستند که خود خواسته در برابر تاثیر روح القدس مقاومت می کنند (پیدایش فصل 6 آیه 3). زمانی که ما نهایت تلاش خود را می کنیم تا با فردی درباره پیام انجیل صحبت کنیم اما آن فرد قبول نمی کند، در این مواقع به ما دستور داده شده که حتی خاک آن مکان را هم از کفشهای خود پاک کنیم (لوقا فصل 9 آیه 5) و زمان خود را صرف حرف زدن با کسانی بکنیم که از نظر روحانی آماده تر هستند. در همه امور، حکمت و خرد الهی بسیار مهم است. خداوند به ما قول داده اگر از او درخواست کنیم او حکمت و خرد به ما خواهد داد (یعقوب فصل 1 آیه 5) ، و ما باید برای آن دعا کنیم و به نشانه خدا مبنی بر اینکه چگونه و چه زمانی گفتگو را با یک بی خدا پایان دهیم اعتماد کنیم.

برگرفته از وب سایت: www.gotquestions.org