آگنوستیسیزم یعنی چه؟

آگنوستیسیزم دیدی است که در آن اثبات و یقین به وجود خدا، غیرممکن است. کلمه "آگنوستیک" اساساً یعنی "ندانستن" آگنوستیسیزم یک نوع صادقانه ای از آتئیسم یا خداناباوری است. آتئیسم یا خداناباوری می گوید که خدا وجود ندارد- موقعیتی که نمی توان آنرا ثابت کرد. آگنوستیسیزم می گوید که بودن یا نبودن خدا را نمی توان ثابت کرد، پس غیرممکن است بدانیم آیا خدا وجود دارد، یا نه؟ در این مورد آگنوستیسیزم درست است که وجود خدا را نمی تواند با دلیل ثابت یا رد کند. کتاب مقدس به ما می گوید که ما باید وجود خدا را با ایمان قبول کنیم. عبرانیان 11: 6 می گوید که بدون ایمان "رضایت خدا محال است، زیرا هر که تقرب به خدا جوید، لازمست که ایمان آورد بر اینکه او هست و جویندگان خود را جزا می دهد." خدا روح است (یوحنا 4: 24) پس او را نمی توان دید و یا لمس کرد. اگر خدا خود را ظاهر نکند، او بوسیله حواس ما قابل تشخیص نیست (رومیان 1: 20). کتاب مقدس می گوید که وجود خدا را می توان بطور واضح در دنیا دید (مزمور 19: 14)، در طبیعت احساس کرد (رومیان 1: 18-22)، و در قلب تأیید آنرا دریافت نمود (جامعه 3: 11).

کسانی که به آگنوستیسیزم اعتقاد دارند، حاضر نیستند برای وجود و یا عدم وجود خدا تصمیم بگیرند. این مثل این است که شخص دائماً لب مرز قرار داشته باشد. تِئیستها وجود خدا را باور دارند و آتئیستها یا خداناباوران، باور دارند که خدا وجود ندارد. آگنوستیکها عقیده دارند که نباید وجود یا عدم وجود خدا را باور کرد، چون بهر حال دانستن آن غیرممکن است. بیایید فقط بعنوان بحث، شواهد وجود خدا را که واضح و غیر قابل انکارند، نام ببریم.

اگر ما موقعیت تِئیسم و آگنوستیسیزم را معادل فرض کنیم، در کدامیک باور به وجود زندگی بعد از مرگ معنی بیشتری می دهد؟ اگر خدایی نباشد، تِئیست ها و آگنوستیکها همگی بعد از مرگ دیگر وجود ندارند. اما اگر خدا وجود داشته باشد، هم تِئیستها و هم آگنوستیکها وقتی بمیرند، باید به یکنفر جواب بدهند. با این دید، بیشتر معنی می دهد که تِئیست باشیم تا آگنوستیک. اگر هیچکدام از این دو موقعیت قابل اثبات نیست، بنظر حکیمانه می رسد که هر نوع سعیی برای امتحان دقیق موقعیتی که می تواند ابدیت ایده آل را بهمراه داشته باشد، انجام شود. طبیعی است که شکهایی بیایند. خیلی چیزها در این دنیا هستند که ما نمی فهمیم. خیلی از اوقات مردم به وجود خدا شک می کنند، چون کارهای او را نمی فهمند و یا با انجام یا اجازه خدا برای انجام آنها موافق نیستند. بهر حال، بعنوان انسانهای فانی، نباید انتظار داشته باشیم خدای غیر فانی را درک کنیم. رومیان 11: 33-34 می گوید،"زهی عمق دولتمندی و حکمت و علم خدا چقدر بعید از غوررسی است احکام او و فوق از کاوش است طریقهای وی ، زیرا کیست که رای خداوند را دانسته باشد یا که مشیر او باشد؟" ما باید خدا را با ایمان باور کنیم و با ایمان به راههای او اعتماد نماییم. خدا حاضر است و می خواهد که خود را به طرق عجیب به آنانی که او را باور می کنند، ظاهر سازد. تثنیه 4: 29 می گوید، "لیکن اگر از آنجا یهوه خدای خود را بطلبی، او را خواهی یافت بشرطیکه او را بتمامی دل و بتمامی جان خود تفحص نمایی." 

منبع مقاله: www.gotquestions.org