آزمایش واقعی بودن تعمید در روح القدس

آزمایش واقعی بودن تعمید در روح القدس

اعمال 10: 44-45 «این سخنان هنوز بر زبان پطرس بود که روح القدس بر همۀ آنانی که کلام را شنیدند، نازل شد. و مؤمنان از اهل ختنه که همراه پطرس آمده بودند، در حیرت افتادند از آن که بر امت ها نیز عطای روح القدس افاضه شد».

کلام خدا به کسانی کمک می کند و تعلیم می دهد که به مسیح ایمان دارند و از او پیروی می کنند تا بتوانند قدرت تمیز (یعنی حکمتی که درک حقیقی به همراه می آورد) الهی داشته باشند و بتوانند دربارۀ تمامی اموری که به ظاهر از روح القدس هستند، به درستی قضاوت کنند (اول تسالونیکیان 5: 19-21؛ م.ک. با اول قرنتیان 14: 29). «هر روح را قبول مکنید بلکه روح ها را بیازمایید که از خدا هستند یا نه. زیرا که انبیای کذبۀ بسیار به جهان بیرون رفته اند» (اول یوحنا 4: 1). اصول کتاب مقدسی زیر به ما کمک می کنند تا بتوانیم تشخیص دهیم که آیا ادعای شخص مبنی بر تعمید یافتنش در روح القدس به راستی از سوی خداست یا نه. (برای این که بتوانید بهتر این مقاله را درک کنید، ر.ک. به مقالۀ تعمید در روح القدس).

(1) تعمید حقیقی روح القدس ما را الهام می بخشد تا خدای پدر و خداوند عیسی مسیح را بیش از پیش تکریم و پرستش کنیم (ر.ک. به یوحنا 16: 13-14؛ اعمال 2:11 و 36؛ 4: 12؛ 7: 55-56؛ 10: 44-46). روح القدس، محبت الهی را در قلب ما می ریزد و ما را در آن رشد می دهد (رومیان 5: 5). ولی هر تجربۀ روحانی که توجه، دعا، پرستش یا احساس ما را به سوی هر چیز یا هر کسی غیر از خدا و خداوند عیسی جلب کند، از خدا نیست.

(2) تعمیدی که به راستی از روح القدس باشد، ما را نسبت به رابطه مان با پدر آسمانی هوشیارتر می سازد (ر.ک. به اعمال 1: 4)، به ما اطمینان می دهد که پدر، به فرزندانش توجه می کند و آن ها را محافظت می نماید (رومیان 8: 15-16؛ غلاطیان 4: 6). همچنین حوّاس ما را در زندگی روزمره بیشتر به سوی حضور مسیح متوجه می سازد (یوحنا 14: 16 و 23؛ 15: 26). ولی هر تجربۀ روحانی که به رابطۀ عمیق تری با مسیح نیانجامد و توجه ما را در سطح عمیق تری به سوی محافظت و رفاقت خدا جلب نکند، از خدا نیست.

(3) تعمیدی که به راستی از روح القدس باشد، محبت و اشتیاق بیشتری را نسبت به کلام خدا در ما ایجاد می کند. روح حقیقت (یوحنا 14: 17)، نگارندگان کلام خدا را الهام بخشید تا به درستی سخنان مورد نظر خدا را ثبت کنند (دوم تیموتائوس 3: 16؛ دوم پطرس 1: 20-21)؛ این روح، محبت و تعهد ما را نیز نسبت به حقیقت کلام خدا بیشتر می سازد (یوحنا 16: 13؛ اعمال 2: 42؛ 3: 22؛ اول یوحنا 4: 6؛ ر.ک. به مقالۀ تمامی کتاب مقدس الهام خداست). ولی هر تجربۀ روحانی که تشنگی بیشتری در ما برای خواندن و اطاعت از کلام خدا ایجاد نکند، از خدا نیست (م.ک. با یوحنا 8: 31؛ 15: 4-7).

(4) تعمید حقیقی در روح القدس، محبت و توجه ما را نسبت به سایر پیروان مسیح، افزون می کند (اعمال 2: 42-47؛ 4: 31-37). جماعت و مشارکت مسیحیان حقیقی باید بر اساس اتّحادی باشد که از روح نشأت می گیرد (دوم قرنتیان 13: 14). ولی هر تجربۀ روحانی که محبت ما را نسبت به پیروان مسیح کمتر کند یا مانع محبت ما شود، از خدا نیست؛ زیرا آن ها (یپروان مسیح) در تلاشند که عیسی را پیروی کنند و او را منبع اقتدار زندگی شان قرار دهند (م.ک. رومیان 5: 5 را با اول یوحنا 4: 21).

(5) تعمید حقیقی در روح القدس باید با توبه ای (یعنی اقرار به گناه، بازگشت از طریق گناه آلودمان و تسلیم در برابر مسیح) راستین و اطاعتی وفادارنه در برابر مسیح همراه باشد (اعمال 2: 38؛ 8: 15-24). تأثیر روحانی و پیامدهای تعمید در روح، فقط در صورتی دائمی خواهند بود که به روح خدا اجازه دهیم زندگی ما را پاک نگاه دارد، شخصیتمان را شکل دهد و ما را برای ارادۀ خدا به کار برد (اعمال 2: 40؛ 3: 26؛ 5: 29-32؛ 8: 21؛ 26: 18؛ غلاطیان 5: 16-25). این موضوع به هدایت روح القدس مربوط می شود؛ او ما را رهبری می کند و یاری مان می دهد تا بر علاقۀ ذاتی مان به گناه، غلبه کنیم؛ تا «اعمال فاسد جسم» را باطل نماییم و از روح خدا هدایت شویم (رومیان 8: 13-14؛ م.ک. با غلاطیان 5: 24-25؛ ر.ک. به مقالۀ اعمال نفس گناهکار و ثمره های روح خدا). ولی هر کسی که آمرزش مسیح را قبول نکرده و از قیدگناه رها نشده است (یعنی، با خواسته های ذات گناه آلودش کنترل می شود)، نمی تواند تعمید در روح القدس را به راستی تجربه کند (اعمال 2: 38-40؛ 8: 18-23؛ رومیان 6: 22-23؛ 8: 2-15). هر قدرتی که در آن شخص عمل می کند، از منبع دیگری نشأت می گیرد و به احتمال زیاد در مسیر فریب کاری های شیطان صرف خواهد شد (م.ک. با مزامیر 5: 4-5؛ دوم قرنتیان 11: 13-15؛ دوم تسالونکیان 2: 9-10).

(6) تعمید حقیقی در روح القدس، ما را نسبت به هر موضوعی که باعث بی احترامی به خدا و ذات پاک او می شود، حساس می کند. همچنین ما را از خواهش های خودخواهانه، تلاش برای تحصیل ثروت های مادی و شهرت در امان می دارد (اعمال 4: 32-37؛ 8: 14-24؛ 20: 33؛ اول یوحنا 2: 15-17). ولی هر تجربۀ روحانی که به ما اجازه می دهد باورها، رفتارها و شیوه های زندگی غیر الهی؛ که در این دنیا معمول است؛ را بپذیریم، از خدا نیست. زیرا پیروان حقیقی مسیح «روح دنیا» را ندارند بلکه روحی را که از خدا است (اول قرنتیان 2: 12). ر.ک. به مقالۀ رابطۀ مسیحیان با دنیا).

(7) تعمید حقیقی در روح القدس به ما اشتیاق و قدرت عظیم تری خواهد داد تا پیام بخشش، نجات روحانی و هدیۀ حیات جاوید را در ایمان به عیسی مسیح، انتشار دهیم (م.ک. با لوقا 4: 18؛ اعمال 1: 4-8؛ 2: 1-4 و 37-42؛ 4: 8-33؛ رومیان 9: 1-3؛ 10: 1). ولی اگر با تجربه های روحانی مان مشتاق تر نمی شویم که مردم خود با مسیح آشنا شوند، این تجربه ها از خدا نیست (اعمال 4: 20).

(8) تعمید حقیقی در روح القدس به ما کمک می کند تا برای پذیرش کار و ارادۀ روح در کل بدن کلیسا (یعنی در میان پیروان حقیقی مسیح)، در زندگی فردی مان آماده تر و انعطاف پذیرتر باشیم. برای رسیدن به این هدف، باید از عطایای (یعنی، توانایی های خاص و استعدادهای خدادای مان که برای جلال دادن خدا و یاری دیگران به کار می رود) و روحانی مان استفاده کنیم، به خصوص عطای صحبت کردن به زبان ها که در کتاب اعمال رسولان ذکر شده است و علامت بارز تعمید در روح القدس است (اعمال 2: 4، 16-18 و 43؛ 4: 29-30؛ 5: 12-16؛ 6: 8؛ 8: 5-7؛ 10: 38 و 44-46؛ اول قرنتیان 12-14؛ غلاطیان 3: 5؛ ر.ک. به مقالۀ سخن گفتن به زبان ها). ولی اگر تجربۀ روحانی خاصی داریم که به اعمال واضح روح نمی انجامد و با اعمال مسیحیان کلیسای اولیه در کتاب اعمال رسولان مطابقت ندارد، آن تجربۀروحانی، از روح خدا نیست (اعمال 2: 4 و 18؛ 10: 45-46؛ 19: 6؛ ر.ک. به جدول کار روح القدس).

(9) تعمید حقیقی به روح القدس به ما کمک می کند تا به اعمال، هدایت و حضور روح القدس در زندگی روزمره مان توجه بیشتری نشان دهیم. در دوران عهد جدید، بعد از این که پیروان مسیح در روح تعمید یافتند، همواره از حضور، قدرت و هدایت روح آگاه بودند (اعمال 2: 4 و 16-18؛ 4: 31؛ 6: 5؛ 9: 31؛ 10: 19؛ 13: 2، 4 و 52؛ 15: 28؛ 16: 6-7؛ 20: 23). ولی هر تجربۀ روحانی که توجه ما را از حضور روح منحرف سازد و از علاقۀ ما برای هدایت شدن توسط روح، بکاهد، تجربه ای حقیقی و از سوی خدا نیست. به علاوه ما باید مشتاق باشیم که خدا را خشنود سازیم، ارادۀ او را در زندگی مان عملی کنیم و طوری زندگی نماییم که کار او را از هر جهت اعتلا بخشیم و اگر تجربه های روحانی ما، اشتیاق مان را به انجام این امور بیشتر نکند، از خدا نیست (افسسیان 4: 30؛ 1تسالونیکیان 5: 19).