کولسیان فصل 1: الوهیت مسیح
شکرگزاری پولس به خاطر آن ها (آیه های 3-8): «شکر می کنیم» (3). پولس اغلب رسالات خود را این چنین آغاز می کند (رومیان 1: 8؛ اول قرنتیان 1: 4؛ افسسیان 1: 16؛ فیلیپیان 1: 3؛ اول تسالونیکیان 1: 2؛ دوم تسالونیکیان 1: 3؛ دوم تیموتائوس 1: 3؛ فلیمون 4). خبر خوش از برادران ایمانی، او را شاد می کرد و در او ایجاد شکرگزاری می نمود.
«ایمان»، «محبت»، «امید» (آیه های 4-5): از کلمات محبوب او به شمار می رفتند. ایمان در مسیح محبت نسبت به مقدسین، امید به آسمان. در واقع پولس به آنان خاطر نشان می کرد که این امید است که همانند انگیزه ای در آن ها ایجاد ایمان می کند. «به سبب امیدی که» (در آیۀ 5) (به اول قرنتیان 13؛ اول تسالونیکیان 1: 3 مراجعه شود). «شنیدیم» (آیۀ 4) ضرورتاً به معنی آن نیست که پولس اصلاً در کولسی نبوده است، چرا که همین لحن را در افسسیان 1: 15 نیز به کار می برد و این در حالی است که او به افسس سفر نموده بود ولی برای مدتی از آن جا دور بوده است. «تمام عالم» (آیۀ 6) و «تمامی خلقت» (آیۀ 23) نشان می دهند که انجیل مسیح تا آن زمان که حدود 32 سال از مرگ مسیح می گذشت، به همۀ بخش های شناخته شدۀ آن زمان موعظه شده بود. در واقع در زمان حیات نسل اولی که به مسیح ایمان آورده بود، کلیسا یک واقعیت جهانی شده بود.
دعای پولس برای آن ها (آیه های 9-12): این یکی از چهار دعای زیبای پولس برای کلیسا است. سه دعای دیگر در افسسیان 1: 16-19، 3: 14-19؛ فیلیپیان 1: 9-11 یافت می شوند. «حکمت و فهم روحانی» (آیۀ 9) به معنی درک چگونگی زیستن زندگی مسیح گونه است. «به قوت تمام زورآور شوید» (آیۀ 11) تا حدّی که در همۀ مواقع با شادی روحیه ای شکیبا داشته باشید.
«الوهیت مسیح» (آیه های 13-20): در این رساله لقب های مختلفی به مسیح داده شده که عبارتند از «صورت خدای نادیده»، «نخست زادۀ همه آفریدگان»، «همه چیز در او آفریده شدند»، «سَرِ کلیسا»، «در ابتدا»، «مسیح در شما امید جلال است»، «در او همۀ پری الهی ساکن است»، «در او شما کامل شده اید» (به سوی کاملیت منتقل شده اید). «سَرِ همۀ ریاسات و قوات»، «نخست زادۀ همه آفریدگان» (16). منظور از «نخست زاده» آن نیست که او نیز آفریده شد بلکه بر اساس تفسیر عهد عتیق او «وارث» همۀ موجودات و آفریدگان جهان است.
تخت ها، سلطنت ها، ریاسات و قوّات 1: 16: این بخش همانند افسسیان 6: 12، نشان گر این مطلب است که در دنیای نادیده، افراد و سلطنت های مختلفی وجود دارند که دارای قدرت های گوناگون هستند و دنیای مرئی ما جزئی بسیار کوچک از آن ها است. مرگ مسیح نه تنها نجات انسان را ممکن ساخته بلکه وسیله ای برای ایجاد هماهنگی از دست رفتۀ جهانی شد.
زحمات در راه کلیسا (آیه های 24-29): جهت کامل کردن آن چه ناتمام مانده بود. این بدان معنی نیست که زخم های مسیح برای نجات ما کافی نبود. بلکه نکتۀ مهم این است که کلیسا در کل نمی تواند به کاملیت برسد، مگر آن که از طریق رنج و زحمت به این مرتبه برسد. پولس نگران بود که نکند آن ها حاضر نباشند شریک این زحمات گردند (به اول پطرس 4 مراجعه شود). «سِرّ» (26 و 27) (به توضیحات مربوط به افسسیان 3: 3 مراجعه شود).
«مسیح در شما، امید جلال» (آیۀ 27): عصارۀ پیغام در این رساله، عبارت است از این که: مسیح سَرِ خلقت است. ما با او مستقیماً و نه به وسیلۀ وساطت فرشتگان ایجاد ارتباط می کنیم. او خود شخصاً حکمت، حیات و امید جلال ماست و نه فلسفه های مختلف یا قوانین گوناگون. در واقع مسیحی بودن عبارتست از محبت نمودن او، زندگی کردن در او، که خود یک شخصیت است و دارای شخصیتی پر جلال و الهی است که تمام خلقت در او آفریده شده است. مسیح به تنهایی جهت نجات انسان و کمال ابدی او کافی است.
برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
