چرا با وجود دعا برای بعضی بیماران، شفا صورت نمی‌گیرد و تعدادی از آنان دار فانی را وداع می‌گویند؟

چرا با وجود دعا برای بعضی بیماران، شفا صورت نمی‌گیرد و تعدادی از آنان دار فانی را وداع می‌گویند؟

خدا برای هر یک از ما زمان مشخصی برای زندگی موقت ما بر زمین تعیین کرده و وقتی زمان عمر ما به کمال می‌رسد، نزد خدا فرا خوانده می‌شویم. بایستی توجه داشته باشیم که ما که بر زمین هستیم هنوز وارد مرحلۀ ابدیت نشده‌ایم و خیلی چیزها برای ما مجهول است و سؤالهایی داریم که ظرفیت دریافت پاسخ آنها را نداریم. فراموش نکنیم که کلام خدا می‌فرماید: «چیزهای مخفی از آن یهُوَه خدای ماست و اما چیزهای مکشوف تا به ابد از آن ما و فرزندان ما است، تا جمیع کلمات این شریعت را به عمل آوریم» (تثنیه ۲۹:۲۹). آنچه از کلام خدا برای ما کاملاً آشکار و مکشوف است این است که خواست خدا شفای تمام بیماران است، اما اینکه چرا بعضی شفا نمی‌یابند، در حیطۀ چیزهای مخفی است که وقتی وارد ابدیت شویم و دارای ظرفیت بیشتری برای درک نقشۀ ازلی و ابدی خدا باشیم برای ما روشن خواهد شد. اما عیسای مسیح در کلام خود به همۀ ما این مأموریت را داده که بیماران را شفا دهیم و برایشان با ایمان دعا کنیم (مرقس ۱۷:۱۶-۱۸؛ یعقوب ۱۴:۵-۱۶). دعاهای ما نوعی همکاری با خداست. بنابرین همچنان با ایمانی استوار و پابرجا بر اساس وعده‌های خدا برای مریضان دعا خواهیم کرد. دوست عزیزم، اگر همه از بیماری خود شفا می‌یافتند، مرگی وجود نمی‌داشت، اما مرگ واقعیتی از زندگی موقت زمینی ما است. الیشع نبی که مرد بزرگ خدا بود و معجزات خارق‌العاده‌ای کرد، خودش در اثر بیماری درگذشت. پولس، رسولِ بزرگ مسیح که بسیاری را شفا داد، تروفیموس را در میلیتوس، بیمار واگذاشت و به سفر خود ادامه داد و برای شفای او اقدامی نکرد (دوم تیموتائوس ۲۰:۴). و باز می‌خوانیم که همین پولس رسول در اول تیموتائوس ۲۳:۵ خطاب به تیموتائوس چنین می‌نویسد: «دیگر فقط آب منوش، بلکه به جهت معدۀ خود و ناخوشیهایی که اغلب داری، اندکی نیز شراب بنوش.» راستی چرا پولس توصیه نمی‌کند که تیموتائوس برای ناخوشیهای خود دعا کند؟ و خودِ عیسای مسیح تنها یک مفلوج از میان تمام بیماران دور حوض سیلوحا را شفا داد. در کتاب‌مقدس به نمونه‌های زیادی از این قبیل برمی‌خوریم.

ایمان به خدا و قدرت شفابخش او یکی از اصول پایه‌ای ایمان مسیحی است. کتاب مقدس در بخش‌های مختلفی از قدرت شفابخش خداوند سخن می‌گوید و نمونه‌هایی از شفا یافتن بیماران را ارائه می‌دهد. اما باید توجه داشت که اراده الهی و حکمت خداوند در همه‌چیز مقدم است.

در ایمان مسیحی، ما باور داریم که خداوند دارای حکمت و اراده‌ای است که ممکن است همیشه برای ما قابل درک نباشد. گاهی اوقات، شفا نیافتن ممکن است به این دلیل باشد که خداوند نقشه‌ای بزرگتر و بهتر برای زندگی شخص یا اطرافیان او دارد. اراده خداوند همیشه در راستای خیر و مصلحت ماست، حتی اگر درک آن سخت باشد. کتاب مقدس در رومیان ۲۸:۸ به این نکته اشاره می کند که خداوند همه چیز را برای خیریت کسانی که او را دوست دارند فراهم می‌آورد.

ایمان مسیحی نه تنها شامل باور به قدرت خداوند برای شفاست، بلکه همچنین شامل اعتماد به حکمت و اراده اوست. صبر و ایمان پایدار نیز نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند. کتاب مقدس در یعقوب ۲:۱-۴ درباره اهمیت صبر و ایمان پایدار در مواجهه با سختی‌ها صحبت می‌کند.

از دیدگاه مسیحی، مرگ پایان همه چیز نیست بلکه دروازه‌ای به سوی زندگی جاوید است. مسیحیان باور دارند که پس از مرگ، مؤمنان به حضور خداوند درمی‌آیند و زندگی جاودانی را در کنار او تجربه می‌کنند. این ایمان به زندگی جاوید، به مؤمنان امید و آرامش می‌دهد که حتی در مواجهه با بیماری‌های سخت و مرگ نیز بتوانند اطمینان و ایمان خود را حفظ کنند.

در ضمن در صورتی که حوصلۀ خواندن مقاله‌ای طولانی با توضیحات بیشتر دارید، لینک مقالۀ زیر از وبسایت پرپاسخ تقدیم حضور شما می‌شود:

چرا همه شفا نمی یابند؟

پاسخ از: کشیش ورژ باباخانیان