چرا این همه مذهب (دین) وجود دارد؟ آیا تمام مذاهب به خدا ختم می شوند؟

وجود این همه مذاهب و این ادعا که تمام ادیان و مذاهب به خدا می رسند، بی تردید بسیاری از افرادی را که جداً جویای حقیقت درباره خدا هستند گیج می کند، و گاهی اوقات در آخر به این جا می رسند که از دستیابی به حقیقت مطلق در این باره ناامید می شوند. یا نهایتاً ادعای یونیورسالیسم (جهان گرایی) را می پذیرند که می گوید همه ادیان به خدای می رسند. البته، شک گرایان هم وجود این همه ادیان را برهانی برای این موضوع می آورند که نمی توان خدا را شناخت یا اینکه به سادگی می گویند که خدا وجود ندارد.

کتاب مقدس در رومیان 19:1-21 توضیح می دهد که چرا این همه دین وجود دارد. حقیقت خدا را هر انسانی می تواند ببیند و بشناسد، چرا که خدا آن را آشکار کرده و شناسانیده است. بجای پذیرش حقیقت درباره خدا و تسلیم شدن به آن، اکثر انسانها آن را رد می کنند و سعی می کنند به طریق خودشان خدا را درک کنند و بشناسند. اما این به روشنگری و تنویر درباره خدا نمی رسد، بلکه به پوچی تفکر می انجامد. اینجاست که مبنای "این همه ادیان" را می یابیم.

بسیاری از مردم نمی خواهند به خدایی که عدالت و اخلاقیات را می طلبد ایمان داشته باشند، بنابراین خدایی را اختراع می کنند که چنین الزاماتی را نطلبد. بسیاری از مردم نمی خواهد به خدایی ایمان بیاورند که می گوید محال است انسان بتواند راه خود را به سوی آسمان بسازد. بنابراین خدایی را اختراع می کنند که اگر مردم دست کم در منتهای تواناییشان، گامهایی را کامل کنند و از قواعد و قوانین مشخصی اطاعت و پیروی کنند، آنها را به بهشت می برد. بسیاری از مردم نمی خواهند با خدایی که حاکم مطلق و قادر مطلق است رابطه داشته باشند. پس خدا را بیشتر به صورت یک نیروی عرفانی تصور می کنند تا یک حاکم مقتدر و شخص مند.

وجود این همه مذاهب نمی تواند استدلالی بر ضد وجود خدا باشد یا این استدلال که حقیقت درباره خدا روشن نیست. بلکه، وجود این همه مذاهب نشان دهنده آن است که بشر، خدای واحد حقیقی را رد کرده است. بشر او را با خدایان دیگری که بیشتر شبیه خودش است جایگزین کرده است. این اقدام خطیری است. میل به بازآفرینی خدا به صورت خودمان، از ذات گناه در درون ما نشات می گیرد – ذاتی که سرانجام "تباهی را درو خواهد کرد" (غلاطیان 7:6-8).

آیا تمام مذاهب به خدا می رسند؟ خیر. همه انسانها، چه مذهبی و چه غیر مذهبی، روزی در برابر خدا خواهند ایستاد (عبرانیان 27:9)، اما تبعیت مذهبی چیزی نیست که سرنوشت ابدی شما را تعیین کند. تنها ایمان به عیسی مسیح است که نجات خواهد داد. "آن که پسر را دارد، حیات دارد و آن که پسر خدا را ندارد از حیات برخوردار نیست" (اول یوحنا 12:5). به همین سادگی. تنها مسیحیت (ایمان به مرگ و قیام عیسی مسیح) به آمرزش الهی و حیات جاودان می رسد. هیچ کس جز از طریق پسر نزد پدر نمی آید (یوحنا 6:14). پس مهم است که به چه ایمان دارید. تصمیم به پذیرفتن حقیقت درباره عیسی مسیح مهم است. ابدیت بسیار زمان طولانی است که بخواهیم روی آن ریسک اشتباهی کنیم.

برگرفته از وب سایت: www.gotquestions.org