هدف خدا از دعوت ابراهیم چه بود؟

هدف خدا از دعوت ابراهیم چه بود؟

پیدایش ۱۲: ۱-۳. خدا به ابراهیم فرمود: «و خداوند به ابرام گفت: از ولایت خود و از مولد خویش و از خانۀ پدر خود به سوی زمینی که به تو نشان دهم بیرون شو، و نام تو را بزرگ سازم، و تو برکت خواهی بود. و برکت دهم به آنانی که تو را مبارک خوانند. و لعنت کنم به آن که تو را ملعون خواند. و از تو جمیع قبایل جهان برکت خواهند یافت».

دعوت خدا از ابرام (بعدها ابراهیم نامیده شد، ر.ک به پیدایش ۱۷: ۵) در پیدایش ۱۲ ثبت شده است. باب ۱۲ یک فصل جدیدی از مکاشفۀ نقشۀ خدا برای تجدید رابطه اش با انسان را آغاز می کند. گناه نااطاعتی این رابطه را از بین برده بود و خدا می دانست که انسان به برقراری مجدد آن شدیداً نیازمند است. به همین دلیل، خدا در جستجوی کسی بود که بتواند برای تحقق نقشۀ او خدمت کند. خدا، شخصی را می خواست که او را بشناسد و کاملاً به او اعتماد کند. از این شخص نسلی پدید می آمد که اهداف خدا را می شناخت و از آن پیروی کرده، آن را تعلیم می داد. از این نسل، قومی ممتاز پدید می آمد که رابطه اش با خدا متفاوت بود. آنان راه های شریرانۀ سایر اقوام را رد می کردند و نقشه های خدا را تحقق می بخشیدند. از این قوم، منجی جهان، یعنی عیسی مسیح ظهور می کرد (غلاطیان ۳: ۸، ۱۶ و ۱۸). او همان کسی بود که مطابق وعدۀ خدا، از ذریت زن  می آمد و سر مار یا شیطان را می کوبید. همۀ ایمانداران می توانند چندین اصل مهم را از دعوت ابراهیم یاد بگیرند.

(1) دعوت خدا از ابراهیم ایجاب می کرد که ابراهیم، موطن خویش، قوم خویش و اهل خانۀ پدری اش را رها کند (پیدایش ۱۲: ۱). خدا یک اصل اساسی را پایه ریزی می کرد: قوم او باید خود را از آنچه که مانع تحقق نقشۀ خدا در زندگی های ایشان می شد، دور نگه دارند (ر.ک به مقاله های جدایی روحانی ایمانداران و رابطه مسیحیان با دنیا).

(2) خدا، یک سرزمین ویژه، یک قوم بزرگ که از فرزندان او پدید می آمد، و برکتی که تمام اقوام را تحت تأثیر قرار می داد، به ابراهیم وعده داد (پیدایش ۱۲: ۲-۳). عهد جدید، تحقق یافتن آخرین بخش این وعده را به وضوح اعلام می کند، چرا که مبشرین مسیح، پیام انجیل را دراطراف و اکناف جهان اشاعه می دهند (اعمال ۳: ۲۵؛ غلاطیان ۳: ۸).

(3) دعوت خدا از ابراهیم نه تنها شامل وطنی زمینی، بلکه شامل وطنی آسمانی بود. ابراهیم سرانجام می فهمید که خانۀ ابدی او نه بر روی زمین، بلکه در آسمان خواهد بود.‌ او در آسمان و در آرامش ابدی زندگی می کرد، در شهری که «طراح و سازندۀ آن خدا بود« (ر.ک به عبرانیان ۱۱: ۹-۱۰ و ۱۴: ۱۲-۱۶؛ م.ک با مکاشفه ۲۱: ۱-۴؛ ۲۲: ۱-۵). او تا آن موقع باید روی زمین مانند یک غریبه، یک بیگانه (یعنی اجنبی) زندگی می کرد (عبرانیان ۱۱: ۹ و ۱۳).

(4) دعوت خدا از ابراهیم هم شامل وعده ها بود و هم شامل وظایف و مسئولیت ها بود. باید به خاطر داشته باشیم که وعده ها، انتظار برای چیزهای آینده داشت، در صورتی که وظایف، تعهداتی ضروری و حتمی از یک توافق هستند. خدا از ابراهیم انتظار داشت که تا از او به عنوان خداوند، سرور و صاحب اختیار زندگی خویش، اطاعت کند تا آنچه را که به او وعده داده شده بود، دریافت کند. این اطاعت و وفاداری شامل: (الف) اعتماد به سخن خدا، حتی وقتی که تحقق وعده ها از نظر انسانی غیر ممکن به نظر می رسیدند (پیدایش ۱۵: ۱-۶؛ ۱۸: ۱۰-۱۴). (ب) اطاعت از فرمان خدا برای ترک خانه اش (پیدایش ۱۲: ۴؛ عبرانیان ۱۱: ۸) و (ج) تلاش صادقانه برای زندگی کردن مطابق معیارهای خدا و انجام آنچه که از نظر خدا درست بود، می شد (پیدایش ۱۷: ۱-۲).

(5) وعده ها و برکت خدا برای ابراهیم فقط متعلق به ذریت جسمانی او (یعنی یهودیان با ایمان) نبود. این وعده ها و برکات همه کسانی را شامل می شد که به عیسی مسیح یعنی «ذریت» حقیقی ابراهیم ایمان می آوردند و از او پیروی می کردند (ر.ک به غلاطیان ۳: ۱۴ و ۱۶). همۀ آنانی که ایمان ابراهیم را دارند «فرزندان ابراهیم» هستند (غلاطیان ۳: ۷) و همراه با او برکت یافته اند (غلاطیان ۳: ۹). آنان به واسطۀ ایمان، وارث وعده هستند (غلاطیان ۳: ۲۹) که دریافت »وعدۀ روح القدس» از طریق عیسی مسیح را شامل می شود (ر.ک به یادداشت غلاطیان ۳: ۱۴).

(6) از آنجا که ایمان ابراهیم با اطاعت همراه بود، ایمان او، بهترین نمونه از ایمان نجات بخش است‌ ایمانی که خدا را خشنود می سازد و به شخص اجازه می دهد تا با او رابطه داشته باشید (م.ک با پیدایش ۱۵: ۶؛ رومیان ۴: ۱-۵ و ۱۶-۲۴؛ غلاطیان ۳: ۶-۹؛ عبرانیان ۱۱: ۸-۱۹؛ یعقوب ۲: ۲۱-۲۳). به گفتۀ کتاب مقدس، کسی که ادعا می کند به عیسی مسیح به عنوان ناجی ایمان دارد، اما از او به عنوان خداوند، رهبر و صاحب اختیار زندگی خویش اطاعت نمی کند، ایمان نجات بخش واقعی را نشان نمی دهد  (ر.ک به مقالۀ ایمان و فیض).