نقطۀ امید ملتی که به پاخاسته و رؤیایش را باور کرده!

نقطۀ امید ملتی که به پاخاسته و رؤیایش را باور کرده!

رؤیایت را بنویس (حبقوق 2: 2):

خدا به شکایت حبقوق از ظلم و بی عدالتی و تسلط شریران بر عادلان این طور پاسخ داد: «رؤیای رهایی را طوری بنویس که هر دونده ای بتواند بخواند.»

مشکل امروز وطن ما فقط حجاب تحمیلی گیسوان زنان سرزمینمان نیست که با برداشتن و سوزاندن و به سطل زباله انداختن آن حل شود.

مشکل اصلی حجاب “اندیشه ای است” که سال هاست با کمال بی رحمی بر روی چشم و فکر و رؤیاهای یک ملت گذاشته شده که مبادا با دیدن رنگ زندگی سالم و طعم آزادی و بوی دل انگیز سعادت و مزۀ دل پذیر امنیت تحریک شود و خواهان دنیای بهتری باشد که حق طبیعی اوست.”

اما برخلاف “نرهای سرخورده و آسیب دیده و مبتلا به انواع بیماری ها” که تنها به وسیلۀ چشمان هرزه گردشان تحریک می شوند، انسان با شرف و با فرهنگ ایرانی به وسیلۀ شعور و رؤیاهای دلش تحریک می شود نه چشمانش. و کسی قادر نیست رؤیای نوشته شده بر دل انسان ها را حتی با زور اسلحه در زیر سلطۀ حجاب و پردۀ کج اندیشی مخفی کند. رؤیای آزادی به مقصد می شتابد و بدون تردید تأخیر نخواهد کرد و در وقتش حتماً به مقصد خواهد رسید. این نقطۀ امید یک ملت به پاخاسته است که رؤیایش را باور کرده.

جلیل سپهر
@jalilsepehr