معنای معبد برای کلیسای مسیح

معنای معبد برای کلیسای مسیح

 نقش معبد باید در عهد جدید در رابطه با آن چه که معبد در عهد عتیق عرضه می داشت، شناخته شود:

(۱) خودِ عیسی، مانند انبیای عهد عتیق، استفادۀ نادرست از معبد را مورد انتقاد قرار داد. عیسی در طی اولین (یوحنا ۲: ۱۳-۱۷) و آخرین (متی ۲۱: ۱۲-۱۳) اعمال بزرگ خود در میان جماعت، کسانی را که هدف حقیقی روحانی معبد را با اعمال پلید خود ملوث کرده بودند، با زور بیرون کرد (لوقا ۱۹: ۴۵). به علاوه او از پیش دربارۀ روزی که معبد به طور کامل ویران می شد، خبر داد (متی ۲۴: ۱-۲؛ مرقس ۱۳: ۱-۲؛ لوقا ۲۱: ۵-۶).

(۲) پیروان عیسی که اعضای کلیسای اولیه در اورشلیم بودند، اغلب در وقت دعا به معبد می رفتند (اعمال ۲: ۴۶؛ ۳: ۱؛ ۵: ۲۱، ۴۲). با وجود این که آن ها به این رسم خو گرفته بودند، می دانستند که آن جا تنها محل لازم به جهت پرستش ایمانداران نیست (ر.ک به اعمال ۴: ۲۳-۳۱). استیفان (که از رهبران کلیسا و اولین شهید مسیحیت بود) و پولس (که بسیاری از کتاب های عهد جدید را نوشت) شهادت دادند که خدای زنده توسط معبدی که به دست های انسانی ساخته شده باشد، محدود (یعنی در میان دیوارها با فضای خاصی محصور شدن) نمی شود (اعمال ۷: ۴۸-۵۰؛ ۱۷: ۲۴).

(3) برای مسیحیان مرکز پرستش از معبد به خود عیسای مسیح منتقل شد. او اکنون به جای معبد، نشان گر حضور خدا در میان قومش است. در حقیقت، حضور او چیزی فراتر از یک نشان برای حضور خداست، او با عنوان عمانوئیل «خدا با ما» به این دنیا آمد (متی ۱: ۲۳). او کلمۀ خدا در جسم انسانی است (یوحنا ۱: ۱۴)، و در او تمامی پری خدا زیست می کند (کولسیان ۲: ۹). در حقیقت عیسی از این هم فراتر می رود و خود را معبد خدا می خواند (یوحنا 2: 19-22). عیسی با مرگ خود بر روی صلیب، بالاترین هدف خود را تحقق بخشید، هدفی که هیچ یک از قربانی های معبد قادر به تحقق آن نبودند. آن ها هرگز قابلیت نداشتند که مانند مسیح، گناه را یک بار برای همیشه کفاره کنند (م.ک عبرانیان ۹: ۱-۱۰: ۱۸). او در گفتگوی خود با زن سامری بیان کرد که به زودی به جای پرستش خدا در ساختمان، پرستش حقیقی در «روح و راستی» به تحقق خواهد پیوست. منظور عیسی این بود که پرستش حقیقی یک تجربۀ روحانی است و این امتیاز نصیب کسانی می شود که حقیقت کلام خدا را با راست دلی بپذیرند و روح خدا را از طریق رابطۀ مسیح دریافت کنند.

(۴) عیسی مسیح، تحقق زندۀ هدف و معنای حقیقی معبد است و کلیسای او به عنوان «بدن» مسیح معرفی شده است (رومیان ۱۲: ۵؛ اول قرنتیان ۱۲: ۱۲-۲۷؛ افسسیان ۱: ۲۲-۲۳؛ کولسیان ۱: ۱۸)‌. به همین علت کلیسا نام «معبد خدا» را بر خود گرفته است محلی که عیسی در آن سکونت خواهد گزید (اول قرنتیان ۳: ۱۶؛ دوم قرنتیان ۶: ۱۶؛ م.ک با افسسیان ۲: ۲۱-۲۲). عیسی به توسط روحش در کلیسا زیست می کند (در میان قوم خود که به صورت گروه هستند و در زندگی تک تک افراد). به همین خاطر او از کلیسا می خواهد که مقدس باشد (یعنی از جنبۀ اخلاقی پاک، از نظر روحی سالم باشد و از گناه دوری کند و به اهداف خدا متعهد باشد؛ ر.ک به مقالۀ کلیسا). درست مانند عهد عتیق، خدا هیچ گونه فساد و ناپاکی را در معبد خود تحمل نمی کند. یعنی می توان گفت خدا وعده داده است تا هر کسی را که به ضد کلیسایش یا اعضا و اهداف کلیسایی برخیزد نابود کند (اول قرنتیان ۳: ۱۶-۱۷).

(5) روح القدس نه تنها در کل کلیسای خود زنده و فعال است بلکه در تک تک مسیحیان نیز زنده و فعال است. همین امر هر فرد ایماندار را معبد او می سازد (اول قرنتیان ۶: ۱۹). بر اساس همین حقیقت، پولس به شدت اخطار می کند که بدن های خود را از عادت ها و رفتارهای غیر اخلاقی و منحرف بازداریم.

(6) در نهایت نیز مکان تازه ای خواهد بود که در آن نیاز به معبد وجود نخواهد داشت و آن جا اورشلیم سماوی است (مکاشفه ۲۱: ۲۲). زیرا معبد فقط نمادی از حضور خدا در میان قومش بود و تمام واقعیت را در بر نمی گرفت. پس وقتی که خدا در میان آن ها ساکن باشد، دیگر هیچ نیازی به معبد نخواهد بود: «زیرا خداوند خدای قادر مطلق و بره قدس آن است» (مکاشفه ۲۱: ۲۲)، بره همان مسیح است که زندگی اش را برای گناهان دنیا قربانی کرد ولی اکنون در کلیسای خود زیست می کند و فعال است (مکاشفه ۱۱: ۱۵؛ ۲۲: ۵).