مزامیر تسبیح (هَلِّل)، مزامیر درجات، مزامیر شکرگزاری، مزامیر هللویاه

مزامیر تسبیح (هَلِّل)، مزامیر درجات، مزامیر شکرگزاری، مزامیر هللویاه

مزامیر ۱۲۰-۱۳۴ مزامیر درجات

این مزامیر، سرودهای عروج یا سرودهای زیارتی نیز نامیده شده اند. اعتقاد بر این است که این مزامیر برای موسیقی آوازی تنظیم شده اند که توسط زائران شهر اورشلیم که برای شرکت در اعیاد مذهبی به آن جا می رفتند، سراییده می شدند؛ و یا هنگامی که از ۱۵ پله ای که آن ها را به محدودۀ مردان (در معبد سلیمان) می رساند بالا می رفتند. عنوان عروج نیز که به این مزامیر داده شده شاید اشاره به صدای بالا و ملکوتی باشد که به هنگام سرایش آن ها استفاده می شد.

مزمور ۱۲۰: دعایی است به جهت رهایی و توسط کسی که دور از صهیون بوده و در میان انسان های حیله گر و خیانت کار زندگی می کند، سروده شده است.

مزمور ۱۲۱: احتمالاً این سرود توسط زائران وقتی نگاهشان به کوه های اورشلیم می افتاد، سروده می شد.

مزمور ۱۲۲: احتمالاً زائران این مزمور را به هنگام نزدیک شدن به دروازۀ معبد که در درون شهر قرار داشت می سرودند.

مزمور ۱۲۳: و این مزمور را در حالی که زائران چشمان خود را بر خداوند دوخته بودند تا بر آن ها کَرَم فرماید، در داخل معبد می سرودند.

مزمور ۱۲۴: سرود ستایشی و شکرگزاری برای اعانت و نجات های متعدد قوم در شرایط و زمان های بحرانی و خطرناک.

مزمور ۱۲۵: سرودی در خصوص توکل. چنان که کوه ها گرداگرد اورشلیم است، همچنان خداوند گرداگرد قوم خود می باشد.

مزمور ۱۲۶: سرود شکرگزاری به سبب مراجعت از اسارت. چنین به نظر می رسد که آن ها مثل خواب بینندگان شده اند.

مزمور ۱۲۷: به نظر می رسد ترکیبی از دو شعر باشد، یکی در مورد ساختن خانۀ خدا و دیگری در مورد تشکیل خانه و خانواده، این مزمور از سرودهای سلیمان است.

مزمور ۱۲۸: سرودی در مورد ازدواج. ادامۀ بخش پایانی مزمور ۱۲۷ می باشد. خانوادۀ روحانی اساس خوشبختی و سعادت ملی و قومی می باشد.

مزمور ۱۲۹: دعای اسرائیل به جهت خلاصی از دست دشمنان می باشد که چندین نسل پیاپی قوم را اذیت رسانده اند.

مزمور ۱۳۰: منتظر خداوند می باشیم. این مزمور تضرعی است در طلب رحمت خدا. از مزامیر انابتی به شمار می رود.

مزمور ۱۳۱: مزموری است که در خصوص توکل توأم با فروتنی کودکانه بر خداوند. مزمورنگار، جان خود را مثل بچه ای که در آغوش مادر است، در خداوند آرام و ساکت می سازد.

مزمور ۱۳۲: تکرار و تأکید بر وعدۀ لایتغیر خداوند به داود در خصوص پایدار ساختن کرسی او و فرزندانش.

مزامیر ۱۳۳ و ۱۳۴: مزموری در مورد محبت برادرانه و سکونت دایمی با یکدیگر. و همچنین مزموری در خصوص ناظران شبانگاه خانۀ خداوند.

مزامیر ۱۳۵-۱۳۹ مزامیر شکرگزاری

مزمور ۱۳۵: سرود ستایشی به سبب اعمال عجیب خدا در خلقت و تاریخ. فی المثل: لجّه ها، رعد و برق ها، بادها و آیات و معجزات در مصر و بیابان.

مزمور ۱۳۶: ظاهراً در تکمیل مزمور ۱۳۵ و دربارۀ اعمال عجیب و عظیم خدا در خلقت و اسرائیل می باشد که دارای بندگردان بوده و برای تهلیل خوانی تنظیم شده است. عبارت «رحمت او تا ابدالآباد است» در هر بیت گنجانده شده است. از مزامیر شکرگزاری بوده که در ابتدای عید فصح سراییده می شد و یکی از سرودهای ویژۀ معبد به شمار می رفت (اول تواریخ ۴۱:۱۶؛ دوم تواریخ ۳:۷ و ۲۱:۲۰؛ عزرا ۱۱:۳).

مزمور ۱۳۷: مزمور دوران اسارت می باشد. اسیران در زمین بیگانه، تشنۀ سرزمین خود بودند. نابودی آنان که ایشان را به اسیری برده اند، قطعی است. این مزمور در زمرۀ سرودهای شکرگزاری نمی باشد. اما همچون سرود ۱۲۶، پس از بازگشت اسارت و مراجعت به وطن نوشته شده است از این رو سرشار از شکرگزاری می باشد.

مزمور ۱۳۸: سرود شکرگزاری بوده که ظاهراً به دلیل برخی دعاهای مستجاب شدۀ برجسته، سروده شده است.

مزمور ۱۳۹: حضور مطلق و گستردۀ خدا و معرفت دانش نامحدود او. او بر تمام افکار، سخنان و اعمال ما آگاه است و هیچ چیز از او مخفی نمی باشد. جملۀ آخر این مزمور یکی از ضروری ترین دعاهای موجود در کتاب مقدس می باشد.

مزامیر ۱۴۶-۱۵۰ مزامیر هللویاه

این مزامیر به مزامیر «هللویاه» معروفند، زیرا این کلمه که به معنی «خدا را حمد گویید» می باشد، در آغاز و پایان هر یک از این مزامیر دیده می شود. این کلمه اغلب در سایر مزامیر نیز به کار رفته است.

وجود برجستۀ کلمۀ هللویاه که در کتاب مزامیر به اوج خود می رسد، در آخرین کتاب از کتاب مقدس نیز به چشم می خورد. سرایندگان سرود نجات در آسمان این کلمه را بر زبان می آورند (مکاشفه ۱:۱۹، ۳، ۴و۶).

مزمور ۱۴۶: خداوند سلطنت می کند. تا زنده هستم خداوند را حمد خواهم گفت. مادامی که وجود دارم خدای خود را خواهم سرایید.

مزمور ۱۴۷: ای تمامی موجودات، خداوند را تسبیح بخوانید. خداوند را با تشکر بسرایید. اسرائیل، خداوند را حمد بگوید. ای صهیون خدای خود را حمد بگو.

مزمور ۱۴۸: ای همۀ فرشتگان، خدا را تسبیح بخوانید. ای آفتاب و ماه و همۀ ستارگان او را تسبیح بخوانید. ای آسمان ها فریاد برآورید. هللویاه!

مزمور ۱۴۹: هللویاه! ای جماعت مقدسان، او را تسبیح بخوانید. به جهت وجد و سرور، او را بسرایید. ای صهیون شادی نما. هللویاه.

مزمور ۱۵۰: هللویاه! خداوند را با بربط و عود تسبیح بخوانید. هر که روح دارد خداوند را تسبیح بخواند. هللویاه!

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی ۲۲۲