متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل بیست و سوم: مقامات دولتی

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل بیست و سوم: مقامات دولتی

1. خدا، که خداوند مطلق و پادشاه تمام جهان است، چنین مقرر فرموده است که عده‌ای تحت فرمانروایی او برای جلال و برای سعادت همگان، دارای مقامات دولتی باشند. خدا به همین منظور این مقامات را به قدرت شمشیر مجهز نموده است تا نیکان را محافظت و تشویق نمایند و خطاکاران را تنبیه کنند (رومیان 13: 1-4؛ 1پطرس 2: 13-14).
2. مناسب است که مسیحیان، وقتی متوجه می‌شوند که برای پذیرفتن مسئولیتهای دولتی دعوت دارند، این دعوت را قبول نمایند (پیدایش 41: 29-43؛ نحمیا 12: 26؛ نحمیا 13: 15-31؛ دانیال 2: 48-49؛ امثال 8: 15-16؛ رومیان 13: 1-4). آنها در انجام وظایف دولتی خود باید بکوشند در چارچوب قوانین مفید کشور از دین حقیقی و عدالت و آرامش حمایت کنند (مزمور 2: 10-12؛ 1تیموتائوس 2: 2؛ مزمور 82: 3-4؛ 2سموئیل 23: 3؛ 1پطرس 2: 13). و در این راه با توجه به اصول عهد جدید در موارد صحیح و ضروری می‌توانند به جنگ مبادرت نمایند (لوقا 3: 14؛ رومیان 13: 4؛ متی 8: 9-10؛ اعمال رسولان 10: 1-2).
3. مقامات دولتی نباید به تعلیم کلام خدا و اجرای آیین های مقدس و استفاده از اقتدار روحانی مبادرت ورزند (2تواریخ 26: 18؛ متی 18: 17؛ متی 16: 19؛ 1قرنتیان 12: 28-29؛ افسسیان 4: 11-12؛ 1قرنتیان 4: 1-2؛ رومیان 10: 15؛ عبرانیان 5: 4) و یا به انحای دیگران در امور مربوط به ایمان مداخله کنند، (یوحنا 18: 36؛ اعمال رسولان 5: 29؛ افسسیان 4: 11-12) بدین ترتیب موظف هستند کلیسای خداوند را محافظت نمایند بدون این که بین فرقه‌های مسیحی تبعیض قایل شوند، به طوری که تمام اعضا و مقامات کلیسایی بتوانند وظایف خود را با آزادی کامل و بلامانع انجام دهند (اشعیا 49: 23؛ رومیان 13: 1-6). چون عیسای مسیح در مورد اداره و انضباط کلیسای خود ترتیبات لازم را مقرر فرموده است، هیچ قانون دولتی نباید در ادارۀ کلیسا برای اعضایی که با رضایت در فرقه‌ای عضو شده و طبق اعتقادات خود عمل می‌کنند مداخله نماید یا مانع و مزاحمتی به وجود آورد (مزمور 105: 15). وظیفۀ مقامات دولتی این است که شخصیت و نام نیک تمام مردم را حفظ کنند به طوری که هیچ کس به علت اعتقادات یا عدم اعتقاد به عقاید دینی مورد بی‌حرمتی و آزار و اذیت قرار نگیرد. به علاوه، مقامات دولتی موظف هستند ترتیبی بدهند که تمام مجامع دینی کلیسایی بدون مواجه شدن با مشکلی تشکیل گردند (رومیان 13: 4؛ 1تیموتائوس 2: 2).
4. وظیفۀ مردم این است که برای مقامات دولتی دعا کنند (1تیموتائوس 2: 1-3) و به آنها احترام بگذارند (1پطرس 2: 17) و مالیاتها و سایر عوارض را بپردازند، (متی 22: 21؛ رومیان 13: 6-7) دستورات قانونی آنها را اطاعت نمایند و به عنوان یک فریضۀ وجدانی مطیع آنها باشند (رومیان 13: 5؛ تیطس 3: 1). بی دین بودن مقامات دولتی یا داشتن دین متفاوت نباید باعث شود که ایمانداران و حتی روحانیون نسبت به آنها در مورد اجرای مقررات قانونی عدم اطاعت نشان دهند (1پطرس 2: 13-16). بدیهی است که پاپ نسبت به مقامات دولتی و اتباع آنها در مورد امور غیر روحانی هیچ گونه اقتداری ندارد (رومیان 13: 1؛ اعمال رسولان 25: 9-11؛ 2پطرس 2: 1، 10-11؛ یهودا 8-11). دربارۀ کسانی که بدعتکار خوانده می‌شوند یا به اشتباهات دیگری متهم می‌گردند، پاپ هیچ نوع اقتدار روحانی، به خصوص حق اعدام ندارد (مرقس 10: 42-33؛ متی 23: 8-12؛ 2تیموتائوس 2: 24؛ 1پطرس 5: 3).