متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل اول: کتاب مقدس

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل اول: کتاب مقدس

۱. با وجودی که نور عقل طبیعی انسان و اعمال خدا در آفرینش و در ادارۀ کائنات به قدری نیکویی و حکمت و قدرت الهی را آشکار می‌سازد که انسان در مورد ایمان به وجود خدا بهانه‌ای نداشته باشد. (رومیان ۲: ۱۴-۱۵؛ رومیان ۱: ۱۹-۲۰؛ ر.ک. مزمور ۱۹: ۱-۴؛ رومیان ۱: ۳۲-۲: ۱) ولی اینها به تنهایی برای شناخت خدا و ارادۀ او به نوعی که برای تحصیل نجات لازم باشد کافی نیست (یوحنا ۱۷: ۳؛ اول قرنتیان ۱: ۲۱؛ اول قرنتیان ۲: ۱۳-۱۴). لهذا خدا را پسند آمد که در اوقات متعدد و به اقسام مختلف خود را ظاهر سازد و ارادۀ خود را در این مورد به کلیسایش اعلام دارد (عبرانیان ۱: ۱-۲) و بعداً، به منظور محافظت و انتشار حقیقت به نحو مطلوب و همچنین برای استحکام و تسلی بیشتر کلیسا در مقابل مفاسد جسمانی و بدخواهی شیطان، همان ارادۀ خود را کلاً به نوشتن بسپارد (لوقا 1: 3-4؛ رومیان 15: 4؛ متی 4: 4، 7، 10؛ اشعیا 8: 20). وجود نوشتجات مقدس به طور قطع ضروری است (2تیموتائوس 3: 15؛ 2پطرس 1: 19). زیرا آن طریقهای سابق که خدا ارادۀ خود را به وسیلۀ آنها به قوم خود مکشوف فرمود در زمان حاضر موقوف شده است (یوحنا 30: 31؛ 1قرنتیان 14: 37؛ 1یوحنا 5: 13؛ 1قرنتیان 10: 11؛ عبرانیان 1: 1-3؛ عبرانیان 3: 2-4).

۲. نوشتجات مقدس، یعنی کلام مکتوب خدا، عبارت است از همۀ کتابهای عهد عتیق و عهد جدید که اسامی آنها به قرار زیر است:

فهرست کتب عهد عتیق

فهرست کتب عهد جدید

همۀ این نوشتجات مقدس با الهام الهی عطا شده‌اند و پایه و قانون ایمان و عمل هستند (لوقا 16: 29، 31؛ لوقا 24: 27، 44؛ 2تیموتائوس 3: 15-16؛ یوحنا 5: 46). 

3. کتابهایی که به آپوکریفا (یعنی مخفی یا سرّی) معروفند، چون دارای الهام الهی نیستند، جزو نوشتجات مقدس رسمی محسوب نمی‌گردند و به همین دلیل در کلیسای خدا اعتبار رسمی ندارند بلکه فقط مثل سایر نوشتجات انسانی به کار برده می‌شوند (مکاشفه 22: 18-19؛ رومیان 3: 3؛ 2پطرس 1: 21).

4. صحت و اعتبار نوشتجات مقدس، که بر اساس آن باید به نوشتجات مقدس ایمان آورد و آنها را اطاعت نمود، بر پایۀ شهادت هیچ انسان یا هیچ کلیسایی قرار ندارد بلکه کلاً از خداست که او خودش راستی و به وجود آورندۀ نوشتجات مقدس است. لهذا از این جهت که کلام خداست باید به عنوان حقیقت پذیرفته شود (2پطرس 1: 19، 30؛ 2تیموتائوس 3: 16؛ 1یوحنا 5: 9؛ 1تسالونیکیان 2: 13؛ مکاشفه 1: 1-2؛ 1تیموتائوس 3: 15).

5. توسط شهادت کلیسا ممکن است تشویق و ترغیب شویم که نوشتجات مقدس را بسیار محترم و معتبر بدانیم (1تیموتائوس 3: 15). به علاوه مطالب آسمانی و تأثیر تعالیم آن و فصاحت سبک نگارش و هماهنگی قسمتها با یکدیگر و هدف کلی آن که عبارت است از جلال خدا و مکاشفۀ کاملش در خصوص یگانه راه نجات انسان و همچنین سایر خصوصیات عالی و بی مثالش و کمال کاملش، همه به طور قطع ثابت می‌کند که کتاب مقدس کلام خداست اما با وجود این، یقین کامل و اطمینان خاطر ما در خصوص حقیقت خطاناپذیری و اعتبار الهی آن بر اثر عمل باطنی روح القدس حاصل می‌شود که توسط کلام خدا و با آن کلام در دلهای ما شهادت می‌دهد (1قرنتیان 2: 9-10؛ عبرانیان 4: 12؛ یوحنا 10: 35؛ اشعیا 55: 11؛ ر.ک رومیان 11: 36؛ 2تیموتائوس 3: 15؛ 1قرنتیان 2: 4-5؛ 1تسالونیکیان 1: 15؛ 1یوحنا 2: 20، 27؛ ر.ک اشعیا 59: 21؛ مزمور 19: 7-11).

6. ارادۀ کامل خدا، در خصوص تمام چیزهایی که برای جلال خودش و برای نجات و ایمان و عمل انسان لازم است، در نوشتجات مقدس یا صریحاً بیان شده است و یا به وسیلۀ استنتاج صحیح ضروری از آن نوشتجات حاصل می‌شود (مرقس 7: 5-7) و هرگز، خواه به واسطۀ مکاشفات تازۀ روح القدس و یا توسط روایات و سُنتهای انسانی، نباید چیزی بر آنها افزوده شود (2تیموتائوس 3: 15-17؛ غلاطیان 11: 8-9؛ 2تسالونیکیان 2: 2). با وجود این قبول داریم که نورانی شدن باطن شخص توسط روح خدا، برای یافتن معرفت نجات بخش در مورد آنچه در کلام مکشوف شده، لازم است (یوحنا 6: 45؛ 1قرنتیان 2: 12، 14-15؛ افسسیان 1: 18؛ ر.ک 2قرنتیان 4: 6) و به علاوه قبول می‌کنیم که برای عبادت خدا و ادارۀ کلیسا مقرراتی وجود دارد که در میان مردم و اجتماعات عموماً مورد قبول می‌باشند و لازم است مطابق اصول عقل طبیعی و تدابیر مسیحی و بر طبق قوانین کلی کلام خدا که باید همیشه مورد اطاعت قرار گیرد رعایت شود (1قرنتیان 11: 13-14؛ 1قرنتیان 14: 26، 40).

7. مفهوم تمام قسمتهای کتاب مقدس به طور یکسان روشن نیست و همچنین برای تمام مردم به طور یکسان آشکار نمی باشند (2پطرس 3: 16). ولی آنچه لازم است انسان برای نجات بداند و ایمان بیاورد و عملی سازد، در قسمتهای مختلف کتاب مقدس به قدری روشن و آشکار بیان گردیده که نه فقط علما بلکه اشخاص بی‌علم هم به وسیلۀ استفادۀ مناسب از وسایل معمولی می‌توانند به فهم کافی آنها برسند (مزمور 19: 105و130؛ تثنیه 29: 29؛ تثنیه 30: 10-14؛ اعمال رسولان 17: 11).

8. عهد عتیق به زبان عبری (که زبان اصلی قوم خدا در ایام قدیم بود) و عهد جدید به زبان یونانی (که در ایام نوشته شدن عهد جدید در میان غالب اقوام رواج داشت) مستقیماً توسط خدا الهام شده و در تمام ادوار به وسیلۀ محافظت و تدبیر مخصوص الهی محفوظ مانده است و به همین دلیل دارای صحت و اعتبار است (متی 5: 18؛ مزمور 119: 89). پس برای حل و فصل هر نوع اختلاف دینی، کلیسا باید به عنوان مرجع نهایی به آنها رجوع نماید (اشعیا 8: 30؛ متی 15: 3،6؛ اعمال رسولان 15: 15؛ ر.ک لوقا 16: 31). ولی چون تمام قوم خدا، که به کلام مقدس او علاقه دارند و به آنها دستور داده شده است که آن را با خدا ترسی بخوانند و تفتیش نمایند، (یوحنا 5: 39؛ اعمال رسولان 17: 11؛ ر.ک 2تیموتائوس 3: 14-15) با این زبانهای اصلی آشنایی ندارند به همین دلیل این نوشتجات مقدس باید به زبان معمول اقوامی که کتاب مقدس به آنها می رسد ترجمه شود تا آن که کلام خدا در همۀ آنها به فروانی ساکن گردد (متی 28: 19-20؛ ر.ک. 1قرنتیان 14: 6؛ مرقس 15: 34). و آنها بتوانند خدا را به طور مقبول عبادت نمایند (کولسیان 3: 16؛ ر.ک خر.ج 20: 4-6؛ متی 15: 7-9) و به صبر و تسلی کلام خدا امیدوار باشند (رومیان 15: 4).

9. خود کتاب مقدس اصل خطاناپذیر تفسیر کتاب مقدس است و به همین دلیل وقتی در مورد مفهوم حقیقی و کامل قسمتی از کلام خدا (که همیشه دارای یک معنی اصلی است نه معانی متعدد) سؤالی پیش می آید، برای یافتن جواب باید سایر قسمتهایی که موضوع را آشکارتر بیان کرده‌اند مورد بررسی و تفتیش و مطالعه قرار گیرند (اعمال رسولان 15: 15).

10. عالی ترین قاضی، که همۀ اختلافات دینی باید توسط او حل و فصل گردد و همۀ مصوبات شوراهای کلیسایی و نظرات نویسندگان قدیم و تعالیم انسانها و تمام عقاید مردم و نظرات شخصی باید به وسیلۀ او آزموده شود و رأی او در ما آرامش به وجود می‌آورد، فقط روح القدس است که در نوشتجات مقدس سخن می‌گوید (متی 22: 29، 31؛ 1یوحنا 4: 1-6).