فهرست و معانی اسامی کتاب مقدس: پطرس حواری و پطروباس

پِطرُس حواری (صخره)                    متی 4: 18                               Peter

از نخستین و وفادارترین شاگردان عیسی مسیح که به عبری شمعون (اعمال 15: 14) و به یونانی سیمون (Simon) نامیده شده است. کیفا و پطرس هر دو به معنی صخره می باشد (یوحنا 1: 43).

خانۀ پطرس در بیت صیدا یعنی روستایی در نزدیکی سواحل شمالی دریای جلیل و کفرناحوم، قرار داشت (یوحنا 1: 44). پدرش یونا نیز احتمالاً ماهیگیر بوده است (یوحنا 1: 42). اندریاس و پطرس نیز هر دو ماهیگیری را پیشۀ خود ساختند. پطرس سواد خواندن و نوشتن ارامی داشته و به زبان یونانی نیز تسلط داشت (متی 26: 73). پطرس و اندریاس در حرفۀ ماهیگیری با پسران زبدی، یوحنا و یعقوب شریک بودند (لوقا 5: 7، 10). بعد از پیروی مسیح در کفرناحوم ساکن شد (لوقا 1: 21، 29). او ازدواج کرده بود (مرقس 1: 30) و همسرش را نیز در سفرهای خود به همراه می برد (1قرنتیان 9: 5). پطرس از پیروان یوحنای تعمید دهنده بود. وقتی پطرس توسط برادرش اندریاس به مسیح معرفی شد، عیسی او را «کیفا» (ارامی) یا پطرس (یونانی) به معنی «صخره» نام نهاد. او به استواری یک صخره تبدیل شد (یوحنا 1: 42). پطرس و سایر شاگردان در بازگشت از کفرناحوم به وی ایمان آوردند (یوحنا 2: 1-2، 12). ولی برای مدت کوتاهی به شغل ماهیگیری خود بازگشتند (مرقس 1: 16-20). لوکان (Lucan) دعوت عیسی از پطرس را برای وی یک بحران روحی به حساب می آورد. او متوجه گناهکار بودن و ناتوانی خویش بود ولی عیسی او را تشویق کرد. از بین تمام کسانی که عیسی را پیروی می کردند او فقط دوازده نفر را انتخاب کرد تا همراه وی باشند و پطرس اولین ایشان ذکر شده است (متی 10: 2-4؛ مرقس 3: 16-19؛ لوقا 6: 14-16؛ اعمال 1: 13-14). او ظاهراً سخنگوی گروه بوده و مشکلات و اعترافات ایشان توسط او ابراز می گردید (متی 16: 13-20). او عیسی را همان مسیح موعود می دانست و خانه و حرفۀ خود را به دلیل پیروی وی به کنار گذاشت (مرقس 10: 28؛ لوقا 18: 28).

بعد از اعتراف وی به مقام عیسی، مسیح وی را مبارک خوانده و کلیدهای ملکوت آسمان را به وی سپرد (متی 16: 13-20). پطرس اولین کسی بود که در روز پنطیکاست در مورد مسیح عیسی موعظه کرد (اعمال 2: 14). او اولین کسی بود که به امتها بشارت داد (اعمال 10: 34). عیسی کلیسای خود را بر پطرس بنا نکرد ولی وی کلیسا را بر صخرۀ طبیعت تازه ای که هدف او در شاگرد سازی بود بنا کرد. عیسی مسیح سعی می کرد که طریقۀ زندگی تازه را به وی بیاموزد و در پرداخت مالیات و بخشیدن دشمن، او با این هدف عمل کرد (متی 18: 21-22).

او و یوحنا مسئول تدارک شام آخر بودند (لوقا 22: 8). علت دادن این مسئولیت به آنان احتمالاً این بود که عیسی آنان را وفادارترین و با ایمانترین شاگردان خود می دانست. پطرس به مسیح اجازه نداد که پاهایش را بشوید ولی وقتی متوجه شد که شرط دوستی با مسیح است، آن را پذیرفت (یوحنا 13: 9-6).

پطرس یکی از کسانی بود که توسط مسیح انتخاب شد تا با او در جتسیمانی باشد. اما در آنجا به خواب رفت (متی 26: 37-43؛ مرقس 14: 33-41؛ لوقا 22: 45). هنگام دستگیر شدن عیسی سعی کرد که از وی دفاع نماید (یوحنا 19: 10-11) ولی از جانب عیسی توبیخ شد. پطرس و دیگر شاگردان همه فرار کرده و عیسی را تنها گذاشتند. بعد از چندی او و یوحنا در خانۀ کاهن اعظم بودند (یوحنا 18: 25). او در حال گرم کردن خود بود که یکی از خدمتکاران از او پرسید که شاگرد عیسی است یا نه؟ او سه بار عیسی را انکار کرد (متی 26: 58، 69-75). او احتمالاً شاهد مصلوب شدن عیسی مسیح بوده است (1پطرس 2: 21-24؛ 5: 1). وقتی مریم مجدلیه قیام عیسی را به شاگردان خبر داد، او و یوحنا به طرف قبر رفته و شهادت دادند که کفنِ خالی عیسی در آنجا وجود داشت (یوحنا 20: 1-10). روز بعد از آن عیسی بر پطرس ظاهر شد (1قرنتیان 15: 5؛ لوقا 24: 34-33). شاگردان بعد از بازگشت به جلیل، حرفۀ قبلی خود را از سر گرفتند ولی عیسی بر آنان ظاهر شد و معجزه ای انجام داد (لوقا 5: 5-8). پطرس اولین شاگردی بود که در آن موقع به وی خوشامد گفت (یوحنا 21: 7). عیسی نیز مسئولیت او را دوباره به وی گوشزد کرد (یوحنا 21: 15-19).

پطرس در اورشلیم:

روز پنطیکاست او نیز در بالاخانه حضور داشت و به دنبال موعظۀ وی سه هزار نفر ایمان آوردند (اعمال 2: 14-42). او معجزات زیادی در روزهای اولیۀ کلیسا انجام داد (اعمال 3: 1-10؛ 5: 12-16). در مقابل سنهدرین نیز ایمان خود را اعتراف کرد (4: 5-12). حنانیا و سفیره را به علت گناهشان توبیخ نمود (5: 1-11).

در زمان هرود به سال 44 میلادی از اورشلیم خارج شد (اعمال 12: 1-17). در هنگام تشکیل شورای امتها دوباره به اورشلیم بازگشت (اعمال 1: 6-11). بعد از شهادت استیفان، پطرس همراه با یوحنا به سامره رفت. در آنجا عدۀ بسیار توسط  فیلیپیس ایمان آورده بودند. پطرس نیز در شهرهای لده و یافا معجزات عظیمی ظاهر کرد. شفای اینیاس مفلوج و قیام طالبیتا از مردگان توسط او انجام شد (اعمال 9: 43-32). او به انطاکیه نیز رفت (12: 11-21). احتمالاً در کنیسه های شمال آسیای صغیر نیز موعظه کرده است (1پطرس 1: 1). طبق پیشگویی عیسی مسیح، مرگ او بسیار قریب الوقوع اتفاق افتاد (2پطرس 1: 12-15؛ یوحنا 21: 18-19). کاملاً محرز نیست که او مؤسس کلیسای روم بوده باشد ولی بین سالهای 55 تا 65 میلادی در روم زندگی کرده است. پولس در نامه به رومیان هیچ اشاره ای به وی نکرده است.

ایرنئوس (Irenaeus) می نویسد، پطرس و پولس در روم موعظه کرده و اساس کلیسای روم را بنا نمودند (180 میلادی). ترتولیان (Tertullian) نیز به شهادت پولس و پطرس در روم اشاره کرده است (200 میلادی).

پطرُوباس (زندگی پدرش)                   رومیان 16: 14                        Patrobas

یکی از مسیحیان روم که پولس در نامه اش به وی سلام رسانیده است (رومیان 16: 14).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس