فهرست و توضیحاتی مختصر از مکان های کتاب مقدس: کنرت، کنخریه و کنعان

کِنِرَّت        اعداد 34: 11        Chinnereth

1) نام قدیم دریای جلیل که کنعانیان آن را به این نام می خواندند (اعداد 34: 11؛ تثنیه 3: 17؛ یوشع 11: 2؛ 12: 3؛ 13: 27).

2) شهری حصاردار در نفتالی (یوشع 19: 35) که امروزه به نام «تل العریمه» (Tell el-Oreimeh) به فاصلۀ 5/2 مایلی جنوب غربی کفرناحوم شناخته می شود.

3) منطقه ای در اطراف شهر «سینروت» (یوشع 11: 2) که معمولاً زمین «جنیسره» نامیده می شد (متی 14: 34). در سرزمین نفتالی و در غرب دریای جلیل واقع بوده و توسط «بن هدد سوریه ای» فتح گردید (1پادشاهان 15: 20).

کَنخَرِیه       اعمال 18: 18           Cenchrea

این بندر قرنتس در حدود 9 مایلی از متروپولیس در قسمت شرقی تنگه واقع است. پولس در اولین سفر بشارتی خود به قرنتس از آنجا دیدن کرد (اعمال 18: 18). طبق کلام خدا (رومیان 16: 1) کلیسایی در این شهر وجود داشت که فیبی خادمۀ آنجا بود.

کنعان       پیدایش 9: 18       Canaan

پسر چهارم حام کوچکترین پسر نوح بوده است (پیدایش 9: 18). سرزمین کنعان به منطقه ای اطلاق می شد که نسل وی در آنجا ساکن گشتند. در سفر پیدایش (10: 15-19) دو قبیله، سفر خروج (13: 5)پنج قبیله، سفر تثنیه (7: 1) هفت قبیله، و در قسمت دیگری از سفر پیدایش (15: 19-21) ده قبیله ذکر شده اند، علت این اختلاف در بی اهمیتی و کوچکی بعضی از قبیله هاست.

نام «کنعان» به سرزمینی اطلاق می گردد که بین غزه در جنوب و حمات در شمال، در امتداد ساحل شرقی مدیترانه واقع است (پیدایش 10: 15-19). یونانی ها در داد و ستد خود با کنعان طی هزاره اول قبل از میلاد ساکنان این سرزمین را فنیقی می خواندند، اسمی که احتمالاً از واژۀ یونانی که برای «ارغوان» بکار می رود، گرفته شده است. ارغوان به پارچه هایی به رنگ قرمز تند که در کنعان تهیه می شد اطلاق می گردید. از قرن پانزدهم قبل از میلاد به بعد نام «کنعان» به طور عمومی به سوریه که ایالتی از امپراطوری مصر بود و یا حداقل به ساحل فنیقی که مرکز صنعت ارغوان بود، اطلاق می گردید. در نتیجه واژه های »کنعانی» و «فنیقی» دارای یک زمینه و منشأ فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی واحدی می باشند. بعدها این ناحیه به عنوان سوریه و فلسطین شناخته شد. عنوان فلسطین از اسم «فیلیسطیا» گرفته شده است.

با مهاجرت ابراهیم به کنعان، این سرزمین به مرکز توجه کتاب مقدس از نقطه نظر تاریخی و جغرافیایی مبدل گردید. کنعان که به گونه ای استراژیک بین دو گهوارۀ بزرگ تمدن کهن قرار گرفته بود، همچون پلی طبیعی مصر را به بین النهرین متصل می ساخت. بنابراین جای تعجب نیست که ساکنان آن از نژادهای گوناگون باشند. شهرهایی مثل اریحا، دوبان و شهرهای دیگر قرنها قبل از دوران پاتریارخها محل سکونت بوده اند. با نخستین مهاجرت اقوام سامی (اموری ها) به بین النهرین، محتمل به نظر می رسد که اموریها محل سکونت خود را به طرف جنوب تا فلسطین گسترش داده باشند. مصریها طی دوران پادشاهی میانه روابط و شبکه بازرگانی و سیاسی خود را تا سوریه در شمال بسط داده بودند. مدت ها قبل از سال 1500 ق.م. مردم «کفتور» در دشت ساحلی سکونت گزیده بودند. در میان مهاجمین، «حتی» ها نیز وجود داشتند که از شمال به کنعان رسوخ کرده و زمانی که ابراهیم مغازه مکفلیه را خریداری می کرد (پیدایش 23) به طور کامل در آن سرزمین استقرار یافته بودند. قوم رفائیم که تا چندی پیش دربارۀ آنها غیر از اشاره کتاب مقدس هیچ اطلاع تاریخی دیگری در دست نبود، اخیراً در ادبیات اوگاریتی مورد شناسایی قرار گرفته است. در مورد سایر ساکنینی که در کتاب مقدس به آنها اشاره شده، اطلاعات زیادی در دست نیست. عنوان «کنعانی» به احتمال زیاد در بر گیرنده مخلوطی از اقوامی است که در زمان پاتریارخها در سرزمین فوق سکونت داشته اند.

کنعان دارای هنر و علوم اولیه و در هنر سرامیک سازی، موسیقی و ساخت وسایل موسیقی و معماری سر رشته داشته اند. از شهرهای حفاری شدۀ آن می توان اریحا، بیت ئیل، لبنه، لاکیش، دبیر، مجدو، تعناک، بیت شان و بیت کمش را نام برد. مذهب کنعان مبتنی بر مذهب چند خدایی بوده و «ایل» سر کردۀ خدایان کاذب کنعان محسوب می گردید. «عشیره» همسر «ایل» بوده است و ایزابل در ایام ایلیای نبی، انبیا اشیریم و بعل را تحت نظر خود داشت (1پادشاهان 18: 19). خدایان کنعان هیچ گونه شخصیت اخلاقی نداشتند. کنعانیان در زمان یوشع قربانی اطفال، روسپیگری مذهبی و پرستش افعی یا مار را به عنوان قسمتی از مراسم مذهبی خود ارائه می دادند. داستان فتح کنعان در کتاب یوشع باب های 1 الی 12 و تقسیم اراضی آن بین قبیله های بنی اسرائیل در بابهای 3 الی 22 شرح داده شده است. هدف نویسندۀ کتاب این بوده که نقش ایمان را در واگذاری زمین توسط خدا به آنها و تسخیر سرزمین ثابت کند.

سایر خدایان کنعان داجون، رشف (Resheph)، شولمان (Shulman)، کوشار (Koshar) و موت (Mot) بوده است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس