فصل دهم اصول عیسی در روابط: قدرت چیزی نو

فصل دهم اصول عیسی در روابط: قدرت چیزی نو

راستی چه نیازی بود که عیسی حکم جدیدی به پیروانش بدهد؟ آیا در عهدعتیق به اندازۀ کافی احکام نبود؟ آیا این  احکام که به خدا و همسایه مان عشق بورزیم کفایت نمی کرد؟

این حکم عیسی محتوای «تازه» ندارد بلکه از دیدگاه روشی که باید آن را زندگی کرد، چیز تازه ای است. روش های قدیمی از پیش برای انجام کارها وجود داشت و عیسی در اینجا به شاگردانش می گوید که باید راه جدیدی برای انجام آنها به وجود آید. همۀ ما راه و روش های قدیمی خود را برای انجام کارهایمان داریم. اما عیسی می خواهد کاری جدید در زندگی های ما بکند. پشتوانۀ قدرت احکام قدیمی با احکام جدید تفاوت داشت. احکام  قدیمی با عادت های سنتی قوت می گرفت یعنی به همان روشی که همیشه عادت به انجام آنها داشتیم و قدرت احکام جدید در وابستگی شدید ما به قوت خدا می باشد یعنی به همان روشی که عیسی به آن عمل می کرد. احکام قدیمی، بر پایه و اساس قوانینِ نوشته شده قرار داشت؛ در حالی که احکام جدید بر نمونه ای زنده یعنی خودِ عیسی مسیح استوار است. احکام قدیمی با انگیزۀ ترس از داوری خدا برای کسانی که از آن اطاعت نکنند، همراه بود. اما انگیزۀ انجام فرامین جدید، عشق و محبت است: «در محبت ترس نیست، بلکه محبتِ کامل ترس را بیرون می راند؛ زیرا ترس از مکافات سرچشمه می گیرد و کسی که می ترسد، در محبت به کمال نرسیده است» (اول یوحنا 4: 18).

این مقایسه میان نو و کهنه، در بارۀ رابطه های ما نیز صدق می کند. بعضی از رابطه های ما قدیمی می شوند و بعضی نیز همیشه تازه می مانند. بعضی از رابطه های ما تا حد عادت یا ضوابط سقوط می کنند یعنی از نوع «همان گونه که همیشه به آن عمل کرده ایم» در حالی که روابط دیگر ما با این که سال های زیادی از عمر آن ها گذشته، غرق در طراوت هوای شادابِ خود هستند. اگر تخته سیاهی داشتی و یک طرف آن کلمۀ کهنه را می نوشتی و طرف دیگر آن کلمۀ تازه؛ در کدام بخش از این دو قسمت مهم ترین رابطه های خود را می گذاشتی؟ چه قسمت از عشق تو که کهنه شده باید تبدیل به عشقی تازه شود؟

حکم جدید عیسی، کلید تازه کردن دوبارۀ محبتمان است. فرمان او مسیر و قدرت حرکت از کهنه به سوی تازه را به ما نشان می دهد. به جای ماندن در کلمۀ شریعت، به روح خدا اجازه بده که بر تو مسلط شود. در رابطه ات با دیگران به جای انجام دادن آن چه همیشه کرده ای، شروع به اعمال صادقانه با توجه و مراقبت بیشتر بکن. به جای اطاعت از فهرستی از بکن و نکن ها، نمونه ای زنده را پیروی کن.

آن چه تو عشق و محبت می نامی تا چه حدّی تبدیل به یک عادت شده؟ آیا  کاری که امروز می کنی  به خاطر آن است که دیروز هم همان را می کردی؟ از حمام کردن بچه ها گرفته تا سر کار رفتن برای حمایت از خانواده یا تقدیم هدیه به خداوند در کلیسایت. چطور می توانی محبتی را که کهنه شده، تازه کنی؟

بعضی این گونه فکر می کنند که تنها راه برای ساختن چیزی نو، باید از اول شروع کرد. و با خود می گویند «برای تازه ساختن همه چیز، باید زن تازه بگیرم و خانوادۀ جدیدی تشکیل دهم». باید بگویم این هرگز راه حل خوبی نیست. چون چیز تازۀ این هفته، می تواند در طول هفتۀ بعد دوباره تبدیل به چیز کهنه ای بشود.

اتفاقاً جایی که باید شروع کنیم اینجاست: حالت عشق و محبت خود را در عادت های روزانه ات کشف کن. یعنی در آن چه در زندگی ات تبدیل به عادت محض شده، عشق و محبت را تزریق کن. لحظاتی را به یاد بیاور که وقتی از صرف اولین وعدۀ غذایی با همسرت لذت می بردی، چطور بین هر دوی شما، عشق و محبت به جوش و خروش می آمد. اولین دقایقی که نوزاد تازه بدنیا آمده ات را بغل کردی به یاد بیاور. آیا عشقی که در آن لحظات تجربه می کردی به یاد می آوری؟ به همان نقطه برگرد. در حالی که وظایف معمول روزانه ات را انجام می دهی به خود بگو: «چون او را دوست دارم، این کار را می کنم.» «من این را به خاطر زنم می کنم چون عاشقش هستم.» برای یک هفته امتحانش کن و ببین چه اتفاقی می افتد. البته قول نمی دهم که این  قدم کوچک همۀ مشکلات رابطه های تو را حل می کند، اما مطمئنم خیلی از مشکلات را حل می کند و به جایی می رسی که قلب تو از چنین حالتی مملو می شود و به اندازۀ کافی توان آن را می یابی که مشکلات دیگر خود را نیز حل کنی.

این روش برای تازه ساختن رابطه مان با خدا نیز کارساز است. وقتی ایماندارانی که در شهر افسس زندگی می کردند از محبت خود به عیسی سرد شده بودند، نصیحت عیسی به آن ها این بود که: «دلتان را تغییر دهید و همان را که در ابتدا می کردید، انجام دهید» (مکاشفه 2: 5 ترجمۀ کتاب مقدس انگلیسی NCV). راز تازه ساختن عشق و محبت ایمانداران افسس در کشف چیزی تازه یا انجام دادن کار تازه ای نبود بلکه با انجام دادن همان چیزی که در ابتدا می کردند با شور و حالی تازه.

چرا این امر تا این حد مهم است؟ چون بیشتر زندگی ما با کارهای همیشگی و روزمره ای که به آن ها عادت کرده ایم اشغال شده. اگر به عشق و محبت اجازه ندهی که جایی در امور روزانه ات داشته باشد، در نتیجه چنین عشقی را در بیشتر لحظات روز خود از دست می دهی.

اگر هنوز در این تردید قرار داری که آیا توان این را داری که عشق ورزیدن روزانه را انتخاب کنی یا نه، به خاطر بیاور که این حکم تازه را عیسی به ما داده. عیسی به عنوان خدایی در جسم بر زمین خاکی ما راه رفت. هیچ کس ما را به خوبی او درک نمی کند. و عیسی هرگز حکم یا فرمانی را به ما نداده که خودش تمایلی به آن ندارد یا قوت کافی برای انجام آن به ما ندهد.

هر گاه حکم یا فرمانی را از خدا در کتاب مقدس می بینی، همیشه حاوی وعده ای تضمین شده است. چرا؟ چون خدا تا وقتی که قدرت انجام کاری را به تو نداده، حکمی برای انجام دادن آن صادر نمی کند. اگر به چنین کاری دست می زد، عملی ظالمانه و بی رحمانه می بود. گاهی اوقات خدا را چنین تصور می کنیم که در آسمان نشسته و با خود می گوید: «خوب، امروز چکار کنم که زندگی این ها رو خراب کنم و احساس تقصیر بیشتری بکنند؟!» طرز فکر خدا به هیچ وجه چنین نیست. هر بار که حکم یا فرمانی را در کتاب مقدس می بینم، می توانم به خود بگویم: «با قدرتی که خدا می بخشد به آن عمل می کنم.»

دو داستان هست که تأثیر این دو طرز فکر را به خوبی به تصویر می کشند. یکی از آن ها در بارۀ لوکوموتیوی هست که سعی دارد از کوهی بالا برود و دیگری در مورد شاگردی است که تلاش می کند روی آب راه برود:

حتماً داستان اول را به خاطر دارید که عنوان آن این است: «لوکوموتیو کوچکی که می توانست». این داستان معروف کودکان در بارۀ لوکوموتیو کوچکی است که در راه بالا رفتن از کوه، دائم به خود می گفت: «فکر کنم می تونم، فکر کنم می تونم». داستان بچگانۀ قشنگی است. ولی فلسفۀ زندگی مسیحی خود را نباید از این داستان استخراج کنیم.

داستان دوم در کتاب مقدس نوشته شده که داستان پطرس است که چند قدمی بر روی آب های دریاچۀ جلیل برداشت:

«شب فرا  رسید و شاگردانش در دریاچه دچار زحمت شدند، زیرا باد مخالف تند بود و قایق پیش نمی رفت.

اما نزدیک ساعت چهار صبح، عیسی در حالی که روی آب راه می رفت، به آنها نزدیک شد. ایشان از ترس فریاد برآوردند، چون گمان کردند که روحی می بینند. اما عیسی بی درنگ ایشان را صدا زده، گفت: «نترسید، من هستم!»

پطرس جواب داد: «ای سرورم، اگر حقیقتاً شمایید، دستور فرمایید من هم روی آب راه روم و پیش شما  بیایم.»

عیسی فرمود: «بسیار خوب، بیا!»

پطرس از قایق بیرون آمد و روی آب راه افتاده، به طرف عیسی رفت. اما وقتی به اطراف نگاه کرد و موجهای بلند را دید، به وحشت افتاد و شروع کرد به فرو رفتن در آب. پس فریاد زد: «سرورم، نجاتم ده!»

عیسی فوری دست خود را دراز کرد و او را از آب بیرون کشید و فرمود: «ای کم ایمان، چرا شک کردی؟» وقتی سوار قایق شدند، باد قطع شد» (متی 14: 24-32 ترجمۀ تفسیری).

پطرس چطور توانست در آن چند ثانیه، روی آب راه برود؟ فکر نکنم به خاطر این بود که عیسی به او گفته بود که پشت سر هم به خود بگوید: «فکر کنم می تونم، فکر کنم می تونم!» او با تمرکز بر عیسی بر آب ها قدم گذاشت. وقتی نگاه او از عیسی به موجها برگشت، شروع به غرق شدن کرد.

دو راه برای زندگی کردن هست: زندگی از نوع «فکر کنم می تونم» و زندگی از نوع «می دونم نمی تونم، ولی می دونم خدا می تونه».

زندگی اول کاملاً بستگی به انگیزه و نیروی خودت دارد. چیز جذاب در رابطه با این نوع زندگی این است که چون همۀ ما آفرینش بی نظیر خدا هستیم،  چیزهای زیادی هست که با قدرت خود قادر به دست یابی آن ها هستیم. مشکل زندگی از نوع «فکر کنم می تونم» در این است که همیشه کوه های دیگری باقی است که باید از آنها بالا رفت. و روزی فرا می رسد که به کوهی برخورد می کنی که نمی توانی از آن بالا بروی. با طرز فکر «فکر کنم می تونم» وقتی با نارسایی های واقعی، عدم رابطه با خدا و واقعیت مرگ خود روبرو شویم، نمی توانیم از مهم ترین کوه های زندگی عبور کنیم. یکی از باطراوت ترین و پرانرژی ترین لحظات هر زندگی، لحظه ای است که شخص به خود می قبولاند که: «می دونم نمی تونم، ولی می دونم که خدا می تونه. خدا می تونه کاری رو در من بکنه که من برای خودم به تنهایی نمی تونم.»

نکتۀ قابل تأمل: خدا هرگز چیزی از تو نمی خواهد مگر آن که قدرت انجام آن را به تو داده باشد.

آیۀ به یاد ماندنی: «در محبت ترس نیست، بلکه محبتِ کامل ترس را بیرون می راند؛ زیرا ترس از مکافات سرچشمه می گیرد و کسی که می ترسد، در محبت به کمال نرسیده است» (اول یوحنا 4: 18).

از  خود بپرس: چطور می توانم از به خدا اجازه دهم عشق کهنه ام را تبدیل به عشقی تازه کند؟

درس آینده: احساسات اهمیت دارند!

نوشتۀ تام هولادِی

ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان