عیسی مسیح از زبان شمعون قیروانی

من، به سوی کشتزارها می رفتم که او را ديدم. صليبش را بر دوش گرفته و انبوه مردمان در پی اش روان بودند.
آنگاه، من دوش به دوش او راه رفتم.

باری که بر گرفته بود، بارها او را باز می ايستاند، زيرا که بدنش از توان فرو افتاده بود. آنگاه يک سرباز رومی به سوی من آمد و گفت« بيا! تو نيرومند و توانايی. صليب اين مرد را ببر » 
زمانی که اين سخنان را شنيدم، قلبم تپيد و از سپاس مالامال شدم.
من صليب او را به دوش گرفتم. صليبی سنگين، زيرا که از چوب سپيدارهايی که باران زمستانی آنها را خيسانده بود، ساخته شده بود. و عيسا به من نگريست. عرق از پيشانی اش بر ريش او فرو می ريخت.
او ديگر بار به من نگاه کرد و گفت «آيا توهم از اين جام خواهی نوشيد؟ به راستی تو نيز در پايان زمان با من جرعه ای از آن خواهی نوشيد. »
چون چنين گفت، دستش را بر روی آن شانۀ من که آزاد بود نهاد و با هم به سوی جُلجُتا روانه شديم.
ولی اکنون من ديگر سنگينی صليب را حس نمی کردم. من تنها دست او را حس می کردم که مانند بال پرنده ای بود که بر شانۀ من است.
سپس، ما به بالای تپه رسيديم و در آنجا او را به صليب کشيدند. و آنگاه بود که من سنگينی درخت را حس کردم.
آن زمان که ميخ ها را به دست ها و پاهايش می کوبيدند، هيچ نگفت و آوايی از وی برنيامد. و دست ها و پاهايش در زير چکش به لرزه در نيامدند.
گوييا! دست ها و پاهايش مرده بودند و تنها زمانی زندگی باز می يافتند که در خون شست و شو می کردند.
چنين پنداشتی که او ميخ ها را همچون شاهزاده ای که عصای شهرياری را می جويد، پذيرا گشته بود و میخواست تا اوج ها برافراشته شود.
دل من بر وی شفقت نياورد. زيرا از شگفتی آکنده بودم. اکنون مردی که من صليبش را بر دوش کشيده بودم، خود صليب من گشته بود.
اگر ديگر بار به من بگويند«. صليب اين مرد را ببر. »
من آن را تا پايان راه خويش که به گور می انجامد، بر دوش خواهم گرفت.
اينک، سال ها سپری شده است و من هنوز هرگاه از کشتزارهای کرت بندی شده می گذرم و يا در آن لحظه های خواب آلودۀ پيش از به بستر رفتن، همواره به آن مرد محبوب می انديشم و دست بالدار او را بر شانۀ خويش حس می کنم.

نوشته جبران خلیل جبران