سؤالی که این روزا خیلی رایج هست، در مورد عدالت خداست!!! به این معنا که چرا ما بایست تاوان اشتباه و نااطاعتی آدم و حوا را بدهیم؟ آن ها از درخت ممنوعه خوردند و سقوط کردند و باعث تباهی و ورود گناه شدند. خدا به خوبی می دانست این سقوط چه ویرانی به بار می آورد. اما علی رغم آن خدا اجازۀ زاد و ولد را می‌دهد و  در نتیجۀ آن بقیۀ انسان ها هم دچار همان بحران و سقوط و گناه می‌شوند. ما به عنوان مسیحیان به این موضوع چگونه نگاه می کنیم؟ و در پاسخ به نو ایمانان و غیر مسیحیان چه بگوییم؟ چون این روزها مخصوصاً پس از بحران کرونا و اتفاقات اخیر در کشور ما ایران که عدۀ زیادی بی گناه کشته شدند، این سؤال از اهمیت به خصوصی برخوردار است؟ از پاسخ شما ممنون میشم.

دوست بسیار عزیز،

خدا نقشه ای ازلی و ابدی برای آفریدن بشر داشت و برای احقاق این نقشه دست به خلقت عالم لایتناهی ما نمود و با پیش دانی خود و نیز با توجه به این که ذات خدا ذاتی اجتماعی است، انسان را نیز موجودی اجتماعی آفریده، به نوعی که تحت تأثیر محیط اطراف خود قرار می گیرند. خدا انسان را به شباهت خود موجودی اجتماعی آفرید (پیدایش 1: 26). حتی امروزه نیز انسان ها در نتیجۀ انتخاب های خود به فرزندان و نوه ها و نتیجه ها وتمام نسل خود اثری به جا ماندنی می گذارند. گاه مثبت و گاهی نیز منفی. انسان چه از نظر ژنتیک و چه از نظر انتخاب های خود بر جامعۀ بشری خود اثر می گذارد. اما خدا با دانش مطلق خود، نقشه هایی زیبا برای بشر در سر دارد که بعضی از آن ها به علت محدودیت های بشری مان برای ما به حالت راز می باشند و در حال حاضر قادر به درک عظمت این نقشۀ عالی او نیستیم. آن چه کتاب مقدس به ما می آموزد این است که: «هر بخشش نیکو و هر عطای کامل از بالاست، نازل شده از پدر نورها که در او نه تغییری است و نه سایۀ ناشی از دگرگونی.» (رسالۀ یعقوب 1: 17) کلام خدا این اطمینان و ضمانت را به ما می بخشد که فکرها و نقشه هایی که خدا برای مقدسین خود دارد فکرهای نیکویی است و نه فکرهای بدی (ارمیا 29: 11) آن چه از کلام خدا متوجه می شویم این است که راه های خدا راه های ما نیست و افکار خدا نیز افکار ما نیست! (اشعیا 55: 8-9) و در ضمن خدا در کلامش به ما این اطمینان را می دهد که با وجود تمام فجایع و بحران ها برای آنانی که خدا را دوست دارند و به حسب ارادۀ او خوانده شده اند، در نهایت همۀ چیزها برای خیریت ایشان در کار خواهد بود (رومیان ۸: ۲۸).

پاسخ از کشیش ورژ باباخانیان