آیا خدا تعیین کرد که عمر انسان فقط ۱۲۰ سال باشد (پیدایش ۳:۶)، یا بیشتر (پیدایش ۱۲:۱۱-۱۶)؟
آیا خدا تعیین کرد که عمر انسان فقط ۱۲۰ سال باشد (پیدایش ۳:۶)، یا بیشتر (پیدایش ۱۲:۱۱-۱۶)؟
در پیدایش ۳:۶ می‌خوانیم:
«خداوند فرمود: روح من همیشه در انسان نخواهد ماند، زیرا که او موجودی فانی است: روزهای او صد و بیست سال خواهد بود».
این آیه در نگاه اول ممکن است به نظر آید با سن افرادی که بعد از آن آمده‌اند و بیش از ۱۲۰ سال عمر کرده‌اند در تضاد باشد. مانند کسانی که در پیدایش فصل ۱۱ (و حتی خود نوح) به آنان اشاره شده. اما این برداشت، احتمالاً ناشی از سوء‌فهم یا خوانش نادرست متن است.
عدد «۱۲۰ سال» در این آیه، به احتمال بسیار زیاد به عمر انسان‌ها اشاره ندارد، بلکه به فاصلۀ زمانی بین هشدار اولیۀ خدا به نوح و وقوع طوفان اشاره دارد. یعنی زمانی که خدا با صبر و بردباری، پیش از داوری نهایی خود، منتظر توبۀ انسان‌ها ماند. این معنا در ۱پطرس ۲۰:۳ نیز تأیید می‌شود، جایی که می‌گوید:
«آنگاه خدا در روزگار نوح که کشتی ساخته می‌شد، با شکیبایی انتظار می‌کشید».
بنابراین، وقتی متن را در بستر کامل خود بررسی می‌کنیم، آیۀ ۳:۶ از کتاب پیدایش کاملاً با فصل ۱۱ سازگار است. این عدد به دوران صبر و شکیبایی خدا اشاره دارد و نه به حدّ نهایی عمر انسان.
(Geisler/Howe 1992:41)
منبع مقاله:
ترجمۀ اِلما غریبیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
