دوم تسالونیکیان فصل 2: ارتداد

دوم تسالونیکیان فصل 2: ارتداد

یکی از اهداف این رساله، آن است که به تسالونیکیان این هشدار را بدهد که آمدن خداوند فوراً بدون زمینه های قبلی انجام نخواهد شد، بلکه قبل از آن، ارتداد عظیمی رخ خواهد داد.

منظور از ارتداد چیست؟ این واقعه «سقوط» نیز نامیده شده که طی آن شخصی تحت عنوان «فرزند هلاکت» در معبد خدا ظاهر خواهد شد و بر ضد خدا عمل نموده، خود را خدا اعلام خواهد کرد (آیه های 3 و 4). کلیسای دروغینی توسط یک شیاد اداره خواهد شد.

پدران کلیسا، منتظر یک ضد مسیح بودند که خود را درست پس از سقوط امپراتوری روم، ظاهر کند. اصلاح گران پروتستان، مستقیماً در تماس با سقوط وحشتناک کلیسا در قرون وسطی بودند و بدین ترتیب عقیده داشتند که یکی از پاپ ها، در حالی که قدرت متعلق به مسیح خداوند را غصب می نماید و مسبب سقوط مذهبی آن زمان می شود، همان فرزند هلاکت خواهد بود.

در زمان حاضر با سپری شدن تاریخ 2000 سالۀ کلیسا، عقاید متعددی در این رابطه ابراز می گردد. بسیاری معتقدند که این موارد اشاره به دروۀ زمانی خاصی است که درست قبل از آمدن خداوند است.

این موارد در روزهای پولس نیز وجود داشت (آیۀ 7): متأسفانه تاریخ کلیسا تصویر خوبی از خود به جای نگذارده است. اگر دورنمایی از کلیسای مرئی را در مد نظر قرار دهیم، مشاهده می کنیم که از بدو تولد کلیسا از قرن اول میلادی تاکنون، حتی با وجود فجایعی که توسط پاپ ها در قرون وسطی انجام شد، نمی توان نام کلیسای مرتد را برای هیچ یک از دوره های کلیسایی در نظر گرفت. پس این چه نوع ارتدادی خواهد بود که با وجود تمام این فجایع کلیسایی، هنوز وارد تاریخ کلیسا نشده است.

«آنچه را مانع است» (آیۀ 6): پدران کلیسا، به طور کلی تصور می کردند که این مورد اشاره به امپراتوری روم است. برخی عقیده بر آن دارند که منظور از مانع، روح القدس است.

عقاید پولس دربارۀ بازگشت ثانوی: عقیدۀ عمومی اکثر منتقدین بر آن است که پولس مجبور بود دربارۀ عقایدی که در مورد آمدن خداوند ارائه داده است، تجدید نظر نماید. بدین ترتیب، نظرات ابتدایی او با آن چه بعدها ارائه داد، به نظر متناقض می آمد. اما این مورد حقیقت ندارد و پولس به هیچ وجه در نظرات خود تغییر و تبدیل مبذول نداشته است. رسالات به تسالونیکیان از نوشتجات اولیۀ او به شمار می روند. او در این رسالات، نشان می دهد که او انتظار ندارد که آمدن خداوند به صورت فوری باشد بلکه لازمۀ این واقعه، وجود ارتدادی خواهد بود که در روزهایی که پولس در قید حیات بود نیز اثراتی از این ارتداد به چشم می خورد. اما این امر که این ارتداد، دقیقاً چه خواهد بود، بر پولس مکشوف نشد. اما در هر صورت هیچ یک از این عقاید، از احتمال وقوع این موارد در زمان حیات پولس کم نمی کرد. به همین دلیل است که او عبارتی همچون «ما که زنده و تا آمدن خداوند باقی می باشیم» را نیز به کار می برد (اول تسالونیکیان 4: 15؛  اول قرنتیان 15: 52). در هر صورت، پولس در انتظار آمدن پر جلال مسیح بود و در عین حال مرگ خود را نیز پیش بینی می کرد، «رحلت کنم و با مسیح باشم» (فیلیپیان 1: 23). برای پولس مهم نبود که او هنگام آمدن خداوند، در قید حیات جسمی باشد یا نه. او هنگام مرگش، در آخرین نوشتجات خود نشان می دهد که تنها به «ظهور» خداوند فکر می کرد (دوم تیموتائوس 4: 6 و 8).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222