ده یک و هدایا در کتاب مقدس

ده یک و هدایا

“تمام عُشرها را به مخزن های من بیاورید تا در خانه من خوراک باشد و یهوه صبایوت می گوید مرا به اینطور امتحان نمایید که آیا روزنه های آسمان را برای شما نخواهم گشاد و چنان برکتی بر شما نخواهم ریخت که گنجایش آن نخواهد بود”. (ملاکی 3: 10)

تعریف ده یک و هدایا:

واژه عبری “عُشر” (Maser) از نظر لغوی به معنی “یک قسمت از ده قسمت است”.

1) در شریعت خدا، بنی اسرائیل یک دهم از گله ها و محصول زمینها و در آمد خود را به خدا می دادند و این کار یادآور آن بود که خدا آنها را برکت داده است (لاویان 27: 30-32؛ اعداد 18: 21، 26؛ تثنیه 14: 22-29؛ لاویان 27: 30).

ده یک در وهله نخست به عنوان هزینه پرستش و حمایت از کاهنین به کار می رفت. خدا به قوم خود مسئولیت اداره کردن منابعی را که در سرزمین وعده به آنان بخشیده بود، داد (متی 25: 15؛ لوقا 19: 13).

2) محور اصلی موضوع دادن ده یک توجه به این حقیقت بود که همه چیز از آن خدا است (خروج 19: 5؛ مزمور 24: 1؛ 50: 10-12؛ حجی 2: 8).

انسانها توسط او آفریده شدند و هر نفس خود را مدیون وی می باشند (پیدایش 1: 26-27؛ اعمال 17: 28) بنابراین هیچکس مالک هیچ چیز نیست مگر اینکه خداوند در وهله نخست آن را به او داده باشد (ایوب 1: 21؛ یوحنا 3: 27؛ 1قرنتیان 4: 7). در قوانین مربوط به ده یک، خدا به سادگی به آنان فرمان داد که آنچه را او در ابتدا به آنان داده بود به او باز گردانند.

3) علاوه بر ده یک، قوم خدا بایستی هدایای مختلفی را به خصوص به شکل قربانی به خدا تقدیم می کردند.

کتاب لاویان به طور مشروح مراسم و تشریفات مربوط به هدایا، قربانی های سوختنی (لاویان 1؛ 6: 13-8)؛ هدایای مربوط به زراعت (لاویان 3؛ 6: 14-23)؛ قربانی سلامتی (لاویان 3؛ 7: 11-21)؛ قربانی گناه (لاویان 4: 1، 5: 13؛ 6: 24-30) و قربانی جرم (لاویان 5: 14-66: 7؛ 7: 1-10) را توضیح می دهد.

4) علاوه بر هدایای شرح داده شده، قوم خدا می توانستند هدایایی را به صورت داوطلبانه به خداوند تقدیم کنند.

بعضی از آنان را فقط یکبار و بعضی دیگر را در فرصتهای بیشتری نقدیم می کردند (لاویان 22: 18-23؛ اعداد 15: 3؛ تثنیه 12: 6، 7). برای مثال، وقتی که ساختمان خیمه در کوه سینا را به پایان رساندند (خروج 35: 20-29) مردم داوطلبانه برای خیمه و وسایل آن هدیه آوردند و زمانی که موسی به دلیل فراوانی هدایا آنان را از ارائه بیشتر هدایا بازداشت، متعجب گردیدند (خروج 36: 3-7). در زمان یوشع، کاهن اعظم یهویاداع صندوقی را قرار داد تا به منظور تعمیر هیکل مردم هدایای داوطالبانه خود را در آن قرار دهند و قوم نیز سخاوتمندانه این کار را انجام دادند (2پادشاهان 12: 9-10). به همین صورت در زمان حزقیا نیز مردم برای تعمیر و تجدید ساختمان هیکل داوطلبانه هدایا آوردند (2تواریخ 31: 5-19).

5) بارها در تاریخ عهد عتیق اتفاق افتاده است که قوم خدا به جای پرداختن منظم ده یک و هدایا به خداوند، خودخواهانه اموالشان را برای خود نگهداشتند.

در زمان ساختن دومین هیکل، یهودیان در حالی که خانه خدا تخریب شده بود به ساختن املاک خود بیشتر توجه نشان می دادند. در نتیجه حجی برای بسیاری از آنان مشکل لعنت مالی را پیش بینی نمود (حجی 1: 3-6). مشکل مشابه دیگری که در زمان نبوت ملاکی رخ داد این بود که یکبار دیگر خدا قوم خود را به دلیل خودداری از آوردن ده یک داوری نمود (ملاکی 3: 9-12).

نظارت بر پول:

مثالهای موجود در عهد عتیق در مورد ده یک و هدایا شامل اصول مهمی در ارتباط با نظارت مالی است که برای ایماندارن عهد جدید با ارزش است.

1) بایستی به خاطر داشته باشیم که هر چه داریم از آن خداوند است. یعنی آنچه داریم متعلق به ما نیست بلکه خدا آن را به ما سپرده است و ما هیچ حق مالکیتی نسبت به اموال خود نداریم.

2) می باید در قلب خود مصمم باشیم که خدا و نه پول را خدمت کنیم (متی 6: 19-24؛ 2قرنتیان 8: 1-5). کتاب مقدس این را آشکار ساخته است که هر نوع حرص و طمع بت پرستی است (کولسیان 3: 5).

3) بایستی برای پیش برد ملکوت خدا بخصوص کار کلیسای محلی و گسترش انجیل در سرتاسر جهان (1قرنتیان 9: 4-14؛ فیلیپیان 4: 15-18؛ 1تیموتائوس 5: 17-18) و برای کمک به نیازمندان (امثال 19: 17؛ غلاطیان 2: 10؛ 2قرنتیان 8: 14 و به موضوع نیازمندان و فقرا رجوع کنید) و برای اندوختن گنج ها در آسمان (متی 6: 20) و فرا گرفتن ترس خداوند (تثنیه 14: 22-23) از اموال خود ببخشیم.

4) بخشیدن اموالمان همیشه بایستی متناسب با درآمد ما باشد. در عهد عتیق عشر معادل یک دهم بوده است و بخشیدن کمتر از آن به معنی نااطاعتی از شریعت خدا و دزدی از او محسوب می گردید (ملاکی 3: 8-10). به همین صورت در عهد جدید نیز بخشش های ما بایستی متناسب با آن چیزی باشد که خدا به ما داده است (1قرنتیان 16: 2؛ 2قرنتیان 8: 2، 3، 12).

5) بخشیدن از اموالمان بایستی داوطلبانه و سخاوتنمدانه باشد. این موضوع هم در عهد عتیق (خروج 25: 1-3؛ 2تواریخ 24: 8-11) و هم در عهد جدید (2قرنتیان 8: 1-5، 11-12) تعلیم داده شده است. بایستی فداکارانه ببخشیم (2قرنتیان 8: 3) زیرا این همان روحی است که باعث شد خداوند عیسی جان خود را برای ما ببخشد (2قرنتیان 8: 9). آنچه که بیش از بهای نقدی هدیه برای خدا اهمیت دارد جنبه قربانی بودن آن است (لوقا 21: 1-4).

6) بخشیدن از اموالمان بایستی با رضامندی باشد (2قرنیتان 9: 7). هم امثال بنی اسرائیل در عهد عتیق (خروج 35: 21-29؛ 2تواریخ 24: 10) و هم مسیحیان مکادونیه در عهد جدید (2قرنتیان 8: 5-1) ما را به عنوان نمونه خدمت می کنند.

7) خدا وعده داده است که ما را مطابق آنچه به او می دهیم پاداش می دهد. (تثنیه 15: 4؛ ملاکی 3: 10-12؛ متی 19: 21؛ 1تیموتائوس 6: 18-19؛ 2قرنتیان 9: 6).

 برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس