در دعا اول باید شنید و بعد سخن گفت!

در دعا، گوش اولین عضو است وبعد زبان، از این جهت گوش مهم است چون راه زبان را باز می کند . کودک قبل از آنکه کلمه ای بگوید، اول می شنود. پس ، زبان از طریق گوش تربیت می شود ، واین روش طبیعت است. آنچه گوش می شنود، فکر روی آن کار می کند وزبان آنرا بیان می کند .
این نظم وترتیب در کتاب اشعیا فصل 50 در مورد پیشگوئی عیسی مسیح است که می فرماید "خداوند یهوه زبان تلامیذ را به من داده است ………….. گوش مرا بیدار می کند "

زبان آموخته شده از طریق گوش بیداری پدید می آورد.
دلیل اینکه ما اکثراً زبان آموخته شده نداریم این است که به خدا فرصت نمی دهیم با ما صحبت کند .
سه نمونه در عهد عتیق که مردان دعا بودند: موسی ، سموئیل ، ایلیاء
آنها گوشهایشان را برای مدت طولانی تربیت کردند تا به صدای خدا حساس شوند.
1 – صبر 
موسی برای شنیدن صدای خدا چهل سال صبر کرد.

2 – سکوت 
موسی موقع گوسفند چرانی در بیابان در سکوت گوشهایش را تربیت کرد .

3 – شفای درون وآرامش قلب و درون
خدا در سکوت درونی سخن می گوید. بگذارید آرامی شفای درون داشته باشید .

4 – آرامش روح 
وموسی در سکوت روح آرام، صدای خدا را شنید.

مردی هنرمند تابلوی زیبائی کشید ، و از دوستش خواهش کرد برای دیدن تابلو بیاید دوستش آمد و اورا اول به اطاق آرام وکم نور برد ونیم ساعتی ازاوخواست منتظر باشد ، و بعد از نیمساعت آرامش وسکوت، اورا برد تا تابلویش را ببیند .آن دوست پرسید: چرا تو مرا نیمساعت در نور کم وسکوت نگه داشتی؟
او گفت: زیرا تو با خستگی از کار و ترافیک خیابانها وسرو صدا و ورنگهای مختلف آمدی و اگر تو را میبردم مستقیم سر تابلو این رنگها وزیبایی را خوب نمی دیدی .
پس چقدر ما باید گوشمان را در سکوت مثل سموئیل و دیگر مردان وزنان دعا تربیت کنیم ، تا صدای آرام خدا را بشنویم .
خداوندا قلب و گوش درونی ما را تربیت کن چون مردان وزنان خدا ، صدای زیبا وآرام ودلنشین تو را بشنویم . مثل موسی در بیابان، مثل سموئیل در خانه خدا ، مثل ایلیا در کوه کرمل