تخریب یا تقویت روحیه؟!

✨? «زیرا اگر بر حسب جسم زیست کنید، هرآینه خواهید مُرد. لکن اگر افعال بدن را بوسیله روح بکُشید، همانا خواهید زیست.» (رومیان ۸: ۱۳)

حتماً در دوران مدرسه از حیوانات دوزیستی در کتب درسی خود خوانده اید.
در دوران اولیه مانند ماهیان و در زمان بلوغ تا به بعد مانند سایر حیوانات خونسرد زندگی می کنند.
بسیاری از ایمانداران هم زندگی خود را به قبل از ایمان به مسیح و بعد از آن تقسیم می کنند.
پُر واضح است که هر کدام از ویژگی خاص خود برخوردار است.
پولس می گوید که در پی مقصد می کوشد، گذشته را فراموش و به سوی آنچه که در پیش است خود را می کشد.
برای اینکه به نتیجه ی مطلوب برسیم، می بایست به آنچه که باعث تخریب روحیه ی ما می شود آگاه شده و درصدد بازبینی و تجدید نظر و رویکردی متفاوت از قبل را در پیش بگیریم.
بیشتر مشکلات ما از دو چیز ناشی می شود:
۱ – فکر بدون عمل
۲ – عمل بدون فکر
فکری که به عمل منجر نشود در همان ابتدا رو به فناست.
عملی که بدون فکر و برنامه ریزی شروع شود، سرانجام خوبی به دنبال نخواهد داشت.
برخی مشکلات را خود به وجود می آوریم که به تفکر و عملکرد ما ارتباط دارد. برخی دیگر هم اجتناب ناپذیر است و به طور عامیانه آن را جبر زمانه می گوییم.
مواردی چند که باعث تخریب و تضعیف روحیه ما می شود:
۱ – مقایسه خود با دیگران
۲ – جنگ و جدال و رفتارهای پرخاشگرانه
۳ – رقابت ناسالم و حسادت
۴ – محکوم کردن خود و دیگران (یادآوری شکست ها و ناکامی ها)
۵ – عدم مسئولیت پذیری نسبت به اشتباهات خود
۶ – الزام در راضی نگه داشتن دیگران
۷ – کنترل اوضاع و اطرافیان
۸ – عدم رضایت، زیاده خواهی و توقعات بی جا
۹ – رفتار عجولانه و شتابزده
۱۰ – نداشتن مشارکت و تک‌روی
باید به ارزش‌ها و توانایی هایی که خدا در ما نهاده، آگاه باشیم و با تخریب دیگران، رفتارها و ناکامی های خود را توجیه نکنیم.
مقایسه خود با دیگران را کنار بگذاریم زیرا موجب می شود تا شادی خود را از دست داده و حس سرخوردگی کنیم.
همه ما تک به تک منحصربفردیم .
مانند ما کپی ای در دنیا وجود ندارد ‌حتی دوقلوهای همسان نیز با یکدیگر متفاوت هستند.
ما قادر نیستیم با کنترل دیگران به آرامش درونی و موفقیت برسیم.
با زور و تهدید و زیر فشار قرار دادن اطرافیان، ممکن است ما را موقتاً به موفقیتی نسبی برساند ولیکن روزی فرا خواهد رسید که همین افراد در مقابل ما قدعلم کرده و می ایستند.
برعکسِ این قضیه نیز صادق است. کسانی که مُدام سر خود را نزد همه خم کرده و بیش از حد شکسته نفسی می کنند. این‌گونه افراد جایگاه و ارزش خود را در خداوند نمی دانند.
آن قدر که در کلام خدا آیات برای تشویق هست که برای محکوم کردن ما نیست.
باید این را به خود یادآوری کنیم که ما فدیه شدگان، نجات یافتگان و فرزندان خداوند هستیم.
او ما را دوست دارد و به همه ی نیازهای ما اهمیت می دهد.

«هر که قربانی تشکر را گذراند مرا تمجید می کند، و آنکه طریق خود را راست سازد، نجات خدا را به وی نشان خواهم داد.»
(مزمور ۵۰: ۲۳). ?✨

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.