بررسی کتاب عهدجدید- رساله یهودا JUDE

نویسنده:

نویسنده خود را یهودا معرفی می کند (آیه 1) که شکل دیگری از اسم عبرانی “Judah” (به زبان یونانی “Judas”) و نامی عادی و متعارف در بین یهودیان بوده است. از بین اشخاصی که در عهد جدید به این نام خوانده می شدند، و به احتمال بسیار زیاد می توانستند نویسنده این رساله باشند، عبارتند از: 1) یهودای حواری (لوقا 6: 16 و اعمال رسولان 1: 13)، نه یهودای اسخریوطی 2) یهودا برادر خداوند (متی 13: 55 و مرقس 6: 3). احتمال بیشتری وجود دارد که مورد اخیر نویسنده این رساله باشد. بعنوان مثال: نویسنده ادعای رسالت نمی کند بلکه حتی به نظر می رسد که خود را از رسولان جدا می کند (آیه 17). بعلاوه او خود را بعنوان “برادر یعقوب” معرفی می کند (آیه 1). در زمان یهودا، معمولاً فرد خود را پسر شخص معرفی می کرده تا برادر او. احتمالاً دلیل استثنای موجود، سرشناسی و شهرت یعقوب در کلیسای اورشلیم بوده است (به مقدمه رساله یعقوب: نویسنده مراجعه کنید).

اگر چه نه یهودا و نه یعقوب خود را بعنوان برادر خداوند معرفی نکرده اند، اما دیگران بدون هیچ شک و تردیدی در این باره سخن گفته اند (متی 13: 55؛ یوحنا 7: 3-10؛ اعمال 1: 14؛ 1قرنتیان 9: 5؛ غلاطیان 1: 19). ظاهراً آنها خود به دلیل امتیاز خاصی که بعنوان اعضاء خانواده یوسف و مریم داشته اند، تمایلی به شناخته شدن نداشتند.

اشارات احتمالی به رساله یهودا یا اقتباسهایی از آن، پیدا شده که مربوط به زمانی بسیار زودتر است. برای مثال کلمنت روم (96 م.)، کلمنت اسکندریه (215-155 م.)، ترتولیان (222-150 م.) و اوریجن (253-185 م.) آن را تصدیق کرده اند. این اشارات در کانون موراتوری (170 م.) نیز گنجانیده شده و به وسیله آتاناسیوس (373-298 م.) و شورای کارتاژ (397 م.9 نیز پذیرفته شده است. اوزیبوس (340-265 م.) رساله جزو کتابهای مورد شک قرار داد، اگر چه می دانست که بسیاری نویسنده آن را یهودا در نظر گرفته اند.

بر اساس گفته های جروم و دیدیموس، برخی رساله را به دلیل استفاده از ادبیات غیر الهامی یا آپوکریفا (آیات 9و 14)، بعنوان رساله معتبر و قانونی نپذیرفته اند. اما قضاوت منطقی مشخص کرده است که احتمال دارد یک نویسنده الهام یافته از جانب خدا، به طور قانونی، از ادبیات غیر الهامی جهت روشن کردن اهداف یا تصدیق آن به وسیله وقایع تاریخی معتبر یا سایر موضوعات قابل پذیرش، استفاده کند و چنین استفاده ای، لزوماً به این منابع جنبه الهامی نمی دهد. تحت تاثیر روح القدس، کلیسا اطمینان یافته است که اقتدار خداوند پشت رساله یهودا قرار دارد. اگر چه حقیقت دارد که رساله مورد شک قرار گرفته و آزموده شده است. با این وجود در نهایت پذیرفته شدن آن به وسیله کلیسا صحت ادعاهایش را تایید می کند.

تاریخ نگارش:

در رساله موردی وجود ندارد که بر تاریخی پس از دوره زندگی یهودا، برادر خداوند دلالت کند. تعلیم اشتباهی که نویسنده، مانند رساله دوم پطرس، با آن مبارزه کند، تعلیم ارتدادی قرن دوم نبوده است. اما این تعلیم توانسته از همان ابتدا گسترش یابد (با اعمال 20: 29-30؛ رومیان 6: 1 و 1قرنتیان 5: 1-11؛ 2قرنتیان 12: 21؛ غلاطیان 5: 13؛ افسسیان 5: 3-17 و 1تیموتائوس 4: 6 مقایسه شود). (همچنین به مقدمه رساله دوم پطرس، قسمت “تاریخ” رجوع کنید).

بعلاوه آنچنان که دیگران عنوان کرده اند، در رساله موردی که دلالت بر زمانی پی از دوره رسولان کند، وجود ندارد. حتی این احتمال نیزوجود دارد که خوانندگان رساله یهودا، سخنان رسولان را شنیده باشند (آیات 17-18). علاوه بر این استفاده از لغت “ایمان” بعنوان مفهومی عینی از مجوعه ای از حقایق پذیرفته شده (آیه 3) موید زمان متاخرتری برای نوشته شدن رساله نمی باشد. این لغت با همین مفهوم در رساله غلاطیان 1: 23 که به همان زودی رساله یهودا نوشته شده، نیز به کار رفته است.

موضوع رابطه بین رساله یهودا و رساله دوم پطرس، با زمان رساله یهودا، ارتباط دارد. اگر نویسنده جهت نگارش رساله دوم پطرس از رساله یهودا، استفاده کرده باشد، که یک دیدگاه متداول و پذیرفته شده است (مقدمه دوم پطرس: دوم پطرس و یهودا، را ملاحظه کنید). بنابراین رساله یهودا، پیش از رساله دوم پطرس، احتمالاً سال 65 میلادی تاریخ گذاری می گردد. از جهت دیگر، تاریخ دیرتری تا سال 80 میلادی نیز امکان پذیر است.

دریافت کنندگان:

توصیف اشخاصی که یهودا رساله اش را برای آنان فرستاد، بسیار کلی است (آیه 1). رساله می تواند برای مسیحیان یهودا نژاد، مسیحیان غیر یهودی و یا هر دو فرستاده شده باشد. به محل سکونت دریافت کنندگان اشاره ای نشده است. نباید تصور شود که چون رساله دوم پطرس باب دوم و رساله یهودا آیات 4-18 نوقعیتهای مشابهی را توضیح می دهند، پس هر دو رساله برای یک گروه نوشته شده اند و نوعی از بدعت که در این دو قسمت بیان گردیده، در آن زمان رایج ومتداول بوده است (به تاریخ نگارش مراجعه کنید).

علت و هدف:

اگر چه یهودا بسیار مشتاق بود که در مورد نجات به خوانندگان خود بنویسد، لیکن متوجه شد که به جاب آن، باید در مورد مردان فاسدی که در میان ایمانداران راه یافته و فیض خداوند را تحریف کرده بودند، هشدار دهد (آیه 4). ظاهراً این معلیمن دروغین سعی می کردند ایماندران را متقاعد سازند که نجات از طریق فیض، به آنان این اجازه را می دهد تا گناه کنند، زیرا گناهان آنان مدت زیادی بر ضد ایشان محسوب نمی گردد. یهودا لازم دانسته که حوانندگانش در مقابل چنین مردانی مراقب بوده و جهت مخالفت با تعلیم انحرافی آنان به وسیله شناخت حقیقت فیض نجات بخش خدا آماده گردند.

به طور کلی تصور شده که این معلمین دروغین، ناستیکها بوده اند، اگر چه بدون شک مطلب فوق درست است. اما آنان می بایست پیشروان ناستیزم کاملاض پیشرفته قرن دوم بوده باشند (مقدمه رساله دوم پطرس، زمان نگارش را ملاحظه کنید).

فهرست مطالب:

I– سلامها (1-2)

II– علت نگارش رساله (3-4)

الف- تغییر موضوع (آیه 3)

ب- دلیل تغییر موضوع: حضور مرتدان خدا نشناس (آیه 4)

III– هشدار بر علیه معلمین دروغین (5-16)

الف- مثالهای تاریخی در مورد داوری مرتدان (5-7)

1- بی ایمانی قوم اسرائیل (آیه 5)

2- فرشتگان سقوط کرده (6)

3- سدوم و عمده (7)

ب- توصیف مرتدان دوره یهودا (8-16)

1- محکوم کردن سخنان تهمت آمیزشان (8-10)

2- بیان واضح شخصیت آنها (11-13)

3- پیشگویی نابودی آنها (14-16)

IV– نصیحت و تشویق ایماندارن (17-23)

V– دعای شکرگزاری پایانی (24-25)

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس