افسسیان فصل 4: اتّحاد کلیسا

افسسیان فصل 4: اتّحاد کلیسا

یک بدن (آیه های 1-6): یک نهاد پیچیده و زنده ای است با عملکردهای گوناگون. اعضای آن، هر یک در جای خود قرار دارد و با هماهنگی خاصی عمل می نماید. اساس این نهاد را محبت تشکیل می دهد (آیۀ 16). مسیح، شخصاً سر این بدن است و قدرت هدایت کنندگی در دست اوست.

کلیسا از اعضایی تشکیل شده است که دارای استعدادها و شخصیت های مختلف می باشند. اما شرط لازم و اساسی جهت ایجاد عملکرد درست اعضا، روحیۀ فروتنی و تحمل بارهای سنگین یکدیگر می باشد (آیۀ 2).

هدف کلیسا، رسیدن اعضا به کمال مسیح و شبیه اوشدن است (آیه های 12-15)، موضوع رشد کردن در این بخش، هم در ارتباط با افراد به کار رفته و هم اشاره به رشد کلی کلیسا می نماید. دوران کودکی کلیسا در گذرند و دورۀ بلوغ آن باید فرا برسد (با اول قرنتیان فصل های 12و13 مقایسه شود).

در حال حاضر سن کیسا 2000 سال است، اما هنوز دوران کودکی خود را می گذراند، چرا که هنوز جلوۀ حقیقی خود را که در اتحاد آن نمایان گر است، نشان نداده است. پولس با عناصر تفرقه انگیز در کلیساهای محلی و اختلافات بین مسیحیان یهودی نژاد و غیر یهودی نژاد مبارزه ای بی وقفه داشت. سپس یک سری مباحثات تلخ در قرن دوم شروع شد و تا قرن چهارم ادامه یافت. به دنبال آن دولت های مسیحی روی کار آمدند و باعث تضعیف مسیحیت اصیل روحانی شدند. سلطنت پاپ های دنیوی وضع را بیش از پیش بدتر ساخت.

حدود 400 سال پیش، نهضت پروتستان، این زنجیرها را برای رسیدن به آزادی از هم گسیخت. به طور طبیعی هنگامی که انسان ها شروع به تفکر دربارۀ وضعیت آن زمان نمودند، پس از سپری نمودن شب طولانی سلطنت پاپ ها، از دیدگاه دیگری به مسائل نگاه کردند. اما شواهد نشان گر این مطلب است که این نهضت نیز در طول اعصار به جهت های مختلف منقسم شد. بنابراین می بینیم که هنوز هم ما مسیحیت منقسم شده ای داریم. شاید تا ابد در این دنیا، شاهد اتحاد ظاهری در کلیسای مرئی نباشیم چرا که خودخواهی و غرور انسانی در مقابل اتحاد کلیسایی قد علم نموده است. اما باید دانست که در کلیسای نامرئی همیشه اتحاد بوده و هنوز هم هست. چرا که کلیسای نامرئی که متشکل از ایمانداران واقعی است، روزی از برکات پاسخ دعای مسیح برخوردار خواهد بود (یوحنا فصل 17) و بدین صورت جلوه ای حقیقی از بدن کاملاً بالغ مسیح را متجلی خواهند ساخت.

تعهدات جدید (آیه های 25-33): از آن جا که کلیسا سازمانی است که روابط برادرانه در آن حاکم است، بر اعضاء واجب است که ملاحظۀ یکدیگر را بنمایند.

«خشم» (آیۀ 26): پولس احتمالاً لازم می دانست که آن ها را از خشم بر حذر دارد.

«دزدی» (آیۀ 28): شواهد نشان می دهد که برخی از آنان دارای شخصیت های ناجور بودند. او به آن ها خاطر نشان می کند که باید به حقوق یکدیگر احترام گذاشت (به توضیحات دوم تسالونیکیان 3: 6-15 مراجعه شود).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222