اشعار جلیل قزاق ایروانی: بهاریه
اشعار جلیل قزاق ایروانی:
بهاریه
برخیز و بیا بنگر در دشت چه غوغا شد صد گونه نوا از خاک بر گنبد دیبا شد
آن یک صنمی در بر و آن یک قدحی در دست نظاره کنان خلقی در کشف معما شد
باد است عبیرآمیز بویی است فرح انگیز گویی که شمیم آن زان زلف چلیپا شد
از مقدم فروردین آراسته شد دنیا رشگ چمن فردوس این خطه غبرا شد
از آمدن نوروز نو گشت روان در تن رود و چمن و صحرا چون روح مصفا شد
رنگی است بهر بستان نقشی است بهر ایوان گویی که جهان یکسر در خلقت دیبا شد
این همهمه و فریاد از فاخته شد بر پا این طنطنه و غوغا از بلبل شیدا شد
این مات جمال باغ آن محو کمال گل دل داده و دل برده چون و امق و عذرا شد
لؤلؤی تر افشانده است بر صفحه گل باران شیرین تر و روشن تر از عقد ثریا شد
آبست چنین غلطان هر لحظه چو من نالان یا در خوشا بست این یا لؤلؤ لالا شد
در فصل چنین بارا بی باده نشاید بود داروی دوای جان زان شربت حمرا شد
ای کاش میسر بود در صفحه این گلزار بی وسوسه خفتندی بی دغدغه برپا شد
افسوس که هر روزی بس آه بکیوان رفت صد دیده زغم بگریست صد دل به تمنا شد
غافل منشین ای دل چشم از همه بر هم نه باید ز جهان بگذشت با خالق یکتا شد
اصفهان سال ۱۳۱۲
برگرفته از کتاب چون محزون ولی شادمان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
