از دوران طوفان نوح تا ابراهیم- این دوره در تاریخ بابل: حفاری های باستان شناسان در اور، شهر ابراهیم

از دوران طوفان نوح تا ابراهیم

این دوره در تاریخ بابل

حفاری ها در اور، شهر ابراهیم

اور که موگهیر و موگایار نیز خوانده می شود، روزگاری، بندری در کنار خلیج فارس بر  دهانۀ رود فرات بود، و در 12 مایلی اریدو یعنی محل باغ عدن قرار داشت. اور که در شهرهای پیش از طوفان بود، توسط سیل از بین رفت و سپس بازسازی شد. درست پیش از زمان ابراهیم، اور شکوه مندترین شهر جهان بود؛ یکی از مراکز تولیدی، زراعی و کشتی رانی در سرزمینی بسیار حاصل خیز بود که کاروان ها از آن، در جهات مختلف به سرزمین های دور می رفتند، و در کشتی ها باری از مس و سنگ خارا، از باراندازهای آن به راه می افتادند و به خلیج فارس می رفتند. سپس در حدود زمانۀ ابراهیم، این شهر تحت الشعاع شهر بابل قرار گرفت، ولی تا دورۀ تسلط پارس همچنان شهر مهمی باقی ماند.

ولی در این موقع، خلیج فارس عقب نشسته بود و رود فرات بستر خود را عوض کرده و 10 مایل به سمت شرق رفته بود، و به این ترتیب اور متروک شد و زیر طوفان های شن صحرا مدفون شد.

ویرانه های اور و تعداد دیگری از شهرها که بر روی هم قرار گرفته اند، و شهر ابراهیم که تقریباً پایین تر از همۀ آن هاست، تپۀ بلندی را تشکیل می دهند که اطراف آن را تپه های کوچک تری قرار گرفته اند و مسافتی را به طول 2 مایل در جهت شمال غربی و جنوب شرقی، و عرض 5/1 مایل پوشانده اند. بقایای دیواری به ضخامت 70 فوت، و ارتفاع 80 فوت، که شهر را در برگرفته، تا 5/2 مایلی کشف شده است. منطقۀ مقدس، که به معابد و قصرها اختصاص داشت توسط دیواری داخلی احاطه می شد که 400 یارد طول و 200 یارد عرض داشت.

هیئت اعزامی مشترک موزۀ دانشگاه پنسیلوانیا و موزۀ بریتانیا، تحت سرپرستی س. ل. وولی به مدت 12 فصل (34-1922) که هر فصل آن 4 یا 5 ماه زمستان طول می کشید، و همراه با 200 کارگر در هر فصل تقریباً تمامی اسرار این ویرانه ها را کشف کردند.

زیگورات یا برج معبد، که بر اساس الگوی برج بابل ساخته شده بود، بلندترین تپه را تشکیل می دهد و در روزگار ابراهیم مشهورترین ساختمان شهر بود. این زیگورات آخرین بار در قرن ششم ق.م. به دست نبونید، و بر ویرانه های معبدی بازسازی شد که در زمان ابراهیم برپا بود، که خود بر شالودۀ معبد دیری بنا شده بود (این شالوده هنوز باقی است) که از درون پیش از تاریخ در آن جا قرار داشت. در زمان ابراهیم معبد به شکل مربع و طبقات ایوانی شکل آن پله پله بود، و از آجر سفت ساخته شده بود و در هر طبقه درختان و بوته هایی کاشته شده بودند و در طبقۀ آخر مذبحی برای خدای ماه بنا شده بود.

معابد: دو معبد اصلی به خدای ماه به  نام نانار، و الهۀ ماه به نام نینگال تعلق داشتند و در روزگار ابراهیم در اوج جلال خود بودند؛ مجموعۀ وسیعی از زیارت گاهها، اتاق های کوچک، مکان های سکونت کاهنان مرد و زن و مستخدمین آن ها و خدایانی که پدر ابراهیم آن ها را پرستش می کرده در آن ها وجود داشت.

مقبره های سلطنتی: یکی از شگفت آورترین کشفیات، یافتن گنجینه های مقبره های ملکه شوباد، مس- کالام – داگ، و پادشاه بی نامی، در طبقات پایین آرامگاه بود که به اواسط دورۀ میان سیل و ابراهیم تعلق داشتند. در کنار اسکلت ملکه، تاجی طلایی، وسایل تزیین گیسو، تعداد زیاد مُهره، گردن بند، وسایل زینتی طلایی، نقره ای و سنگ های نیمه قیمتی، فنجان ها، ظروف، بشقاب ها، جعبه های لوازم آرایش، فنجان های منقّش، و یک چنگ طلایی کشف شد. علاوه بر این ها استخوان های 40 خدمت کار که در زمان دفن ملکه قربانی شده بودند، همراه با مجموع بی پایان از وسایل و ابزار ساخته شده از مس، برنج، سنگ و سنگ چخماق، یافت شد که قرار بود در جهان دیگر در خدمت ملکه باشند؛ و در کنار این ها بقایای یک ارابه و استخوان های حیواناتی که آن را می کشیدند قرار داشت. می توان در موزۀ دانشگاه فیلادلفیا از این اشیاء دیدن کرد. این ها شواهدی هستند بر مهارت فراوان سازندگانش در آن دوران اولیه و نیز رسم قربانی کردن انسان و عقیده به زندگی پس از مرگ.

منطقه ای مسکونی که به روزگار ابراهیم تعلق داشت. با منازل، مغازه ها، مدارس و معابد کوچک، همراه با هزاران کتیبه، اسناد تجاری، قرار داد، رسید، سرود، مناجات نامه و غیره کشف شد. منازل از آجر و به صورت دو طبقه و هم تراز خیابان ساخته شده بودند و حیاطشان در درون خانه قرار داشت.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222