آیا در متی ۹:۲۳و۱۰ منظور عیسی واقعاً این بود که هرگز نباید پدر زمینی خود را «پدر» بنامیم و یا معلم خود را «استاد» خطاب کنیم؟!

آیا در متی ۹:۲۳و۱۰ منظور عیسی واقعاً این بود که هرگز نباید پدر زمینی خود را «پدر» بنامیم و یا معلم خود را «استاد» خطاب کنیم؟!

ریاکاران مذهبی برای جلب توجه، تقریباً هر کاری انجام می‌دهند. مانند فریسیان زمان عیسی، آن‌ها عاشق نشستن در جایگاه‌های بالا هستند، جایی که دیده شوند و بیشتر از دیگران مورد احترام قرار گیرند. در سخنرانی پایانی خود، عیسی با ریاکاری بیهودۀ رهبران مذهبی اسرائیل برخورد کرد و به پیروانش هشدار داد که مانند آن‌ها نباشند: «اما شما «استاد» خوانده مشوید، زیرا تنها یک استاد دارید، و همۀ شما برادرید. هیچ‌کس را نیز بر روی زمین ‘پدر’ مخوانید، زیرا تنها یک پدر دارید که در آسمان است. و نیز ‘معلم’ خوانده مشوید، زیرا فقط یک معلم دارید که مسیح است» (متی ۸:۲۳-۱۰).

این دستورات بلافاصله پس از توصیف شدید و محکوم‌کنندۀ عیسی از فریسیان آمد (متی۱:۲۳-۱۲)، جایی که ایشان را برای دلبستگی‌شان به مقام، جایگاه اجتماعی، و عناوین افتخارآمیزی چون پدر، ربی، معلم، و سرور محکوم کرد (آیه‌های ۵–۷). بسیاری از این رهبران یهودی، مقام بالای خود را به رخ مردم عامه می‌کشیدند. در واقع، آن‌ها خود را بُت کرده بودند و از دیگران می‌خواستند که در برابرشان تعظیم و پرستش کنند.

عیسی به شاگردان خود فرمان داد که متفاوت باشند. به جای تلاش برای جلال شخصی و شناخته‌شدن در انظار عمومی، پیروان عیسی باید در برابر خدا و انسان‌ها فروتن باشند (لوقا ۹:۱۴-۱۱؛ کولسیان ۱۲:۳؛ یعقوب ۱۰:۴؛ اول پطرس ۸:۳؛ ۶:۵). عیسی تعلیم داد که بزرگ‌ترین افراد در پادشاهی او، خادمانی فروتن و متواضع هستند (متی ۲۶:۲۰؛ ۱۱:۲۳؛ لوقا ۴۸:۹؛ ۲۶:۲۲-۲۷). جویندگان واقعی پادشاهی خدا، به دنبال دیده شدن نیستند بلکه فقط می‌خواهند خدا جلال یابد (متی ۱۶:۵؛ فیلیپیان ۱۱:۱؛ اول قرنتیان ۳۱:۱۰؛ اول پطرس ۱۱:۴).

وقتی عیسی گفت: «هیچ‌کس را پدر مخوانید»، منظورش ممنوعیت کامل استفاده از این عنوان نبود، بلکه تأکیدی بود بر فروتنی. کتاب‌مقدس به ما می‌گوید «پدر و مادر خود را احترام کن»، بنابراین قطعاً اشتباه نیست که پدر زمینی خود را پدر بنامیم (خروج ۱۲:۲۰؛ عبرانیان ۹:۱۲ را ببینید). همچنین، عنوان محترمانه و محبت‌آمیز «پدر» در زمان کتاب‌مقدس برای مشایخ و معلمان رایج بود (دوم پادشاهان ۲۱:۶؛ ۱۴:۱۳؛ اعمال رسولان ۲:۷؛ ۱:۲۲).

پولُس رسول خود را مانند پدری روحانی برای کسانی می‌دانست که به مسیح ایمان آورده و در ایمان رشد کرده بودند (اول قرنتیان ۱۴:۴-۱۵؛ فیلیپیان ۲۲:۲؛ اول تیموتائوس ۲:۱و۱۸؛ دوم تیموتائوس ۲:۱؛ تیطُس ۴:۱)، اما هرگز از کسی نخواست که او را «پدر» بنامد. برعکس، پولُس جایگاه فروتنانه‌ خود را پذیرفت و گفت «از کمترینِ مقدسین هم کمترم» (افسسیان ۷:۳-۸؛ همچنین اول قرنتیان ۹:۱۵-۱۰؛ اول تیموتائوس ۱۲:۱-۱۶ را ببینید).

عیسی همچنین نگفت که نباید هیچ‌گونه مقام یا رهبری در بدن مسیح وجود داشته باشد، بلکه تأکید کرد که همۀ نقش‌های رهبری در کلیسا باید فرصت‌هایی برای خدمت به خدا و دیگران باشند. قرار دادن رهبرانِ روحانی که انسانی بیش نیستند در جایگاه‌های پرستش و تکریمِ بیش از حد، نادرست و غیرکتاب‌مقدسی است. کتاب‌مقدس نشان می‌دهد که همۀ مسیحیان در مسیح، خواهر و برادر هستند (متی ۸:۲۳؛ فلیمون آیۀ ۱۶؛ اول تیموتائوس ۲:۶). در نهایت، فقط خدا در آسمان است که شایسته است پدر خوانده شود (متی ۹:۶)، و فقط او قدوس و لایق ستایش است (اول سموئیل ۲:۲؛ اشعیا ۳:۶؛ ۱۵:۴۳؛ مکاشفه ۸:۴؛ ۴:۱۵). تنها عیسی سرور ماست (لوقا ۱۳:۱۷؛ کولسیان ۱:۴)، و روح‌القدس معلم ماست (یوحنا ۲۶:۱۴).

به ایمانداران گفته شده است «هیچ‌کس را پدر مخوانید»، زیرا هرکس با غرور و خودنمایی این عنوان را برای خود برگزیند، باید با خدای پدر روبرو شود. رهبران روحانی حقیقی آن‌قدر فروتن هستند که می‌دانند هرگونه حکمت یا دانشی که دارند، از فیض خداست. هرچند فریسیان خود را بالا بردند، روزی فروتن خواهند شد (اشعیا ۱۱:۲-۱۲؛ ۱۵:۵؛ حزقیال ۲۶:۲۱)، و شاگردان عیسای مسیح که در خدمت فروتن هستند، در زمان مقرر خدا سرافراز خواهند شد (متی ۱۲:۲۳).

منبع مقاله:
https://www.gotquestions.org/father-Matthew-23-9.html
ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان