آئینها و سنتهای عهدعتیق: عید خیمه ها

عید خیمه‌ها یا عید سوکوت دو هفته پس از روش هشانا (نوروز یهودیان) آغاز می‌شود و هشت روز ادامه دارد. واژه سوکوت جمع کلمه ی عبری «سوکا» به معنی سایه بان است. در هفت روز نخست، یهودیان در داخل سایبان می‌نشینند که به عبری سوکا نامیده می‌شود و نام عید را نیز از همین واژه گرفته است. 
سوکا سایبانی است که یهودیان در کنار خانه یا بالکن آپارتمان خود برپا می‌کنند وسقف آن را با شاخه‌های بزرگ نخل یا درختان دیگر می‌پوشانند و دیوارها سایبان از پارچه یا چوب است و داخل سایبان با تصاویر و نوارهای رنگارنگ و نقاشی‌ها تزئین شده است. 
یهودیان مومن در هفت روز عید غذای روزانه خود را در سوکا صرف می‌کنند و مردان شب را در داخل آن به روز می‌رسانند. 
عید سوکوت پنج روز پس از یوم کیپور (روزه بزرگ یهودیان) آغاز می‌گردد و باورمندان از همان نخستین ساعات شب که روزه به پایان می‌رسد به برپائی سوکا می‌پردازند و داخل آن را با نوارهای رنگارنگ و میوه‌های فصل و نقاشیها و اشیای زیبا تزئین می‌کنند. 
اسرائیلیها بعد از روز کفاره، عید خیمه‌ها را که یک جشن شادی بخش بود برگزار می‌کردند. این عید با گرد هم آیی مقدس به پایان می‌رسید که به مناسبت پایان دروی محصول و تشکر و سپاسگزاری از خداوند بود.

  تاریخچه    

عید خیمه‌ها آخرین عید از سه عید بزرگ اسرائیل بود؛ این عید همچنین عید حصاد نیز نامیده شده است. این جشن اصلی برداشت محصول در سال بود، از اینرو جشنی با مشخصه شکرگزاری بشمار می‌آمد. 
اما این عید اهمیت ویژه دیگری نیز داشت که در نام عید خیمه‌ها نهفته بود. واژۀ عبری برای اصطلاح ”خیمه ها“ همچنین می‌تواند به مفهوم ”غرفه ها“ یا ”آلونکها“ نیز باشد. در این عید اسرائیلیها باید به محدوده خیمه مقدّس می‌آمدند و چادرهای کوچکی بصورت سایه بان برپا می‌کردند تا در طی مدت هفت روز عید در آنها زندگی کنند. این بدین خاطر بود تا اسرائیلیها به یاد بیاورند که پس از اینکه از مصر خارج شدند، آنها در چادر‌ها و سایبانهای کوچکی در بیابان زندگی می‌کردند. این چادرها موقتی بودند و از هیچ امنیتی نیز برخوردار نبودند؛ آنها کاملا به خدا وابسته بودند. قوم اسرائیل برای مدت چهل سال زندگی در بیابان از پناهگاها یا ”سایبانهای‟ موقت استفاده می‌کرد. 
مطابق با کتاب اعداد ۲۹: ۱۲-۳۹، تعداد بسیار زیادی از حیوانات باید در طی این هفت روز عید قربانی می‌شدند: در مجموع هفتاد گوساله، چهارده قوچ و نود و هشت بره به عنوان قربانی سوختنی که به همراه هر کدام نیز هدیه آردی و شراب به عنوان هدیه ریختنی باید تقدیم می‌شدند. به اضافه یک بز که در هر روز به عنوان قربانی گناه باید تقدیم می‌شد. تعداد زیاد قربانیها حکایت از موفقیت و کامیابی قوم اسرائیل و خوشی آنها در سرزمین وعده داشت. بدینسان آنها باید قدردانی و سپاسگزاری خود را بوسیله تقدیم این قربانیها به خداوند برای نعمتهای فراوان او نشان می‌دادند.

بر گرفته از وب سایت: www.razgah.com