آئینها و سنتهای عهدعتیق: سال نوی یهودیان یا روش هشانا یا عید کرناها

سال نو یهودیان یا جشن روش هشانا که به معنای اول سال است که جشن نوشدن سال یهود و روز نواختن کرناها و بوقها و همراه با آیین‌های ویژه می‌باشد. 
این جشن در ۲ روز اول سال نو عبری با قرائت دعاهای ویژه در کنیسه‌ها برگزار می‌شود. در هر ۲ شب این عید، سفره ویژه‌ای تدارک دیده می‌شود و دعاهایی به خوراکی‌ها خوانده می‌شود. زمان آن معمولا مصادف با نیمه دوم شهریور یا اوایل مهر و همزمان با اول ماه تیشری است و هر دو روز آن تعطیل شرعی است. عیدی است که نمود شروع سال یهودی است. این عید بنا به معانی مختلفی که به آن داده شده به نامهای روز داوری یا روز یادبود یا روز نواختن شوفار (کرنا) نیز معروف است. 
روز نواختن شوفار (یوم تروآ): تورات روش هشانا را با این نام معرفی می‌کند و آن را روز نخست از ماه هفتم تقویم توراتی می‌داند. نواختن شوفار امروزه هم مهمترین مشخصه روش هشانا به شمار می‌رود. 
روز داوری (یوم هادین): در این روز سرنوشت هر شخص تا پایان سال تعیین می‌شود. 
روز یادبود (یوم هزیکارون): یادآوری نواختن شوفار و نیز کسانی که درگذشته‌اند و همچنین روز آفرینش جهان و آدم. 
عید سال نو ابتدای ده روز توبه به شمار می‌آید. بنا به روایات یهودی این عید روز آفرینش حضرت آدم را خاطر نشان می‌کند که در آن تقدیر هر موجودی در سال جدید تعیین می‌شود. یهودیان بر این باورند که در این روز سرنوشت افراد در کتابی که در حضور پرودگار عالم داور تمام زمین گذاشته شده نوشته و مهر می‌شود. خداوند در این روز، زندگی سال جدید جامعه و افراد را بر اساس اعمال سال گذشتهٔ آنها تعیین می‌نماید. از این رو برای یهودیان، هر دو روز روش هشانا تعطیل شرعی است و آنان با حضور در کنیسه‌ها و اجرای مراسم ویژه، سرنوشت نیک و سعادتمندانه را از خداوند تقاضا می‌کنند. 
یهودیان در آئین باستانی روش هشانا، از جمله سیب و عسل می‌خورند و آرزو می‌کنند که در سال نو، کام آنان همیشه شیرین و قلبشان شاد باشد. 
نخستین روز ماه عبری «تیشری» که نوروز یهودیان تعیین گردیده، در کتاب مقدس بنام روز «کُرنا» (به زبان عبری «شوفار») نامیده شده و سنت برگزاری روش هشانا از کتاب مقدس سرچشمه می‌گیرد به طوری که در باب بیست و نهم کتاب «اعداد» آمده است، خداوند می‌گوید: "و در روز اول ماه هفتم، محفل مقدس برای شما باشد؛ در آن هیچ كار خدمت مكنید و برای شما روز نواختن كَرنّا باشد". 
مفسران مذهبی، کلمه «کُرنا» را شادمانی ترجمه کرده‌اند و عقیده دارند که این روز را خداوند روز شادمانی قرار داده و رسم بر آن است که یهودیان در دو روز نخستین سال نو فقط غذاهای شیرین خورده و از آنچه که ترش و شور است بپرهیزند و به تفریح و جشن بپردازند. 
منظور از ماه هفتم، شش ماه پس از عید پسح، عید آزادی یهودیان از بندگی مصر است که با اولین ماه بهار مصادف می‌شود. بنابراین می‌توان گفت که یهودیان دو نوروز دارند که یکی در اوایل بهار و دیگری در اوایل پائیز برگزار می‌شود. روش هشانا مقارن با اوایل پاییز است و در تقویم میلادی مصادف با سپتامبر یا اکتبر می‌باشد. 
در دوران باستان که یهودیان در سرزمین باستانی خود به کشت و کار مشغول بودند اوایل پاییز زمانی بود که به دنبال یک سال کار در صحرا انبارها از غله مملو می‌شد و خوشه چینی به پایان می‌رسید. از این رو برگزاری عید در چنین ایامی نشان وابستگی ملت یهود به کار کشاورزی به شمار می‌رفت. 
یهودیان در دو روز نخستین سال نو غذاهای شیرین می‌خورند و از آنچه که ترش و شور است می‌پرهیزند. خوردنی‌های مرسوم در روش هشانا هر یک مفهومی خاص دارد: مثلا انار نشان امید به باروری و برکت است، و سیب و عسل با آرزوی سالی نیک و شیرین خورده می‌شود. 
یهودیان دو روز عید را، از سپیده دم تا هنگام ظهر، در کنیسه‌ها به خواندن نماز می‌گذرانند، و پایان نماز با به صدا درآمدن شوفار (کُرنا) اعلام می‌گردد. شوفار شیپور مخصوصی است که از شاخ قوچ تراشیده می‌شود. 
در این در روز یهودیان وظیفه دارند به یک سال گذشته خویش بیاندیشند و اعمال خوب و بد را با یکدیگر بسنجند، از اشتباهات گذشته درس عبرت بگیرند و در انجام نیکوئی‌ها کوشا باشند. 
شیپورها نه تنها در این روز به صدا در می‌آمدند بلکه در اولین روز هر ماه قمری نیز به صدا در می‌آمدند. ار آنجاییکه تقویمی وجود نداشت؛ صدای شیپورها در سرتاسر سرزمین اسرائیل علامتی از شروع یک ماه جدید برای اسرائیلیها بود، آغازی نو برای یک فصل کشاورزی و یک سال جدید بود. 
مطابق با اعداد ۲۹: ۱-۶، در این روز باید قربانیهایی به حضور خداوند تقدیم می‌شد: یک گوساله، یک قوچ، و هفت بره به عنوان فربانی سوختنی و بهمراه هدیه آردی باید تقدیم می‌شد (خروج ۲۹: ۳۸-۴۱). و در آخر یک بز برای قربانی گناه باید تقدیم می‌شد. این قربانیها همانند عطر خوشبو مورد قبول خداوند بودند (لاویان ۱: ۵-۱۷). 
بر طبق آنچه در کتاب مقدس نوشته شده، نوروز یهودیان فقط یک روز است. ولی از دیر زمان، این عید به مدت دو روز جشن گرفته می‌شود. زیرا از هنگامی که یهودیان به اسارت رفتند و در سراسر جهان پراکنده شدند، به علت آنکه شمارش دقیق ماههای عبری امکان پذیر نبود، برای اطمینان بیشتر، نوروز را دو شب متوالی جشن می‌گرفتند. 
گفتنی است از ایامی که قوم یهود در سراسر جهان پراکنده گردید، از شادمانی و مسرت عید سال نو کاسته شد و جنبه کشاورزی آن فراموش گردید و ماهیتی مذهبی بخود گرفت. 
در مورد شیپور مخصوص «شوفار» که از شاخ قوچ تراشیده شده و صدای لرزان آن هیجان خاصی در دل شنوندگان ایجاد می‌کند، تفسیرهای مختلفی آمده است؛ از جمله: «جمعی آنرا نشانه سلطنت و عظمت گذشته ملت اسرائیل می‌دانند و برخی دیگر، آنرا با قوچی که خداوند هنگام قربانی کردن اسحاق توسط پدرش ابراهیم، در نزد او حاضر ساخت، مربوط می‌دانند.» 
در طول تاریخ، در بسیاری از کشورهائی که یهودیان تحت آزار و شکنجه قرار داشتند، نواختن شوفار ممنوع بود. ولی یهودیان که هرگز مراسم ملی و مذهبی خویش را از یاد نمی‌بردند، مخفیانه در سردابه‌ها جمع شده و کُرنا را به صدا در می‌آوردند.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com