فرازهایی از زندگی گروهی پرندگان برای مشارکت های کلیسایی: «به پرندگان نگاه کنید» (متی 6: 26)

به پرندگان نگاه کنید (متی 6: 26)

عیسی خطاب به جمعیتی از مردم نگران گفت: «به شما می گویم نگران زندگی خود نباشید… به پرندگان نگاه کنید…» و ممکن است فکر کنید: “چطور پرندگانی که در آسمان  پرواز می کنند آن ها می توانند به من کمک کنند که دیگر نگران نباشم؟” اگر در فصل بهار یا پاییز درمنطقه آکیتن فرانسه باشید، این فرصت را خواهید داشت که غازها یا پرندگان وحشی را در هنگام مهاجرت، در بهار به سمت سرزمین های شمالی و در پاییز به سمت سرزمین های جنوبی ببینید. پس بیایید نگاهی به رفتار این پرندگان بیندازیم و از آن ها درس بگیریم. 1- غازها هرگز به تنهایی پرواز نمی کنند، بلکه در گروه های بزرگ پرواز می کنند. آن ها پرواز را شکل گیری وسازمان دهی  می کنند، واین فرم را به صورت حرف V لاتین  که اغلب در حال عبور از آسمان آبی است، می بینیم. هنگامی که یکی از آن ها با بال های خود به هوا ضربه می زند، حرکت هوا را به سمت بالا، در پشت خود منتقل می کند و کار پرنده ای را که دنبال او است، راحت تر می کند و با این کار به صورت گروهی، توانایی خود را برای مسافت های طولانی، 70٪ افزایش می دهند. حتی ضعیف ترین، جوان ترین یا مسن ترین افراد می توانند مهاجرت خود را کامل کنند. آن ها با هم می توانند کاری را انجام دهند که به تنهایی هرگز قادر به انجام آن نیستند . یک درس مهم برای ما: وقتی کتاب مقدس می فرماید: «واز جمع شدن با یکدیگر خسته نشویم ، همانطور که برخی عادت کرده اند، بلکه یکدیگر را تشویق کنیم…» (عبرانیان 10: 25)، به این معنی است: “از همدیگر حمایت کنیم و از جریان صعودی ایجاد شده توسط برادران وخواهران مان بهره مند شویم!» قرار نیست ما به تنهایی پرواز کنیم. «چشم نمی تواند به دست بگوید: من به تو نیاز ندارم. و نه سر که به پاها بگوید: من به شما نیازی ندارم…» (اول قرنتیان 12: 21).

گاهی متأسفانه یک غاز از گروه جدا می شود، اما خیلی زود خسته می شود، ارتفاع را از دست می دهد و باید تلاش زیادی برای پیوستن به ترکیب انجام دهد. بیایید این پرندگان را مشاهده کنیم و از آن ها تقلید کنیم. کلام خدا می فرماید: «همچون مباشرانِ امین بر فیض گوناگون خدا، یکدیگر را با هر عطایی که یافته‌اید خدمت کنید.» هر آرایشی در پرواز به یک غاز نیاز دارد که بتواند آن ها را هدایت کند و سرعت و آهنگ پرواز را تعیین نماید. نقش او بسیار دشوار است، زیرا این وظیفه خود او است که ابتدا باید با باد و تغییرات آب و هوایی که در طول مسیر با آن مواجه می‌شوند، مبارزه کند. او اولین کسی است که ریزش باران به صورتش برخورد می کند، دانه های برف وارد چشمانش می شود و کریستال های یخ به بال هایش می چسبند. در هر شرایطی، او باید خود را در مسیر درست نگه دارد. این نقشی سنگین، با مسئولیت و خسته کننده است زیرا او نمی تواند استراحت کند. کل تشکیلات به رهبری اوبستگی دارد. او باید استقامت کند، مسیر درست را حفظ کند و همراهانش را باید با خیال راحت رهبری کند. به همین ترتیب، هر کلیسا  نیز به رهبر خود نیاز دارد: هر شعبه ای  از سازمان  کلیسایی نیز به رهبرانی نیاز دارد، برای رهبری گروه های جوانان، رسیدگی به امور مالی، سازماندهی کمک به محرومین ها، برنامه ریزی جلسات بشارتی و غیره. این رهبران باید تصمیم بگیرند، سرعت “آموزش” خود را تنظیم کنند و مسیر درست را به کسانی که تحت مسئولیت خود هستند نشان دهند. هر کلیسا دو نوع عضو دارد: آن هایی که کم کار هستند و کسانی که مأموریت ها را هدایت می کنند! کشیش ها و رهبران به گروه دوم تعلق دارند، بنابراین زودتر از بقیه خسته می شوند. درست قبل از اینکه غازِ رهبر احساس کند کاملاً خسته شده است، فرم فضایی را در مرکز خود باز می کند و غاز به داخل آن می لغزد و راه را برای پرنده ای دیگر باز می کند تا رهبر فرم شود. هر پرنده نوبت خود را می گیرد تا کاروان و فرم را به مقصد نهایی خود هدایت و حفظ کند. به همین دلیل است که پولس نوشت: «…و منشاء رشد تمامی بدن است، بدنی که به وسیلۀ همۀ مفاصلِ نگاهدارندۀ خود، به هم پیوند و اتصال می‌یابد و در اثر عمل متناسبِ هر عضو رشد می‌کند و خود را در محبت بنا می‌نماید.

..» (افسسیان 4.16). خود را به نقش یک مصرف کنندۀ ساده در کلیسا محدود نکنید، تبدیل به یک “تولیدکننده” شوید! یک کلیسای پر جنب و جوش به داوطلبانی نیاز دارد که بتوانند نقش های مناسب را ایفا کنند. کلام خدا در این مورد  به یاری ما می شتابد: «و در فکر آن باشیم که چگونه می‌توانیم یکدیگر را به محبت و انجام اعمال نیکو برانگیزانیم. 25و از گرد آمدن با یکدیگر دست نکشیم، چنانکه بعضی را عادت شده است، بلکه یکدیگر را بیشتر تشویق کنیم – بخصوص اکنون که شاهد نزدیکتر شدن آن روز هستید.» (عبرانیان فصل 10: 24-25)

درملکوتِ غازهای وحشی، پرندگان پیر، افراد بسیار جوان و معلول در پشت کاروان یا فرم پرواز می کنند و این ها دائماً توسط دیگران محافظت می شوند. اما آن ها جدا، دور ریخته یا بی فایده تلقی نمی شوند. برعکس، آن ها یک نقش حیاتی را در آموزش ایفا می کنند: آن ها هستند که گروه حامیان را تشکیل می دهند! در طول سفر، غازها در مقاطعی از آب و هوای بد روبرو می شوند که می تواند پرواز آن ها را تهدید کند. رهبران، خود نیز در این  نبرد فرسوده می شوند. پس از آن است که از گارد عقب، فریاد بلند می شود و به زودی یک گروه سرایندگان رعد و برقِ تشویق  تشکیل می شود. پولس این را به خوبی درک کرد: «یکدیگر را تشویق کنید و یکدیگررا در ایمان تقویت کنید…» (اول تسالونیکیان 5: 11). او می دانست که ما به یک گروه سرایندگان اختصاصیِ تشویق کننده نیاز داریم، افرادی که همیشه آماده هستند تا سخنان ایمانی را برای ما بیاورند و برای ما دعا کنند. ما به کسانی نیاز داریم که نمی ترسند به ما بگویند: “ما اینجا هستیم تا از شما حمایت کنیم، تا از پشت  از شما محافظت کنیم!” «اما شما ای برادران، از انجام نیکوکاری خسته نشوید» (دوم تسالونیکیان 3: 13). بسیاری از این پیرانِ خسته، به برکت دعاها و فریادهای دلگرم کننده، سرسختانه به برادران وخوهران اجازه نمی‌دهند که ازکاروان وفُرم خارج شوند ولی گاهی اوضاع مساعد نیست و بعضی از آن ها پُست خود را رها می کنند. گاه زوزه ای ناسازگار شنیده می شود: غازی است که با صدای بلند شکایت می کند و تلخی یا خشم خود را بیرون می ریزد و در این صورت است که گروه سرایندگان عجله می کند تا صداهای نامناسب را با کنسرتی از فریادهای شادی آور غرق کند. این گونه است که وحدت و نظم خوب در تشکیلات برقرار می شود. مشکلی که قدرت اکثر کلیساها را تضعیف می کند، فراوانی صداهای منفیِ درون آن ها نیست، بلکه کمبود صداهایی است که می توانند آن ها را در گروهی از کلمات مثبت و تشویق کننده غرق کنند! اگر صدایی را می شنوید که ترس را بیان می کند، ایمان خود را با صدای بلند بیان کنید! چند کلمه تشویق کننده می تواند یک کنسرت بزرگی باشد که تمام فریادهای منفی را غرق کند. پس از این به عنوان “برنابا” یا “پسر تشویق” شناخته شوید (اعمال رسولان 4: 36). باز از کلام خدا کمک می گیریم که: «محبت باید بی‌ریا باشد. از بدی بیزار باشید و به آنچه نیکوست، سخت بچسبید.  با محبتِ برادرانه سرسپردۀ هم باشید. در احترام گذاشتن به یکدیگر، از هم پیشی بگیرید.» (رومیان 12: 10)

غازها در طول زندگی خود وفادار هستند. آن ها یک رابطۀ جدی با یکدیگر دارند و کاملاً متعهد به کمک و حمایت از یکدیگر در هر شرایطی هستند. هنگامی که سن یا شرایط باعث می شود پرنده قادر به ادامۀ مهاجرت نباشد و شروع به از دست دادن ارتفاع کند یا در شکل گیری پرواز عقب بماند، گروه با سرعتِ محافظت،  او را حمایت و تشویق می کند. دو پرندۀ سالم فُرم را ترک می کنند تا در کنار پرندۀ در مضیقه باشند و با او  پرواز کنند و از او محافظت نمایند. سپس به دنبال پناهگاه مناسبی بروند که غاز خسته یا زخمی بتواند آب و غذا پیدا کند و قدرت خود را بازیابد. این دو پرنده تا زمانی که او شفا یابد یا بمیرد، قبل از پیوستن به تشکیلات جدیدی که از آن جا می گذرد، در نزدیکی او خواهند ماند. آن ها سفر خود را متوقف می کنند تا به پرندۀ مضطرب رسیدگی کنند. چه نمونۀ شگفت انگیزی از رابطۀ بین مسیح و خودمان. چه نمونه ای از عشق کاملاً بی پایان! «تا جدایی در بدن نباشد، بلکه اعضای آن به یک اندازه در فکر یکدیگر باشند. و اگر یک عضو دردمند گردد، همۀ اعضا با او همدرد باشند؛ و اگر یک عضو سرافراز شود، همه در خوشی او شریک شوند.» (اول قرنتیان 12: 24-26).

فرهنگ ما نیازمندان را و حتی کسانی را که زمانی شکوفا شده‌اند و اکنون برای ادامه دادن در تلاش هستند ، تحقیر می‌کند. اما خدا می خواهد که همه را در موقعیتی برابر قرار دهیم و از کسانی که رنج می برند به خوبی مراقبت کنیم. اگر یک گلۀ غاز وحشی می تواند این کار را انجام دهد، خانوادۀ خدا نیز باید قادر به انجام این کار باشند! عیسی فرمود: «پرنده‌ها را نگاه کنید…» اگر آن ها می‌توانند با یکدیگر این گونه رفتار کنند… «آیا ارزش شما خیلی بیشتر از پرندگان نیست؟» (متی 6: 26). یکی از مهم ترین دستورات (نه نصیحت!) این است: «همسایه خود را مانند خود دوست بدار. هیچ فرمانی بزرگتر از این  وجود ندارد…» (مرقس 12: 31).

ترجمۀ علی خیراندیش

برگزیده ای از کتاب: کلام او برای امروز به زبان فرانسوی sa parole pour aujoud’hui