معرفی عهد جدید: رسالۀ اول پطرس (فصل هجدهم)

فصل هجدهم

رسالۀ اول پطرس

نویسنده

نویسندۀ رساله، شمعون پطرس، از معروف‌ترین رسولان مسیح است. مانند قالب همکارانش از اهالی جلیل بود و به شغل ماهیگیری اشتغال داشت و در ابتدای شروع خدمات مسیح به نزد او دعوت شد (یوحنا ۴۱:۱و۴۲). نام اصلی او شمعون بود ولی عیسی او را پطرس (یعنی صخره) لقب داد زیرا پیش‌بینی فرمود که شخصیت متغیر و مردّد او مانند صخره ثابت و قابل اعتماد خواهد شد. شمعون بعد از شنیدن دعوت مسیح، قایق‌های ماهیگیری را ترک کرد (مرقس ۱۶:۱-۲۰) به همراه سایر شاگردان در استان جدید به مسافرت پرداخت. او ذاتاً استعداد رهبری داشت (۲۸:۱۶) و غالباً سخنگوی دوازده رسول مسیح بود (۲۹:۸ و یوحنا ۶۷:۶و۶۸، متی ۲۷:۱۹). عیسی او را جزء شاگردان صمیمی خود قرار داد (مرقس ۳۷:۵ و ۲:۹ و ۳۳:۱۴) و در چند مورد توجه مخصوصی به او نشان داد (لوقا ۱۰:۵،متی ۱۷:۱۶،لوقا ۳۱:۲۲و۳۲، یوحنا ۶:۱۳-۱۰). او شخصی بود متغیر و مردّد و خودخواه و عجول که فوراً ازخود عکس‌العمل نشان می‌داد. انکار کردن عیسی توسط پطرس بر اثر بدخواهی عمدی و حساب شده انجام نشد بلکه به علت هراس ناگهانی که بعد از آن هم پطرس از این عمل خود با گریه و زاری توبه کرد (متی ۶۹:۲۶-۷۵). در عین حال در باطن او وفاداری عمیقی وجود داشت (یوحنا ۳۶:۱۳-۳۸ و ۱۰:۱۸ و ۱۵). وی از اینکه جسد مسیح در قبر نبود بسیار ناراحت شد (۲:۲۰-۶) و از دیدن خداوند زنده شده خوشحال گردید (۷:۲۱ و ۱۵-۲۱)‌.

در روز پنتیکاست پطرس، همراه سایر کسانی که مشغول دعا بودند، از روح‌القدس پر شد و بلافاصله رهبر آن گروه گردید. موعظۀ او جهت اصلی نهضت جدید را روشن ساخت و تعالیم و معجزات و اقدامات انضباطی او از موضوعات اصلی پنج باب اول اعمال رسولان است. بعد از آغاز جفا توسط سنهدرین یهود، پطرس به طرف سواحل فلسطین و سامره و انطاکیه رفت. در طی سال‌های بعد مانند پولس مسافرت‌های زیادی برای انتشار پیام مسیح انجام داد. طبق روایات، در سال ۶۸ میلادی و یا کمی قبل از آن در زمان جفاهای دورۀ نرون، در روم به طور وارونه یعنی در حالی که سرش به طرف پایین و پاهایش بالا بود مصلوب گردید.

از خود رسالۀ اول پطرس معلوم می‌شود که در بابل نوشته شده است (۱۳:۵). در مورد محل نوشته شدن سه تفسیر زیر وجود دارد: (۱) بابل واقعی در بین النهرین که در آن یهودیان زیادی ساکن بودند و احتمالاً پطرس در آنجا کلیسایی تأسیس کرده بود. (۲) شهری به همین نام در مصر (۳) نام رمزی برای روم که به وسیلۀ آن مسیحیان بدون اینکه افراد ناشناس بتوانند مقصود اصلی آنها را بفهمند تمام شرارتهایی را که به شهر بابل در ساحل رود فرات نسبت داده شده بود به خواننده وارد می‌فهماندند.

در روایات ذکری از این موضوع وجود ندارد که پطرس به شهر بابل مصر مسافرت کرده باشد. در واقع این شهر در مصر چندان اهمیتی نداشت که پطرس به آنجا برود. بابل در کنار رود فرات را می‌توان محل نوشتن رساله دانست زیرا از زمان اسارت تا دورۀ تلمود عدۀ زیادی یهودی در آنجا ساکن بودند. معهذا دلیل قاطع وجود ندارد که مسافرت پطرس را به این ناحیه تأیید کند. برخی مفسرین از این نظر دفاع می‌کنند ولی دلایلشان قانع کننده نیست.

به نظر ما منظور اصلی از «بابل» همان روم است. یوحنای ملقب به مرقس، که در موقع نوشته شدن رساله نزد پطرس بود، در موقع زندانی شدن پولس در روم نزد او بود (کولسیان ۱۰:۴). ایالاتی که نام برده شدند به ترتیبی هستند که نشان می‌دهند حامل نامه به طرف غرب می‌رود نه شرق. اگر از مقصد به طرف مبدأ برگردیم به طرز منطقی به روم خواهیم رسید نه بابل. روایاتی که از آباء کلیسا در دست است در این مورد اتفاق نظر دارند که پطرس در پایان عمر خود در آن بوده است. با توجه به مراتب فوق نظر صحیح این است که این رساله در روم نوشته شده است.

اگر نظر فوق‌الذکر صحیح باشد این به آن معنی نیست که پطرس مؤسس کلیسای روم بوده و یا مدت زیادی در آنجا خدمت کرده است. در اعمال رسولان و رساله به رومیان هیچ اشاره‌ای وجود ندارد که پطرس قبل از سال ۶۰ میلادی در روم بوده است. اگر نامۀ خود را در روم نوشته باشد، حتماً در زمان ملاقات کوتاهی مانند مسافرت به قرنتس این کار را انجام داده است.

رسالۀ اول پطرس از نظر سبک کلی به رسالات پولس شباهت دارد و از نظر زبان و جمله‌بندی شبیه رسالۀ رومیان و رسالۀ افسسیان است. تأثیر عقاید پولس بر پطرس نباید باعث تعجب گردد زیرا این دو مدت‌ها با یکدیگر آشنایی داشتند و چون از غلاطیان ۱۱:۲-۲۱ متوجه می‌شویم که طرز فکر پولس در پطرس تأثیر داشته، می‌توان نتیجه گرفت که پطرس با رسالات پولس آشنا شده است (۲پطرس ۱۵:۳-۱۶). به علاوه اگر سلوانس که کاتب پطرس بود (۱پطرس ۱۲:۵) با کاتب و همکار پولس یعنی سیلاس یکی باشد، احتمال دارد که پطرس از او مطالب زیادی در مورد عقاید پولس شنیده باشد.

در این رساله در مقابل موضوع اصلی یعنی زحمات، موضوع مهم دیگری که وجود دارد «فیض حقیقی خدا» است (۱۲:۵). زحمات و جفاها را باید با فیض تحمل کرد تا فیض الاهی در انسان تقویت یابد. این موضوع در درود اولیه (۲:۱) و به عنوان خلاصه‌ای از پیام انبیاء (۱۰:۱) و به عنوان امید آینده (۱۳:۱) و به عنوان سرمشق رفتار در موقع مواجه شدن با بدرفتاری (۱۹:۲و۲۰) و به عنوان افزایش برکات در جواب دعا (۱۰:۴) و به عنوان لطف خدا در مورد کسانی که با فروتنی در انتظار او هستند (۵:۵)، ذکر شده است.

فهرست مطالب

اول پطرس: نجات از طریق زحمات

قسمت اول- مقدمه     ۱:۱و۲

قسمت دوم- ماهیت نجات: محافظت    (۳:۱-۱۲)

سمت سوم- وظیفه نجات یافتگان: قدوسیت     ۱۳:۱-۱۰:۲
شخصی: «نفس یا جان»    ۱۳:۱-۲۱
اجتماعی: «برادران»     ۲۲:۱-۲۵
کلیسایی: «بنای روحانی»     ۱:۲-۱۰

قسمت چهارم- رفتار نجات‌یافتگان   ۱۱:۲-۱۲:۳
در مقابل سایرین    ۱۱:۲و۱۲
در مقابل دولت    ۱۳:۲-۱۷
در مقابل اعضاء خانواده    ۱۸:۲۷-۷:۳
خلاصه     ۸:۳-۱۲

قسمت پنجم- اعتماد نجات‌یافتگان   ۱۳:۳-۱۱:۴
اعتماد در دفاع      ۱۲:۳-۲۲
اعتماد در رفتار     ۱:۴-۶
اعتماد در خدمت     ۷:۴-۱۱

قسمت ششم- نصیحت به نجات یافتگان در مورد زحمات   ۱۲:۴-۱۱:۵
تحمّل زحمات     ۱۲:۴-۱۹
خدمت در موقع زحمات     ۱:۵-۱۱

قسمت هفتم- سلام‌های آخر    ۱۲:۵-۱۴

محتوا

تجربۀ شخصی پطرس در مورد مسیح برای دوستان پطرس که در آستانۀ روبه‌رو شدن با زحمات هستند در این رساله منعکس است. وقتی پطرس که متوجه شد که مسیح جان داده است احساس نومیدی فراوان کرد ولی وقتی فهمید که مسیح بر مرگ غالب شده است در خود امید زنده‌ای یافت (۳:۱). اشاره‌ای که به محبت نمودن به مسیح می‌نماید (۸:۱) ما را به یاد سؤال مسیح از وی می‌اندازد: «آیا مرا بیش از این‌ها محبت می‌نمایی؟» (یوحنا ۱۵:۲۱و بعد) و سخنان او در مورد مواظبت از «گلۀ خدا» (۱پطرس ۲:۵) انعکاسی است از فرمایش مسیح به وی در همین مورد (یوحنا ۱۵:۲۱-۱۷). مفهوم فرمایش او: «فروتنی را بر خود ببندید» (۱پطرس ۵:۵) عبارت است از آماده شده برای خدمت و اشاره‌ای است به اینکه خود عیسی دستمال بر کمر بست و حوله در دست گرفت و پای شاگردان را شست (یوحنا ۴:۱۳). پنج بار دربارۀ زحمات مسیح سخن می‌گوید (۱پطرس ۲۳:۲ و ۱۸:۳ و ۱:۴ و ۳:۴ و ۱:۵) و مثل این است که صحنه‌های باغ جتسیمانی و مصلوب شدن مسیح تأثیر فراوانی بر او داشته است.

یکی از خصوصیات سبک این رساله عبارت است از به کار بردن فعل امر. از همان ۱۳:۱ که بعد از شکرگزاری اولیه قرار دارد تا پایان رساله یک رشته دستورات به صورت امر دیده می‌شود:

۱- هوشیار شوید     ۱۳:۱
۲- امید کامل آن فیض را‌…بدارید    ۱۳:۱
۳- مقدس باشید    ۱۵:۱
۴- هنگام غربت خود را با ترس صرف نمایید   ۱۷:۱
۵- یکدیگر را…. محبت نمایید    ۲۲:۱
۶- مشتاق شیر روحانی و بی غش باشید    ۲:۲
۷- هر منصب بشری را…‌ اطاعت کنید     ۱۳:۲
۸- همۀ مردمان را احترام کنید    ۱۷:۲
۹- برادران را محبت نمایید    ۱۷:۲
۱۰- از خدا بترسید     ۱۷:۲
۱۱- پادشاه را احترام نمایید    ۱۷:۲
۱۲- ای غلامان، مطیع آقایان خود باشید    ۱۸:۲
۱۳- ای زنان، شوهران خود را اطاعت نمایید   ۱:۳
۱۴- ای شوهرم با فطانت با ایشان زیست کنید   ۷:۳
۱۵- خلاصه همه شما…. باشید   ۸:۳
۱۶- ترسان…. مشوید    ۱۴:۳
۱۷- مضطرب مشوید     ۱۴:۳
۱۸- در دل خود تقدیس نمایید    ۱۵:۳
۱۹- مسلح شوید   ۴:۱
۲۰- خرد اندیش… باشید     ۷:۴
۲۱- هوشیار باشید    ۷:۴
۲۲- تعجب منمایید    ۱۳:۴
۲۳- خوشنود شوید    ۱۳:۴
۲۴- هیچ یکی از شما…. عذاب نکشد    ۱۵:۴
۲۵- شرمنده نشود    ۱۶:۴
۲۶- خدا را تمجید نماید    ۱۶:۴
۲۷- جان‌های خود را…. بسپارند   ۱۹:۴
۲۸- گلۀ خود را… بچرانید    ۲:۵
۲۹- مطیع پیران باشید    ۵:۵
۳۰- فروتنی را بر خود ببندید    ۵:۵
۳۱- فروتنی نمایید     ۶:۵
۳۲- هوشیار…. باشید    ۸:۵
۳۳- بیدار باشید     ۸:۵
۳۴- با او (ابلیس) مقاومت کنید     ۹:۵

این دستورها که به صورت فعل امر هستند باعث شده‌اند که رساله دارای سبک موعظه یعنی صریح و صمیمی باشد. پطرس از ته قلب خود سخن می‌گفت و مقالۀ رسمی نمی‌نوشت. تمام جنبه‌های نیرومند و نیکوی شخصیت او، که در نتیجۀ تولد تازه به وسیلۀ «برخاستن عیسی مسیح از مردگان…. برای امید زنده» (۳:۱) ایجاد شده بود، در این رساله منعکس است. در این رساله، پطرس با نیکویی‌های خلقت جدید خود ظاهر است.

ارزیابی

مهم‌ترین ارزش این رساله این است که نشان می‌دهد مسیحیان چگونه می‌توانند در محیط خصومت‌آمیز به زندگی مسیحی خود ادامه دهند. نجات ممکن است مستلزم زحمات باشد ولی با افزایش فیض الاهی در زندگی ایماندار، امید نیز به وجود می‌آید.

تفسیر ۱۸:۳-۲۲ همیشه مشکلاتی ایجاد کرده است. آیا معنی این آیات این است که مسیح در فاصلۀ بین مرگ و قیام خود در دنیای نامرئی ارواح موعظه کرد؟ اگر اینطور باشد آیا به آنها «فرصت دیگری» داد یا اینکه فقط نتیجۀ زحمات خود را به آنها اعلام فرمود؟ آیا مفهوم این آیات این است که این «ارواحی که در زندان بودند» اشخاص بدون بدن بودند که در طوفان جان دادند؟ آیا معنی قسمت این است که تعمید به خودی خود باعث نجات می‌شود؟ این قسمت سؤالات زیادی ایجاد می‌کند که جواب‌های فراوانی به آنها داده شده است و هر مفسری نظری دارد.

از متن نامه چنین برمی‌آید که مقصود اصلی این نیست که «فرصت دیگری» داده شده است. مقصود از کلمۀ «موعظه» عبارت است از «اعلام نمودن» و به معنی موعظۀ انجیل برای قبول نجات نیست. اگر مسیح در عالم روح به جهان نامرئی رفت برای این بود که نتیجۀ زحمات خود را اعلام نماید. در مورد تعمید می‌توان گفت که نوح و فرزندش به وسیلۀ آب نجات نیافتند بلکه از آب نجات پیدا کردند. خودِ آبِ تعمید باعث نجات مردم نمی‌شود بلکه از طریق عبور از آب به عنوان نشانۀ مرگ و قیام مسیح است که ایمانداران به حیات پرجلال وارد می‌شوند. همان‌طوری که پطرس در 24:2 می‌فرماید تعمید یادآور کفارۀ مسیح است که «خود گناهان ما را در بدن خویش بردار متحمل شد تا از گناه مرده شده به عدالت زیست نماییم.» این قسمت شباهت زیادی به فرمایشات پولس در باب ششم رومیان دارد.

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید (انتشارات حیات ابدی)
نوشتۀ مریل سی تنی
ترجمۀ ط. میکائیلیان