ماه رمضان چیست؟

ماه رمضان چیست؟

رمضان نام یک ماه مقدس در دین اسلام است، مشخصۀ ماه رمضان این است که مسلمانان باید در این ماه روزه بگیرند. روزه گرفتن در رمضان یکی از پنج رکن اصلی دین اسلام است. مسلمانان معتقدند که با روزه در این ماه پاداش های روحانی دریافت می کنند و به خدا نزدیک تر می شوند.

رمضان نهمین ماه در تقویم قمری است. بر اساس دین اسلام، ماه رمضان با محاسبات نجومی یا نشانۀ حلول ماه آغاز می شود و با ماه جدید پایان می گیرد. آغاز رسمی رمضان را امام اعلام می کند. مسلمانان در این ماه با روزه گرفتن از خدا طلب بخشش و رحمت می کنند. مسلمانان در ماه رمضان از خوردن، آشامیدن، استعمال دخانیات و رابطۀ جنسی در طول روز، از طلوع تا غروب آفتاب، خودداری می کنند. گفته می شود که پاداش کارهای نیک ماه رمضان چندین برابر پاداش آن ها در دیگر ماه ها است. به همین دلیل، خیریه ها و کمک ها در این ماه افزایش پیدا می کنند. مسلمانان همچنین تشویق می شوند که تمامی قرآن را در این ماه بخوانند و دعاهای خاصی را حفظ کنند. ماه رمضان با عید فطر (روز شکستن روزه) پایان می گیرد.

کلمۀ رمضان مشتق از رمض به معنای حرارت سوزان و بسیار داغ است. پیروان اسلام معتقدند که گناهان انسان با انجام کارهای خوب در ماه رمضان سوزانده می شوند. مسلمانان همۀ کارهای گناه آلود در خود را سرکوب می کنند. گناه، اعمال و خواسته های بد را کنار می گذارند تا خودشان را کاملاً به الله وقف نمایند، به این امید که او به آن ها رحم کند. کلمۀ اسلام به معنی «تسلیم» است، حالت تسلیم بودن و خویشتن داری در این ماه، نهایت اطاعت مسلمانان از الله است.

روزه گرفتن در کتاب مقدس هم عنوان شده است. روزه برای یک مسیحی معمولاً همراه با دعاست و راهی برای نشان دادن نگرانی عمیق و نیاز مبرم می باشد. با این وجود، تفاوت عمده ای بین روزۀ مسیحی و روزۀ اسلامی در ماه رمضان وجود دارد. این مطلب را هم باید اضافه کرد که عهد جدید هرگز دستور به گرفتن روزه نداده است (در عهد قدیم هم روزه فقط در روز یوم کیپور یعنی روز کفارۀ گناهان، واجب است ). روزۀ مسیحیان، اختیاری است نه اجباری.

مسیحیان همچنین باور ندارند که روزه باعث آمرزش یا سوزاندن گناهان می شود. مفهوم خویشتن داری و فراموش کردن خویشتن خویش در مسیحیت نیز وجود دارد (نگاه کنید به مرقس 8: 34)، اما مفهوم خویشتن داری و پرهیز در کتاب مقدس با شناخت مسلمانان از آن متفاوت است. خویشتن داری و پرهیز در اسلام به این معنی است که الله را قانع کنیم تا پاسخ دعاهای دعا کننده یا پاداش آن ها را بدهد. اما خویشتن داری برای مسیحیان به طوری طبیعی واکنشی است که به دلیل تغییر قلب انسان و تمایل او به پیروی از مسیح ایجاد می شود (رومیان 6: 17-18).

ایدۀ راضی و خشنود کردن خدا با کارهای خوب، صدقه دادن، سرکوب امیال طبیعی در همۀ ادیان جهان وجود دارد. در واقع مسیحیت تنها دینی است که به خشنود کردن خدا از طریق انجام کارهای خوب اعتقادی ندارد. کتاب مقدس می گوید ایمان مسیحی تحت هدایت روح القدس منجر به انجام کارهای خوب در زندگی می شود (یعقوب 2: 26، غلاطیان 5: 16-18). ایمان یک هدیه است (افسسیان 2: 8-9) و حتی وقتی یک مسیحی خطا می کند و مرتکب گناهی می شود، ترسی از آن ندارد چرا که می داند محبت خدا به داد او خواهد رسید (رومیان 8: 1و38). مسلمانان چنین تضمینی ندارند و پیوسته باید در جستجوی تأیید الله از طریق انجام کارهای خوب یا روزه گرفتن در ماه رمضان باشند. روزه نگرفتن در ماه رمضان برابر با خشم الله است.

برگرفته از وب سایت: www.gotquestions.org