فهرست و توضیحاتی مختصر از مکان های کتاب مقدس: عرب و عربه

عَرَب (خشک و بی آب و علف)       2تواریخ 21: 16        Arabia

در کلام خدا معمولاً به این نام اشاره نشده است، بلکه بیشتر به اقوام و قسمتهای مختلف یا محصولات آن اشاره شده است.

شبه جزیره ای در جنوب غربی آسیا در غرب با دریای سرخ، از جنوب با اقیانوس هند از مشرق با خلیج فارس و از شمال با اردن، سوریه و عراق هم مرز است.

جغرافی دانان آن را به سه منطقه تقسیم کرده اند:

1) عربیه پترا (Arabia Petrea) شامل سینا، ادوم موآب و ناحیۀ شرقی ماورای اردن.

2) صحرای عربستان (Arabia Deserta) شامل صحرای مرکزی و سوریه.

3) عربیه فلیکس (Arabia Felix) که منطقۀ حاصلخیز جنوبی است.

در جنوب عربستان پادشاهانی وجود داشتند که ثروت خود را از راه تجارت کالاهایی مانند ادویه جات به دست می آورند. پادشاهی سبا یا شبا (مزمور 72: 10؛ اشعیا 43: 3؛ 45: 14) در قرن دهم ق.م. به وجود آمد.

اکثر نقاط عربستان صحرایی است ولی قسمت کوهستانی و سواحل جنوبی آن حاصلخیر بوده و بارندگی زیادی در آن منطقه وجود دارد. منظور از عربستان در کلام خدا در بعضی موارد قسمت شمالی و جنوبی آن بوده (2تواریخ 21: 16) و در بعضی موارد نیز منظور شمال غربی عربیه پترا است (غلاطیان 1: 17؛ 4: 25). بسیاری از اتفاقات مهم کتاب مقدس در شمال غربی عربستان اتفاق افتاده است. دادن شریعت به قوم بنی اسرائیل در سینا و سرگردانی در بیابان در این قسمت واقع شده است.

در کلام خدا بارها محصولات آن منطقه شامل عطریات (1پادشاهان 10: 2، 10)، طلا (1پادشاهان 10: 2؛ 10، 15).، سنگهای گرانبها (حزقیال 27: 22)، کندر (خروج 30: 34)، مرجان و مروارید (ایوب 28: 18)، شتر (پیدایش 37: 25)، گوسفند و بز (حزقیال 27: 21)، الاغ (اعداد 31: 28)، اسب (ایوب 39: 19-25) و خرما (خروج 15: 27) اشاره شده است. از 1932 میلادی، نفت بزرگترین منبع در آمد این کشور محسوب می گردد.

حیوانات وحشی این منطقه نیز مانند شیر (ایوب 38: 39-40)، بز کوهی (ایوب 39: 1-4)، خر وحشی (ایوب 39: 5-8)، گاو وحشی (ایوب 39: 9-12)، شغال و کفتار (اشعیا 34: 13-14)، آهو (اشعیا 13: 14)، مارهای سمی (اعداد 21: 6) و افعی (اشعیا 14: 29) در کلام خدا نام برده شده اند.

به پرندگان این منطقه کلاغ (ایوب 34: 41)، شتر مرغ (ایوب 30: 13-18)، باز (ایوب 39: 26)، عقاب (ایوب 39: 27-30)، بلدرچین (اعداد 11: 31)، جغد و کرکس (اشعیا 34: 15) نیز اشاره شده است.

عَرَبَه (سوخته)      حزقیال 47: 8       Arabah

معنی لغوی آن «لم یزرع» است ولی معمولاً به عنوان صحرا یا بیابان به آن اشاره شده است (ایوب 39: 6؛ اشعیا 65: 1، 6). وادی بزرگی که به طرف جنوب دریای جلیل به طرف دریای مرده کشیده شده و تا خلیج عقبه ادامه دارد. در بعضی موارد منظور از عربه قسمت شمالی وادی است که اعراب آن را «القور» (el-Ghor) می خواندند (تثنیه 1: 7؛ 3: 17؛ یوشع 11: 2، 16) و در بعضی موارد نیز منظور از آن قسمت جنوبی دریای مرده است که عربها آن را وادی «العربه» می نامند (تثنیه 1: 1؛ 2: 8). عربه، فلسطین شرقی را از فلسطین غربی از نظر جغرافیایی جدا می سازد. معماری های باقیمانده در آنجا حکایت پاتریارخ ها را تأیید می نماید. در زمانهای قدیم به خصوص در زمان سلیمان مس، آهن و معادنی در قسمت جنوبی عربه وجود داشته است. در زمان موسی نیز این منطقه شناخته شده بود (تثنیه 8: 9). دشتهای موآب نیز قسمتی از عربه است  (اعداد 22: 1؛ 26: 3). دشتهای اریحا (یوشع 4: 13؛ 5: 10؛ 2پادشاهان 25: 5؛ ارمیا 9: 5) قسمتی از عربه می باشد که در نزدیکی اریحا قرار داشته است. منظور از دریای عربه (تثنیه 3: 17؛ 4: 49؛ یوشع 3: 16؛ 12: 3؛ 2پادشاهان 14: 25) دریای مرده است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس