شراب در دوران عهد جدید (قسمت دوم)

شراب در دوران عهد جدید (قسمت دوم)

“این ابتدای معجزاتی است که از عیسی در قانای جلیل صادر گشت و جلال خود را ظاهر کرد و شاگردانش به او ایمان آوردند”. (یوحنا 2: 11)

در ارتباط با این موضوع، ابتدا قسمت اول آن را مطالعه کنید.

شراب: مخلوط شده با آب یا خالص؟

اطلاعات تاریخی موجود دربارۀ نحوۀ تهیه کردن و استفاده از شراب به وسیلۀ یهودیان و سایر قوم ها در دوران کتاب مقدس نشان می دهد که: الف) شراب مورد استفاده اغلب تخمیر نشده و ب) معمولاً مخلوط شده با آب بوده است. در قسمت اول دربارۀ مراحلی که برای شیرین نگاه داشتن و جلوگیری از تخمیر شراب بکار می رفت تا به صورت آب انگور شیرین باقی بماند، بحث کردیم. در این قسمت دربارۀ دو روشی بحث می کنیم که برای مخلوط شراب با آب مورد استفاده قرار می گرفت.

1) یک روش عبارت بود از گرفتن آب انگورها و پاشیدن روغن زیتون روی تفالۀ آنها تا مرطوب باقی بمانند. سپس آنها را در کوزه های سفالی نگاه می داشتند.

(The zondervan pictorial Encyclopedia of the Bible v. 882, see also columella, on Agriculture, 12. 44. 1-8).

هر زمان که به این انگورهای ذخیره شده آب اضافه می کردند و آن را می جوشاندند، شربت بسیار شیرین انگور بدست می آمد. پولیبیوس بیان می کند که زن های رومی اجازه داشتند این نوع شربت انگور را بنوشند ولی اجازه نداشتند که شراب تخمیر شده را بنوشند (کتاب مقالات پولیبیوس و تاریخ طبیعی پلینی 14، 11، 81).

2) روش دیگر عبارت بود از جوشاندن آب انگور تازه تا به صورت شیره یا شربت غلیظ درآید. این روش باعث می شود که آب انگور قابل ذخیره کردن گردد و به علت غلظت زیاد شکر، هر نوع کیفیت مست کنندگی در آن از بین برود.

(see columella, 12, 19, 1-6 and 20, 1-8, pliny 14, 11, 80)

سپس این مایۀ غلیظ را در کوزه های بزرگ یا در مشک ها نگه می داشتند. این مایۀ غلیظ را می توانستند مانند مربا با نان بخورند یا آن را در آب حل کرده و دوباره شربت آب انگور تهیه کنند

The Zondervan pictorial Encyclopedia of the Bible p. 882. 884

«این احتمال وجود دارد که درخت انگور در سطح وسیعی به عنوان یک منبع شیرینی کاشته می شد. آب انگوری که از فشردن انگور و جوشاندن آن بدست می آمد به «عسل انگور» معروف بود»

(The international standard Bible Encyclopedia, p. 305)

اشاره های زیادی که در کتاب مقدس به عسل شده است در واقع بیشتر صحبت از شیرۀ انگور (که یهودیان آن را «Debosh» می نامیدند) می کند تا عسلی که به وسیلۀ زنبورها تولید می شود.

3) می توانستند آب را با تفاله یا شیرۀ انگور مخلوط و شربت انگور تهیه کنند، به همان صورتی که با شراب تخمیر شده انجام می دادند. نویسندگان یونانی و رومی سنت های مختلفی را که مورد استفاده قرار می گرفت، بیان کرده اند. (هومر در کتاب ادیسه Ix، 208 ff) اشاره به نسبت 20 قسمت آب و یک قسمت شراب می کند. پولوتارک (Sumposiacs, III, IX) بیان  می کند، «ما آن را شراب مخلوط شده می نامیم. اگر چه قسمت زیادی از آن را آب تشکیل می دهد». پلینی (14، 6، 54) اشاره به نسبت 8 قسمت آب و یک قسمت شراب می کند.

4) در دوران نوشته شدن کتاب مقدس، یهودیان در مراسم اجتماعی و مذهبی خود هرگز اجازۀ استفاده از شراب خالص چه تخمیر شده و چه تخمیر نشدۀ آن را نداشتند. کتاب تلمود (کتابی که به وسیلۀ یهودیان نوشته شده است و دربارۀ سنت های یهودی از سال 200 ق.م. تا 2 م. توضیح می دهد) در چندین بخش دربارۀ مخلوط آب و شراب بحث می کند (برای مثال در Shobboth صفحۀ ۷۲ و Pesohim صفحۀ ۱۰۸۶). بعضی از علمای الهی یهود اصرار داشتند تا زمانی که شراب تخمیر شده به نسبت 1 به 3 به آب مخلوط نگردد نمی توان آن را برکت داد و شخصی که آن را می نوشد نجس می گردد. بعضی دیگر می گفتند تا زمانی که شراب تخمیر شده به نسبت 1 به 10 با آب مخلوط نگردد مورد قبول نیست.

5) یک قسمت جالب در کتاب مکاشفه عبارت است از وقتی که دربارۀ «خمر غضب خدا» صحبت می کند و فرشته ای آشکار می سازد که آن «بی غش» خواهد بود (مکاشفه 14: 10). خالص و بی غش بودن در اینجا ذکر می شود چون خوانندگان به طور طبیعی انتظار داشتند که شراب انگور با آب مخلوط باشد (یوحنا 2: 3).

به طور خلاصه استفاده ای که یهودیان در آن دوران به طور معمول از شراب می کردند با استفادۀ امروز آن متفاوت است. شراب در آن زمان عبارت بود از:

الف) آب انگور تازه.

ب) آب انگور غلیظ شده.

پ) شربت حاصل از تفالۀ انگور.

ت) شراب انگور که از مخلوط شیرۀ انگور و آب تهیه شده بود.

ث) شراب تخمیر شده یا تخمیر نشده که ذخیره می شد و به وسیلۀ آب به نسبت 1 به 20 رقیق می گردید. اگر شراب، تخمیر شده و خالص بود به عنوان شراب غیر یهودیان در نظر گرفته می شد که توهین به مقدسات بود و واجد آن شرایطی نبود که روحانیون یهودی آن را برکت دهند. در پرتو این حقایق، غیر ممکن است که بتوانیم بر اساس استفادۀ یهودیان از شراب در آن زمان، از نوشیدن شراب های الکلی امروزی دفاع کنیم. علاوه بر این، مسیحیان قرن اول حتی از یهودیان دربارۀ نوشیدن انواع مختلف شراب محتاط تر بودند (به رومیان 14: 21، 1تسالونیکیان 5: 6، 1تیموتائوس 3: 3، تیطس 2: 2 رجوع کنید).

آشکار شدن جلال مسیح از طریق شراب:

یوحنا در باب دوم انجیل خود بیان می کند که مسیح در یک جشن عروسی در قانای جلیل آب را به شراب تبدیل کرد. سؤالی که در اینجا مطرح می باشد، این است که «چه نوع شرابی»؟ همانطوری که دیدیم شراب می تواند تخمیر شده یا نشده و خالص یا مخلوط شده با آب باشد. ما باید پاسخ خود را با این سؤال بر اساس معنایی که در متن وجود دارد و مورد اخلاقی موجود بیان کنیم. دیدگاه و نظر این مطالعه کتاب مقدسی این است که عیسی شرابی «Oinos» به وجود آورد که آب انگور کاملاً تخمیر نشده بوده است. اطلاعات ذکر شده در ادامه این مطالعه دلیل منطقی قوی برای رد این نظر که مسیح شراب مست کننده به وجود آورد، ارائه می دهد.

1) هدف اصلی مسیح از این معجزه این بود که جلال خود را آشکار  سازد (یوحنا 2: 11). او این کار را به گونه ای انجام داد که باعث شود انسان ها به او به عنوان پسر خدای مقدس و عادل ایمان آورند که آمده بود تا آنها را از گناهنشان نجات بخشد (یوحنا 2: 11 و متی 1: 21). عقیده داشتن به اینکه مسیح الوهیت خود را به عنوان پسر یگانۀ پدر (یوحنا 1: 14) به وسیلۀ معجزۀ تبدیل آب به شراب به وجود آوردن چندین بشکه شراب مست کننده برای نوشیدن در جشن (2: 10، نشان می دهد که آنها قبلاً شراب مست کننده نوشیده بودند) نشان داد و اینکه این معجزه برای پیغام و مأموریت مسیح بسیار مهم بود، سخن چندان معقولی به نظر نمی رسد. اعتقاد به اینکه مسیح از طریق ماورای طبیعی همان آب انگوری را به وجود آورد که خدا آن را هر سال از طریق فرآیندی که در خلقت خویش قرار داده است، به وجود می آورد بیشتر باعث احترام خدا و جلال و حرمت مسیح می گردد. در نتیجه این معجزه نشان دهندۀ حاکمیت مسیح بر جهان طبیعت است و نشانه ای از قدرت مسیح برای تغییر و تبدیل روحانی انسان های گناه کار به فرزندان خدا است (یوحنا 3: 1-15). بنابراین به وسیلۀ این معجزه ما «جلال او را دیدیم، جلالی شایسته پسر یگانه پدر» که پر از فیض و راستی از جانب خدای پدر آمد (یوحنا 1: 14 و 2: 11).

2) این عقیده که مسیح در جشن عروسی شراب مست کننده به وجود آورده است با مکاشفۀ کتاب مقدس دربارۀ اطاعت کامل مسیح از خدای پدر در تضاد می باشد (2قرنتیان 5: 21 و عبرانیان 4: 15 و 1پطرس 2: 22) چرا که در آن صورت مسیح از دستور اخلاقی پدر «به شراب نگاه نکن وقتی که سرخ فام است حینی که حباب های خود را در جام ظاهر می سازد و به ملایمت فرو می رود» یعنی زمانی که تخمیر شده، نااطاعتی کرده است (امثال 23: 31). در حقیقت عملکرد مسیح قسمت هایی از کتاب مقدس را که شراب تخمیر شده را به عنوان «استهزاء کننده» و آبجو را به عنوان «عربده کشنده» محکوم می کند و هشدار موجود در حبقوق 2: 15 «وای بر کسی که همسایۀ  خود را می نوشاند و بر تو که زهر خویش را ریخته و او را نیز مست می سازد» را تأیید کرده است (لاویان 10: 8-10، اعداد 6: 1-5، تثنیه 21: 20، امثال 31: 4-7، اشعیا 28: 7، عاموس 2: 8 و 12، 4: 1، 6: 6 و رومیان 14: 13، 21).

3) علاوه بر این به شواهد جدید پزشکی که در زیر آمده است توجه کنید:

الف) متخصصان علم پزشکی شواهد مطمئنی یافته اند که حتی مصرف کم الکل در دوران بارداری برای زنان مضر است و باعث به دنیا آمدن نوزادانی می گردد که از نظر بدنی و فکری ناقص می باشند. کارشناسان و متخصصان جنین شناسی معتقد هستند زنانی که حتی مقدار کمی الکل در دوره آبستن شدن خود (حدوداً یک دوره 48 ساعته) می نوشند، امکان دارد به کروموزوم های سلول تخمی که آماده است تا تخمدان را ترک کند، صدمه برساند و باعث صدمه های غیر قابل جبران به رشد فکری و جسمی طفل گردد.

ب) از نظر الهیاتی نامعقول است که بگویم مسیح در جشن عروسی که بسیاری از دعوت شوندگان، مانند عروس جوان آمادگی برای آبستن شدن را داشتند، آنها را تشویق به نوشیدن و استفاده از شراب الکلی کرده باشد. گفتن اینکه مسیح از تأثیرات زیان آور و وحشتناک نوشیدنی های الکلی بر بچه هایی که هنوز متولد نشده اند آگاهی نداشته است در واقع الوهیت، حکمت و قدرت تشخیص مسیح را دربارۀ نیکی و بدی، زیر سؤال می برد. و اگر گفته شود که مسیح از زیان های شراب الکلی آگاهی داشته است و با این وجود به آنها نه تنها اجازه داده بلکه مشوق آنها در استفاده از شراب الکلی بوده است آن وقت، نیکویی، رحمت و محبت مسیح را زیر سؤال می برد.

تنها نتیجۀ معقول و کتاب مقدسی این است: شرابی که مسیح در جشن عروسی به وجود آورد و آشکار کنندۀ جلال و پاکی او بود، شرابی شیرین و تخمیر نشده از میوه درخت انگور بود.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس