7 راز جهت کمک به ما برای پیروزی بر یأس و ناامیدی ها چیست؟

هر چيزی كه امروز شما را نااميد و دلسرد می سازد، مهم است بدانید که شما تنها شخص نیستید که چنین احساسی دارید! پولس بزرگترين مبشر تاريخ كليسا با همه نوع موقعيت نااميدكننده روبرو شد. او در كلام خدا در رساله دوم خود به کلیسای قرنتس شرايط سخت و نااميد كننده ای را كه با آنها مواجه شد، شرح می دهد. از كشتی در حال غرق شدن تا تازيانه و كتك خوردن ها، سنگسار شدن ها و غيره.
اما پولس ٧ اصل قابل اطمينان را كه با استفاده از آنها می شود بر نااميدی و دلسردی پیروز شد به ما یادآور می شود و اگر امروز در فصل دشواری از زندگی خود به سر می برید، با كمی صرف وقت متوجه سخنان پولس خواهيد شد.

1- اين را هرگز فراموش نكنيد كه خدا شما را دوست دارد
مطمئنم در مورد عشق و محبت خدا به خوبی آگاهید و آن را موعظه نیز می كنيد و به دفعات به اشتراك می گذاريد. اما آیا واقعاً اين محبت را در قلب خود نيز احساس می كنيد؟ وقتی محبت خدا را احساس نمی كنيد، موجب نااميدی و دلسردی در شما می شود. پولس در 2 قرنتیان 4: 1 می نویسد: “پس چون در نتيجه رحمتی كه بر ما شده است از چنين خدمتی برخورداريم، دلسرد نمی شويم.”

امکان ندارد که همزمان احساس يأس و نااميدی داشته باشيد و محبت خدا را نيز احساس نمائيد.
بايد از ميان اين دو يكی را انتخاب كرد. بعضی از مردم محبت خدا را احساس نمی كنند چون این گونه فكر می كنند که خدا از دست آنها هميشه عصبانی است! و شما که كشيش هستيد چنین نجواهایی را می شنوید كه خدا از شما خشمگین است. منشاء اين ها از خدا نيست. او از شما عصبانی نيست بلكه عاشق شما است. حتی اگر هدف شماره يك زندگی شما دوست داشتن خدا نيست، اقلاً بگذاريد خدا شما را محبت نمايد و در اين صورت وقتی دچار يأس و دلسردی می شوید تمركز شما بیشتر بر عشق و محبت خدا نسبت به شما خواهد بود.

2- فريبكار و دورو نباشيد
خودتان باشيد. فقط به خاطر اینکه رهبر كليسایی هستید به اين معنا نيست كه وانمود كنيد و نشان دهيد كه صدمه و آسيب نمی بينيد. همان گونه باشید که خدا شما را ساخته. خدا مردمان متقلب و متظاهر را بركت نمی دهد. پولس رسول در 2 قرنتیان 4: 2 می نويسد: “بلكه از روش های پنهانی و ننگين دوری جسته ايم و به فريبكاری توسل نمی جوييم و كلام خدا را نيز تحريف نمی كنيم بلكه به عكس، با بيان آشكار حقيقت می كوشيم در حضور خدا مورد تأييد وجدان همه باشيم.” ترس غالباً ما را از آسيب پذيری باز می دارد. ما می ترسيم اگر با دردهای خود رو راست و صادق باشيم خدمتمان را خراب كنيم. اما من متوجه شده ام كه برعكس اين موضوع صادق است و ما در واقع از طريق نقاط ضعف خود می توانيم كمك بيشتری به مردم بکنیم.

3- به خاطر داشته باشيد كه پيغامتان بر محور خودِ شما نمی چرخد
وقتی بیشتر تمرکز شما به خودتان است به احتمال زياد دلسرد و مأيوس می شويد. پولس به ما يادآور می شود که خود را موعظه نمی كنيم. شما خانم يا آقای كشيش محترم، ممكن است نام شما بر تابلوی مقابل كليسایتان درج شده باشد اما موعظه و پيغام شما در مورد خودتان نيست بلكه بر شخص عيسی مسيح محوریت دارد. بعضی روزها چه مورد تعریف و تمجید مردم و چه مورد انتقاد آنها قرار گیرم، ٢٠ بار بايد اين حرف را با خود تكرار كنم و زمزمه کنم که اين پيغام در مورد من نيست بلكه تنها به عیسی مربوط است.
وقتی دلیل و علت اصلی را که عیسی است فراموش می کنیم، دلسرد و ناامید می شویم.

4- مطمئناً ضعف ها و كمبودهايی داريد ولی با وجود همه آنها می توانيد با آرامش به زندگی خود ادامه دهید
وقتی سعی می كنيم بيش از حد و توانمان كاری را انجام دهيم، يأس و ناامیدی به سراغمان می آيد. همه ما نيازمنديم ديد واقع بينانه ای داشته باشيم و بپذیریم که توان انجام دادن چه كارهايی را داريم و چه کارهایی خیر.
در 2 قرنتیان 4: 7 پولس ضعف بدنی خود را شرح می دهد و می نويسد: “ما مثل ظروف خاكی (سفالی) هستيم كه اين گنجينه در آنها ذخيره شده تا آشكار باشد قدرت از جانب خداست نه از ما.” پولس خویشتن را به ظروف سفالی تشبیه می کند كه براحتی تَرَك بر می دارند. او صادقانه ضعف خود را پذیرفته بود. غالباً خدا بزرگترين عطايای خود را در ضعيف ترين افراد قرار می دهد. در نتیجه همه می بینند كه این خدا است که كار اصلی را انجام می دهد و درست به همين علت می توانیم درباره كمبودها و ضعفهايمان صادق بوده و آرامش خود را حفظ كنيم.

5- از درد خود برای خدمت به ديگران استفاده كنيد
مطالعات نشان می دهد كه انسان وقتی به این امر کاملاً واقف است که در رنج ها و دردهایش هدفی نهفته است، دارای استقامت بیشتری در برابر آنها است .
پولس اين حقيقت را از طريق زندگی خود به ما شرح می دهد. او در 2 قرنتیان 4: 8 می نویسد: “ما از هر سو در فشاريم، اما خُرد نشده ايم. متحيريم، اما نوميد نيستيم.”  سپس در همين فصل در آيه ١٥ می نويسد: “اينها همه به خاطر شماست، تا فيضی كه شامل حال عده بيشتر و بيشتری می شود، سبب شكرگزاری هر چه بيشتر برای جلال خدا گردد.” چنین رنجی، رهايی بخش است. گاهی خدا اجازه می دهد متحمل درد و رنج شويد و وقتی آن را پشت سر گذاشتید، بتوانید به ديگران كمك كنيد. بزرگترين خدمت از دردهای عميق بر می آید. خدا از دردها و رنج های شما استفاده خواهد كرد و بيان و درك اين موضوع و حقيقت به ما کمک می کند که به راه خود با پشتکار بیشتر ادامه دهیم.

6- برای شروعی مجدد نیاز به صرف وقت می باشد
تا وقتی که در نیابید كه چگونه می توانيد به طور منظم، با نشاط و سرحال باشيد، پيوسته دلسرد و نااميد خواهيد بود. در هر پروژه ای که مشغول كار باشيد، اگر وقتی برای شروعی مجدد صرف نکنید، از نشاط و تازگی برخوردار نخواهيد شد. برای بار سوم در 2 قرنتیان 4: 16، پولس راجع به اينكه به چه علت دلسرد نمی شود، به ما چنین می نويسد: “پس دلسرد نمی شويم. هر چند انسان ظاهری ما فرسوده می شود، انسان باطنی روز به روز تازه تر می گردد.
راستی شما خود را چگونه هر روز تازه تر می سازید؟ زمانيكه فرصت ها و وقتتان را با خدا می گذرانيد و كلام او را مطالعه و دعا می كنيد، وجود و ذهن و روح شما تازه و شارژ می گردد و اين شبيه به نحوه اتصال كابلهای باتری به یکديگر می باشد.

7- نگاه خود را بر ابدیت بدوزید
فقط به زمان حال و شرايط کنونی نگران نباشید. شما آينده ای پيش رو داريد. آن را ببينيد و به امور آينده متمركز شويد. اينجا و اين دنيا و مسائل امروز شما ممكن است دلسرد كننده باشد اما وقتی بر نقشه و برنامه های نيكوی خدا كه در آسمان برای شما تدارك ديده، توجه دارید، هرگز نااميد نخواهيد شد. پولس كه در حال حاضر رنج غير قابل تصوری را متحمل می شود، به ما چنین می گوید: “زيرا رنجهای جزئی و گذرای ما جلالی ابدی برايمان به ارمغان می آورد كه با آن رنجها قياس پذير نيست. پس نه بر آنچه ديدنی است، بلكه بر آنچه ناديدنی است چشم می دوزيم، زيرا ديدنی ها گذرا، اما ناديدنی ها جاودانی است.” (2 قرنتيان 4: 17و18)
او به مشكلات خود، در چشم انداز آینده می نگریست و همین امر به پایداری و استقامت وی كمك می نمود. من نمی دانم چه چيزی شما را دلسرد می كند اما این را خوب می دانم كه خدا می خواهد شما را به آرامش رهنمون سازد. خواست خدا در مورد شما خانم و آقای كشيش عزیز و محترم اين است كه از درد و رنج شما برای خدمت به بسياری از مردم ديگر استفاده كند .
آيا این اجازه را به او می دهید؟

نوشته: کشیش ریک وارِن

ترجمه: شبنم ابراهیمی نیا