معبد در عهدعتیق و جدید

معبد یهود

“پس تمامی کاری که سلیمان به جهت خانه خداوند کرد تمام شد و سلیمان موقوفات پدرش داود را داخل ساخت و نقره و طلا و سایر آلات آنها را در خزاین خانه خدا گذاشت”. (2تواریخ 5: 1)

تاریخ معبد یهود:

1) خیمه، پیشروی معبد یهود بود.

زمانی که قوم اسرائیل در بیابانی در مجاورت کوه سینا ساکن بودند خدا به آنها دستور داد که خیمه را بسازند. (خروج 25-27؛ 30؛ 36-38؛ 39: 32-40: 33). بعد از ورود به سزمین کنعان تا زمان سلیمان پادشاه همچنان این خیمه متحرک پابرجا ماند. او در سالهای نخست سلطنتش هزاران انسان را در ساختن معبد یهود خداوند به کار گرفت (1پادشاهان 5: 13-18). در سال چهارم سلطنتش اساس معبد بنا گردید و هفت سال بعد معبد تکمیل شد (1پادشاهان 6: 37-38). بعد از آن پرستش خداوند و به خصوص قربانی هایی که به او تقدیم می گردیدند جایگاه مشخصی پیدا کرد (به موضوع شهر اورشلیم، رجوع کنید).

2) معبد یهود در دوران حکومت پادشاهی چندین بار دستخوش ناپاکی و ویرانی گردید. در زمان سلطنت رحبعام، توسط شیشق پادشاه مصری به چپاول رفت (2تواریخ 12: 9) و توسط آسای پادشاه تعمیر شد (2تواریخ 15: 8، 18).

بعد از یک دوران بت پرستی و افت روحانی، یوآش پادشاه، خانه خداوند راتعمیر کرد (2تواریخ 24: 4-14). سپس آحاز پادشاه مقداری از وسایل معبد را گرفته و به عنوان وسیله ای برای برقراری آرامش سیاسی به نزد پادشاه سوریه فرستاد و درهای معبد را بست (2تواریخ 28: 21، 24). پسر وی حزقیا یکبار دیگر درهای آن را گشود و آن را تعمیر و تقدیس کرد (2تواریخ 29: 1-19). یکبار دیگر توسط پسرش منسی ناپاک گردید (2تواریخ 33: 1-7). نوه منسی یوشیا، آخرین پادشاه یهودا بود که معبد را تعمیر کرد (2تواریخ 34: 1، 8-13). بت پرستی در میان جانشینان او ادامه یافت و خدا به نبوکدنصر، پادشاه بابل در سال 586 قبل از میلاد اجازه داد تا کاملاً معبد یهود را ویران سازد (2پادشاهان 25: 13-17، 2تواریخ 36: 18-19).

3) پنجاه سال بعد، کوروش پادشاه به یهودیان اجازه داد تا از بابل به فلسطین بازگشته و معبد یهود را دوباره بسازند (عزرا 1: 1-4).

زربابل رهبری فعالیتهای بازسازی را به عهده گرفت (عزرا 3: 8) البته این کار را بدون مقابله با ساکنان سرزمین انجام داد (عزرا 4: 1-4). بعد از تقریباً یک دهه تاخیر، قوم اجازه یافتند تا کار را از سر گیرند (عزرا 4: 24-5: 2) و در سال 516 قبل از میلاد ساخت معبد یهود به پایان رسید و تخصیص گردید (عزرا 6: 14-18). هرود پادشاه در آغاز شروع دوران عهد جدید، پول و وقت زیادی را صرف تعمیر و زیباسازی معبد یهود دوم ساخت (یوحنا 2: 20). این همان معبدی بود که عیسی دوباره به آن اشاره کرد (متی 21: 12-13 و یوحنا 2: 13-21). معبد و کل شهر اورشلیم در سال 70 میلادی بعد از بارها قیام یهودیان بر علیه قدرت های رومی، یک بار دیگر دستخوش ویرانی شده و غیر مسکونی گشت.

مفهوم معبد برای قوم یهود:

معبد از بسیاری جهات همان اهمیتی را در میان یهودیان داشت که شهر اورشلیم پیدا کرده بود (به موضوع شهر اوشلیم، رجوع کنید).

1) معبد یهود سمبلی از حضور و محافظت خداوند خدا در میان قوم خود بود (خروج 25: 8؛ 29: 43-46).

زمانی که معبد تخصیص گردید خدا از آسمان نازل شده، آن را با جلال خود پر ساخته (2تواریخ 7: 1-2؛ خروج 40: 34-38). وعده داد که نامش را در آنجا قرار خواهد داد (2تواریخ 6: 20، 33). بنابراین قوم خدا در زمان دعا کردن به خداوند بایستی روی خود را به طرف معبد نموده (2تواریخ 6: 24، 26، 29، 32) و خدا آنان را “از معبد” می شنید (مزمور 18: 6).

2) علاوه بر این، معبد یهود بیان کننده رهایی قوم توسط خدا بود.

دو کار مهم در آنجا انجام می گردید؛ قربانی روزانه برای گناه بر روی مذبح برنزی و دیگری در روز کفاره، زمانی که کاهن اعظم به قدس اقداس وارد می شد تا خون را بر پوشش کفاره ای تابوت عهد بپاشد و گناهان قوم را کفاره کند (لاویان 16؛ 1پادشاهان 8: 6-9). با انجام این مراسم در معبد، قوم بنی اسرائیل ارزشی را که در کار رهایی و مصالحه آنان با خدا داشت، به یاد می آوردند.

3) در تاریخ قوم یهود، خدا هیچ گاه معبد یهود یا مکانی مادی برای سکونت خود نداشت.

این موضوع، حقیقت واحد بودن خدا را ثابت می کند.

4) به هر صورت، معبد یهود حضور خدا را به صورت مطلق تضمین نمی سازد و سمبلی از حضور خدا فقط تا زمانی است که قوم، تمام خدایان دیگر را مردود شاخته و از شریعت مقدس خدا اطاعت کنند.

برای مثال، میکاه از رهبران قوم خدا که اشخاصی پول پرست و ظالم بودند انتقاد می کرد. این رهبران معتقد بودند که تا زمان داشتن سمبل حضور خداوند در میانشان دچار بدبختی نخواهند شد (میکاه 3: 11-9). میکاه نبوت کرد که خدا با خراب نمودن اورشلیم و معبد به آنان درسی خواهد داد. بعد ها ارمیا به مردم بت پرست یهودا چنین گفت که دست از تکرار مداوم عبارت “معبد یهوه، معبد یهوه، معبد یهوه” که برای یافتن آرامش آن را به کار می گرفتند، دست بردارند (ارمیا 7: 2-4، 8-12). به دلیل شیوه زندگی ناپاکشان، خدا سمبل حضور خود یعنی معبد را نابود خواهد ساخت (ارمیا 7: 14-15). حتی خدا به ارمیا چنین گفت که دعا کردن برای یهودا بی فایده است زیرا او نمی شنود (ارمیا 7: 16). تنها امید این است که آنان از طریق های خود بازگشت کنند (ارمیا 7: 5-7).

مفهوم معبد یهود برای مسیحیان کلیسا:

نقش معبد یهود در عهد جدید، باید در تضاد با زمینه ای که در عهد عتیق نماد آن است درک گردد.

1) عیسی نیز مانند انبیا عهد عتیق، از سوء استفاده از معبد انتقاد کرد.

اولین (یوحنا 2: 13-17) و آخرین فعالیتهای بزرگ عمومی او (متی 21: 12-13) پاکیزه کردن معبد از اشخاصی بود که هدف روحانی و حقیقی آن را نابود ساخته بودند (لوقا 19: 45)، او روزی را پیش بینی نمود که معبد یهود کاملاً نابود خواهد شد (متی 24: 1-2؛ مرقس 13: 1-2؛ لوقا 21: 6-5).

2) اعضای کلیسای اورشلیم بارها در زمان عبادت به معبد یهود وارد شدند (اعمال رسولان 2: 46؛ 3: 1؛ 5: 21، 42).

آنها این کار را نه بر طبق عادت بلکه با دانستن کامل این حقیقت که آنجا تنها جایی نیست که آنان می توانند دعا کنند، انجام می دادند (اعمال 4: 23-319. استیفان و پس از آن پولس چنین شهادت دادند که خدای زنده نمی تواند در معبد یهود که به دستهای انسان ساخته شده است محدود گردد (اعمال 7: 48-50؛ 17: 24).

3) مرکز توجه پرستش مسیحیان از معبد یهود به سوی عیسی مسیح تغییر یافت.

حال دیگر عیسی و نه معبد یهود، حضور خدا در میان قوم او را نشان می دهد. او کلمه خدا است که جسم پوشید (یوحنا 1: 14) و در او تمامی بری خدا وجود دارد (کولسیان 2: 9).در حقیقت عیسی خود را معبد یهود خواند (یوحنا 2: 19-22)، او با قربانی خود بر روی صلیب تمام قربانی هایی را که در معبد یهود صورت می گرفت به انجام رسانید (عبرانیان 9: 1، 10: 18). توجه داشته باشید که در مکالمه او با زن سامری نیز عیسی تاکید کرد که به زودی مکان خاصی برای پرستش وجود نخواهد داشت اما در “روح و راستی” او را خواهند پرستید یعنی هر جایی که مردم خالصانه به حقیقت کلام خدا ایمان داشته و روح خدا را از طریق مسیح دریافت می کنند. (یوحنا 4: 23).

4) از آنجا که عیسی مفهوم معبد یهود را ظاهر ساخت و از آنجا که کلیسا بدن او است (رومیان 12: 5؛ 1قرنتیتان 12: 12-27؛ افسسیان 1: 22-23؛ کولسیان 1: 18)، کلیسا به عنوان “معبد خدا” که مسیح و روح القدس در آن ساکن می باشند، نامیده شده است (1قرنتیان 3: 16؛ 2قرنتیان 6: 16؛ افسسیان 2: 21-22).

از طریق او در مسیح در کلیسا زندگی کرده و احتیاج دارد که بدن او مقدس باشد. همانند عهد عتیق که خدا تحمل ناپاکی معبد خود را نداشت او چنین وعده داده است که ویران کنندگان کلیسای خود را نابود می سازد (1قرنتیان 3: 16-17؛ 3: 17 شامل نمونه ای از راههایی هستند که اشخاص به وسیله ای آنان می توانند کلیسا را تباه و نابود سازند).

5) نه تنها روح القدس در کلیسا زنده است بلکه هر ایمانداری معبد او می باشد (1قرنتیان 6: 19).

به همین دلیل پولس رسول به طور جدی در مقابل هر نوع ناپاکی بدن انسان به وسیله گناهان غیر اخلاقی، هشدار می دهد (1قرنتیان 6: 18-19).

6) سرانجام اینکه احتیاجی به داشتن معبد در اورشلیم جدید نیست (مکاشفه 21: 22).

دلیل آن روشن است: زیرا معبد یهود تنها سمبلی از حضور خدا در میان قوم او بود و واقعیت کامل نداشت. زمانی که خدا و بره در میان آنان زنده هستند هیچ نیازی به معبد یهود نیست زیرا خداوند خدای قادر مطلق و بره قدس آن است (مکاشفه 21: 22).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس