آیا می توان از آلات موسیقی در پرستش کلیسایی استفاده کرد؟

در تمام نمونه هایی که ایمانداران در عهد جدید برای پرستش گرد هم جمع می شدند، هیچ نمونۀ واضحی نیست که در آن آلات موسیقی به کار رفته باشد. اکثر کلیساهای امروز از انواع آلات موسیقی استفاده می کنند، اما برخی از آنها از هیچ گونه آلات موسیقی استفاده نمی کنند. نداشتن نمونۀ کتاب مقدسی از کلیسایی که از آلات موسیقی استفاده می کند باعث شده که برخی باور کنند که نباید در کلیسا از آلات موسیقی استفاده کرد بلکه سرود خواندن ما باید به زبان و بدون دخالت آلات موسیقی باشد.

هرچند کلیسا یک مفهوم عهد جدیدی است، اما باید به کاربرد آلات موسیقی از سوی قوم خدا در عهد قدیم نگاهی بیاندازیم. قطعاً در عهد قدیم از آلات موسیقی برای پرستش استفاده می شد. حتی در برخی از متون به استفاده از آلات موسیقی فرمان داده شده است: «سرود آغاز کنید، دف را به صدا آرید، بربط خوش نوا و چنگ را!» (مزمور ۸: ۲؛ م.ک. با ۹۸: ۵؛ ۱۵۰: ۴). بسیاری از مزامیر برای «همراهی سازهای زهی» نوشته شده است (مثلاً مزمور ۴: ۱؛ ۵۵: ۱؛ ۶۷: ۱؛ ۷۶: ۱)، این در مورد سرود حبقوق هم صدق می کند (حبقوق ۳: ۱۹). همراهی آلات موسیقی بخشی متداول از پرستش به شمار می رفت. داوود به روٴسای لاویان فرمان داد که «از برادران خود سرایندگانی تعیین کنند تا آلات موسیقی، یعنی چنگ و عود و سنج را به آوای بلند بنوازند و بانگ شادی برآورند.» (اول تواریخ ۱۵: ۱۶)؛ در واقع، چهار هزار لاوی برای نواختن آلات موسیقی انتخاب شده بودند (اول تواریخ ۲۳: ۵).

مسیحیانی که باور دارند آلات موسیقی نباید در کلیسا به کار رود، کاربرد آلات موسیقی در عهدقدیم را می پذیرند اما اینگونه اظهار می دارند که نمونه های عهدقدیمی تعیین کنندۀ روشها و رسوم کلیسا در عهدجدید نیستند. آنها ادعا می کنند که در عهد جدید، «آلت موسیقی» ایمانداران، صدای ایشان است، همان گونه که معبد عهدقدیم جای خود را به «معبد زندۀ» جسم بشری داد (اول قرنتیان ۶: ۱۹)، آلات «مکانیکی» معبد نیز جای خود را به صدای «زنده» و پر از روح بشر داد.

پس آیا کلیساهایی که از آلات موسیقی استفاده می کنند خارج از ارادۀ خدا عمل می کنند؟ در پاسخ به این سؤال باید چند نکتۀ مهم را به خاطر داشته باشیم: نخست اینکه راهنمای ما برای امور کلیسا باید فقط کتاب مقدس باشد نه سنت کلیسا و نه مطالب پدران کلیسا و فرهنگ امروزی.

دوم اینکه، در صورت عدم وجود تعلیم مستقیم در کلام، باید فیض و بردباری به خرج داد. شاید نمونه ای از کاربرد آلات موسیقی در کلیسای عهدجدید وجود نداشته باشد، اما از سویی دیگر عهد جدید در هیچ کجا استفاده از آلات موسیقی در کلیسا را محکوم نمی کند. طبیعی است که با قوانینی که در کتاب مقدس وجود ندارند روبرو می شویم اما باید در امر نمودن چیزی که کتاب مقدس ضروری نمی داند یا در نهی کردن چیزی که کتاب مقدس نهی نمی کند، بسیار آهسته عمل کنیم.

سوماً: این دلیل که هیچ نمونه ای در خصوص استفاده از آلات موسیقی برای کلیسا در کتاب مقدس وجود ندارد، بیان کننده  صدور فرمان به عدم استفاده از آلات موسیقی نمی باشد. بحثهایی که در صورت عدم وجود شواهد مطرح می شوند، به شدت نقص و ضعف دارند. اینکه بگوییم عهد جدید برای استفاده از آلات موسیقی در کلیسا مجوز صادر نکرده است با گفتن اینکه استفاده از چنین آلاتی غلط است، یکی نیست. عهدجدید همچنین مجوز رسمی صادر نمی کند که در کلیسا ظرف هدایا را بین اعضا بگردانیم یا شیشه های رنگین در کلیسا نصب کنیم، با این وجود کم هستند افرادی که می گویند این کارها «غلط» هستند. عدم وجود «مجوز» مستقیم کتاب مقدسی در خصوص یک عمل خاص به منزلۀ یک ممنوعیت خود به خود نیست.

به طور خلاصه، کتاب مقدس استفاده از آلات موسیقی در کلیسا را نه نهی می کند و نه به آن حکم می کند. یک کلیسا آزاد است که از آلات موسیقی در پرستش استفاده کند و یک کلیسا آزاد است که از آن استفاده نکند. هر تصمیمی که کلیسا در خصوص استفاده از آلات موسیقی اتخاذ کند، کلیساهای دیگر باید آن را به عنوان شیوه آن کلیسا برای پرستش خدا بپذیرند. در نهایت، چه با آلات موسیقی چه بدون آن، باید «همه را برای جلال خدا» انجام دهیم (اول قرنتیان ۱۰: ۳۱).

برگرفته از وب سایت: www.gotquestions.org