چرا خدا اجازه داد تا انبیای او در عهد عتیق، عیسای مسیح و رسولانش این همه درد جانکاه را تحمّل کنند و حتی کشته شوند؟

چرا خدا اجازه داد تا انبیای او در عهد عتیق، عیسای مسیح و رسولانش این همه درد جانکاه را تحمّل کنند و حتی کشته شوند؟

سؤالی که مطرح کرده‌اید یکی از پیچیده‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین مسائل در الاهیات و باورهای مسیحی است. درک معنای رنج و درد در زندگی انسان‌ها، به ویژه کسانی که در راه ایمانشان رنج می‌کشند، نیازمند بررسی عمیقی است. کتاب مقدس به ما نشان می‌دهد که رنج انسان‌ها در این جهان همیشه بخشی از نقشهٔ الهی بوده است. حتی عیسای مسیح نیز با رنج و مرگ غیرمنصفانه روبرو شد تا از طریق این رنج‌ها نقشۀ نجات خدا برای بشریت کامل شود. در واقع خدا در مسیح به جهان خاکی ما پا نهاد و در درد و رنج بشری شریک گردید تا با عمق معنا و اثر درد و رنج در زندگی بشر روبرو شود و به انسان نشان دهد که بطور کامل با او در دردهایش همراه و شریک است و آنان را به خوبی درک می کند و به خوبی می‌تواند باعث رهایی آنان شود. به قول رسالۀ عبرانیان کاهنی مانند عیسای خداوند را داریم که: «از ضعف‌های ما بی‌خبر نیست، زیرا او خود در همین امور وسوسه شد، اما حتی یک بار هم به زانو در نیامد و گناه نکرد» (عبرانیان ۱۵:۴). این زیبایی و منحصر به فرد بودن ایمان مسیحی است که حاوی این پیام است که خدای کتاب مقدس خود را جدا از درد و رنج بشر نمی‌داند و با بشر همراه است تا او را به تعالی شخصیتی والا برساند و در این مسیر پیامبران یا انبیاء نیز مستثنی نبودند و به قول کلام خدا پیامبران نیز افرادی بودند صاحب حواس مانند همۀ ما انسان‌ها و در تجربۀ رنج و درد بشری ما شریک بودند (رسالۀ یعقوب ۱۷:۵).

رنج و مرگ انبیاء و مقدسین کتاب مقدس، گواهی است بر وفاداری و امیدواری آنان به وعده‌های خدا. تصویر بزرگ‌تر این است که با وجود این رنج‌ها، خدا در نهایت پیروزی و نجات را به دست می‌آورد. به طور خاص، در مورد عیسای مسیح، پیام رنج و مرگ او بر صلیب راه رهایی و نجات بشر است و در مرکز پیام مسیحیت قرار دارد: «زیرا که خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد تا هر که به او ایمان آرد هلاک نگردد، بلکه حیات جاودانی یابد» (انجیل یوحنا ۱۶:۳).

علاوه بر این، رنج گاهی ما را به خدا نزدیک‌تر می‌سازد و از وابستگی‌های مادی دور می‌کند. در عین حال، رنج و مصیبت به ما توان همدلی با کسانی که در درد و رنج هستند می بخشد (دوم قرنتیان ۳:۱-۷). این مصیبت‌ها باعث اعتماد و صمیمیت بیشتر ما در رابطه مان با خدا و شکل‌گیری شخصیت ما می‌شود. در رسالۀ خود به رومیان پولس رسول می‌فرماید: «در سختیها نیز فخر می‌کنیم . نه تنها این، بلکه سختیها بردباری به بار می‌آورد و بردباری، شخصیت را می‌سازد، و شخصیت سبب امید می‌گردد» (رومیان ۳:۵-۴). شخصیت انبیاء و مردان و زنان خدا چه در عهد عتیق و چه عهد جدید با گذر از دردها، رنجها و مصیبت‌ها شکل گرفت و این امر برای ما نمونه‌ای شد تا در اثر قدم‌های آنان گام برداریم و به کمال برسیم.

پاسخ از: کشیش ورژ باباخانیان