شهامت مسیحی

شهامت مسیحی یعنی آماده بودن به گفتن حقیقت و انجام آن، باوجود عواقب زمینی اش. زیراکه خدا وعده داده تا ما را درمورد زندگی با مسیح، یاری و حفظ کند. عملی احتیاج به شهامت دارد که یقیناً عواقبش دردناک است. این درد ممکن است فیزیکی باشد، مثل جنگ و یا عملیات نجات و یا ممکن است روحی باشد، مثل جدال و رویارویی.
وجود درد برای گسترش و حفظ حقیقت مسیح، ناگزیر است. عیسی قبلاً پیش بینی کرده بود که گسترش پیام انجیل با مقاومت همراه خواهد بود: " شما را به مصیبت سپرده، خواهند کشت و جمیع امّتها بجهت اسم من از شما نفرت کنند." ( متی 24 : 9 ). پولس نیز هشدار داده بود که حتی در کلیسا، با وفاداری به حقیقت مقاوت خواهد شد: " من می دانم که بعد از رحلت من، گرگان درنده به میان شما درخواهند آمد که بر گله ترحّم نخواهند نمود. و از میان خود شما مردمانی خواهند برخاست که سخنان کج خواهند گفت تا شاگردان را در عقب خود بکشند." (اعمال 20 : 29 ـ 30 و دوم تیموتاؤس 4 : 3 ـ 4 را نیز ببینید).
بنابراین بشارت و تعلیم حقیقی جسارت و شهامت می طلبد. فرار در هنگام مخالفت با بشارت و تعلیم، بی احترامی به مسیح است. نوعی بزدلی است که تنها حقایقی را بگوئیم که گفتنشان امن است. مارتین لوتر این موضوع را اینطور مطرح می کند:
" وقتی دنیا و شریر حمله ورند و من با بلندترین صدا و واضحترین بیان، تمام سهم حقیقت مسیح را اعلام می نمایم؛ بجزء مشخصاً یک نکته از آن، اگرچه با شهامت به مسیح اعتراف می کنم، امّا درحقیت من به مسیح اعتراف نمی کنم. جائیکه جنگ به شدّت می خروشد، آنجا وفاداری یک سرباز ثابت می شود. جائیکه باوجود جنگ مطلق، سرباز با پایداری تمام در صحنۀ میدان جنگ می ایستد، آنجا وفاداریش مشخص می شود. امّا اگر درهمان زمان، شانه خالی کند، برای او خفت خواهد بود." (نقل شده از کتاب «استوار بایستیم: اعلان ایمان مسیحی در هنگام جنجال» نوشتۀ پارکر تی ویلیامسون، چاپ Springfield سال 1996 ، صفحۀ 5 ).
حالا بایستی از کجا این شهامت را بدست آوریم؟ این نکات را بیاد داشته باشید:
از بخشوده شدن و عادل (پارسا) شدن:
" شریران می گریزند جایی که تعاقب کننده ای نیست، امّا عادلان مثل شیر شجاعند." ( امثال 28 : 1 )، "…عیسی ایمان آنان را دیده به آن مرد گفت: «پسرم، دل قوی دار، گناهانت آمرزیده شد.»" ( متی 9 : 2 از ترجمۀ مژده).
از اعتماد کردن به خدا و امید داشتن به او:
" ای کسانیکه امیدتان به خداست، شجاع و قوی باشید." ( مزمور 31 : 24 از ترجمۀ مژده، دوم قرنتیان 3 : 12 را نیز ببینید).
از پر شدن از روح خدا:
"…همه به روح القدس پرشده، کلام خدا را به دلیری می گفتند." ( اعمال 4 : 31 ).
از بودن وعده های خدا با شما:
"…قوی و دلیر باش، مترس و هراسان مباش، زیرا در هر جا که بروی یهوه خدای تو، با توست." ( یوشع 1 : 9 ).
از دانستن این حقیقت که آن کسی که با شماست، بزرگتر از دشمن شماست:
" دلیر و قوی باشید…زیرا آنکه با ماست از آنکه با وی است قوی تر می باشد. او بازوی بشری است و با ما یهوه خدای ماست تا ما را نصرت دهد و درجنگهای ما جنگ کند." ( دوم تواریخ 32 : 7 ـ 8 ).
از مطمئن شدن از اینکه خدا بر جنگهای ما تسلط دارد:
" دلیر باش و به جهت قوم خویش و به جهت شهرهای خدای خود مردانه بکوشیم، و خداوند آنچه را که در نظرش پسند آید بکند." ( دوم سموئیل 10 : 12 ).
از طریق دعا:
" در روزی که تو را خواندم مرا اجابت فرمودی و مرا به قوّت در جانم شجاع ساختی." ( مزمور 138 : 3 و افسسیان 6 : 18 ـ 20 را نیز ببینید).
از سرمشق گرفتن از دیگران:
" اکثر از برادران در خداوند از زنجیرهای من اعتماد به هم رسانیده، بیشتر جرأت می کنند که کلام خدا را بی ترس بگویند." ( فیلپیان 1 : 14 ).

مشتاقانه با پایداری و همراهی شما، مایلم تا به آخر بایستم.

برگرفته از وب سایت www.desiringgod.org

نوشته: کشیش جان پایپر
ترجمه: آرش