متن اعتقادنامۀ وست مینستر – فصل پانزدهم: توبۀ حیات‌بخش

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل پانزدهم: توبۀ حیات‌بخش

1. توبۀ حیات‌بخش ثمرۀ پر برکت تأثیر انجیل در زندگی ایمانداران است (اعمال رسولان 11: 18؛ 2قرنتیان 7: 10؛ زکریا 12: 10). تمام خادمین انجیل بر موعظه در مورد ایمان به مسیح باید دربارۀ توبۀ حیات‌بخش نیز موعظه نمایند (لوقا 24: 37؛ مرقس 1: 15؛ اعمال رسولان 2: 21).
2. توسط این توبه، انسان گناهکار می‌تواند به گناهان خود از نظر الهی نگاه کند و به ناپاکی و کراهت آنها پی ببرد و متوجه شود که این گناهان چه خطرات عظیمی برای او دارند و کاملاً مخالف ذات مقدس و شریعت عادلۀ الهی هستند. انسان گناهکار، با درک این حقیقت که خدا در مسیح نسبت به توبه‌کنندگان شفقت دارد، به علت گناهان خود بسیار غمگین می‌شود و از آنها نفرت می‌نماید و بدین طریق تصمیم می‌گیرد از تمام آنها دوری جوید، (حزقیال 18: 30-31؛ حزقیال 36: 31؛ اشعیا 30: 22؛ مزمور 51: 4؛ ارمیا 31: 18-19؛ یوئیل 2: 12-13؛ عاموس 5: 15؛ مزمور 119: 128؛ 2قرنتیان 7: 11؛ 1تسالونیکیان 1: 9) سپس به سوی خدا رو می‌آورد و کوشش می‌نماید طبق اوامر الهی زندگی کند (مزمور 119: 6، 59، 106؛ 2پادشاهان 23: 25، ر.ک لوقا 1: 6).
3. با وجودی که توبه گناه را پاک نمی‌کند و نمی‌تواند باعث عفو آن گردد (حزقیال 36: 31-32؛ حزقیال 16: 61-63؛ اشعیا 43: 25) زیرا بخشش گناهان لطف داوطلبانۀ خدا در مسیح است (هوشع 14: 2، 4؛ رومیان 3: 24؛ افسسیان 1: 7)، معهذا توبه برای تمام گناهکاران لازم است و هیچ کسی نمی‌تواند بدون آن بخشیده شود (لوقا 13: 3، 5؛ مرقس 1: 4؛ اعمال رسولان 17: 30-31).
4. همان طوری که هیچ گناهی وجود ندارد که به قدری کوچک باشد که باعث محکومیت نگردد، (رومیان 6: 23؛ غلاطیان 3: 10؛ متی 12: 36) به همین طریق هیچ گناهی وجود ندارد که به قدری بزرگ باشد که بخشش آن از طریق توبه امکان پذیر نباشد (اشعیا 55: 7؛ رومیان 8: 1؛ اشعیا 1: 16-18).
5. ایمانداران نباید به توبۀ کلی اکتفا نمایند. هر ایمانداری مکلّف است از یک یک گناهان خود شخصاً توبه نماید (مزمور 19: 13؛ متی 26: 75؛ لوقا 19: 8؛ 1تیموتائوس 1: 13، 15).
6. هر کس باید گناهان خود را در خلوت در حضور خدا اعتراف نماید و برای بخشیده شدن آنها دعا کند (مزمور 22: 5-7؛ مزمور 51: 1-14). اعتراف و دعا برای بخشیده شدن و ترک کردن گناهان بخشیده شده، باعث جاری شدن رحمت الهی می گردد (امثال 28: 13؛ اشعیا 55: 7؛ 1یوحنا 1: 9). همچنین شخصی که نسبت به برادر روحانی خود و یا کلیسای مسیح گناهی مرتکب شده است باید حاضر باشد در خلوت یا به طور علنی اعتراف کند و نشان دهد که از گناهان خود ناراحت است و توبۀ خود را علناً به کسانی که از گناه او صدمه دیده‌اند ابراز دارد (یعقوب 5: 16؛ لوقا 17: 3-4؛ یوشع 7: 19؛ ر.ک متی 18: 15-18) و آنها هم متقابلاً باید با او آشتی کنند و او را با محبت بپذیرند (2قرنتیان 2: 7-8؛ ر.ک غلاطیان 6: 1-2).